"Ben umut etmekten hiçbir zaman vazgeçmedim Arya ama ne zaman umut etsem hayat bir şekilde beni yerle bir etmeyi başardı"

~Eylül Naz Kaya ~

Elimde kan damlayan bir bıçak, yerde kanlar içinde yatan bir beden, yanımda arkadaşım ve arkamda bizden habersiz her şeyi gören bir görgü tanığı..

Ellerim titriyordu her titreyişte yere damlayan kanların çıkardığı ses ortamın sessizliğine tezat çığlık çığlığaydı. Hepimiz susuyorduk, korkuyorduk. Önümüzde ölü bir beden. Soru soramıyorumdum kendime, kimse tek kelime edemiyordu, ölüm aslında çok sessizmiş bunu farkediyorum. Ben katil olmuştum, ben birini öldürmüştüm.

Yanımdan gelen iç çekişler beni anca kendime getirebilmişti, yeni yeni kendime bir şeyler sorabiliyordum 'ben ne yapmıştım? ​​​​​​'

Bugünü asla unutamayacağım çünkü bugün hem her şeyin bittiği hem de her şeyin başladığı gündü.