GEÇMİŞTEN

"Mine! Hadi artık, ağaç olduk seni bekliyoruz," diye seslenen arkadaşım ile birlikte hızımı daha da arttırarak indim merdivenleri. Kapıyı açıp tam adımımı dışarıya doğru attığımda ensemde hissettiğim el ile ayağım havada asılı kaldı. "Nereye böyle, ağabeyine haber vermeden?" Ensemde ki elin sahibi ağabeyimdi. Babam ve annemin izin verdiği her konuya karışan, sürekli beni kıskanan, kısıtlayan şahıs ağabeyim, Atilla Er. Gözlerimi devirerek hâlâ ensemde duran elini tutup aşağı indirdim. Sabırla bir nefes alarak ona doğru döndüm. "Sanane ağabey! Babamın haberi var," diyerek tekrardan arkamı döneceğim sırada bu sefer de kolumdan yakaladı. "Ben oradan bakılınca babana mı benziyorum?"

"Benzemediğin için sana hesap vermiyorum ya bende!" Artık sabrım kalmamıştı. Zaten kızları yeterince bekletmiştim bir de gıcık ağabeyim yüzünden iyice bekliyorlardı. "Kız soru soruyorum. Cevap versene adam gibi!" Babamdan izin alırken bu kadar zorluk çekmiyordum ama dağdan inme ayı olan ağabeyim sürekli zorluk çıkarıyordu. "Vermiyorum," diyerek çevik hareketle kolumu elinden kurtarıp kapıdan çıktım. Doğruca bizim kızların yanına koşarak gittim. Fakat ağabeyim de aynı şekilde arkamdan geliyordu. Beni ilk gören kişi Miray olmuştu. Ne zaman onların yanına koşarak gitsem başımda ki belayı anlayıp yanıma gelirlerdi. Yine aynısı olmuştu. Miray, beni kolumdan tuttuğu gibi arkasına almıştı. "Hayırdır Atilla, sabah koşusuna mı çıktın?" Miray'ın sorusu ile duraksayan ağabeyim gözlerini benden çekip ona ağabey demeyen kıza dikti. Ağabeyim, kendisinden ay olarak küçük birini görünce bile kendisine ağabey denilmesi konusunda sürekli uyarırdı. Miray da bu takıntılığını bildiği için sürekli adı ile hitap ederdi. "Aynen. Malûm asker olmak kolay değil. Erkenden formumu koruyayım dedim," diyince Miray'da "Arka mahallenin yolları daha düz. Orada koş." Ben şaşkınlıkla ağabeyime bakıyordum. O ise Miray'a. Burada garip şeyler dönüyordu ama yakında çıkar kokusu. Sonunda gözlerini Miray'dan ayırıp bana baktığında yüzünü eski otoriter yapısına döndürdü. "Nereye gidiyorsunuz?"

"Gezip geleceğiz," dedim sadece fakat benim ayı ağabeyim durur mu? "Erken gel. Geç gelirsen eve almam." Gözlerimi devirdiğimde ise "O gözlerine sahip çık," diyerek bugünlük azar kotasını bir güzel doldurmuştu. "Sana ne ağabey, babamın haberi var. Sen git koşuna devam et." Üzerime geldiği sırada Miray iyice önüne geçti. "Arka mahalleye Atilla, naş naş," diyerek arkasını döndü. Saçlarını da havaya bir güzel savurunca ağabeyimin yüzüne çarptı. Bu hareketi karşısında ağabeyim olduğu yere sabitlenip kaldı.

Miray koluma girince diğer kızlarla birlikte yürümeye başladık. Yakında üniversiteye gideceğimiz için son zamanları beraber geçirmeye karar verdik. Fakat biz çoğunlukla Miray ile birlikteydik. En yakın arkadaşımdı. Ayrı düşmemek için üniversiteyi de aynı bölüm ve aynı okulda okumaya karar vermiştik.

Aslında bizim hayalimiz PÖH olmaktı ama fiziksel yetersizlik vardı. İkimizde boy konusundan dolayı şanssız olduğumuz ve biraz da aile baskısı yüzünden sağlık alanından ilerlemeye karar vermiştik. Miray yakın arkadaştan öte kız kardeşim gibi. Yanımda gülerek ilerleyen arkadaşıma baktım. Siyah saçları ve derin anlamlar barındıran siyah gözleri vardı. Burunu ve dudakları çok güzeldi. Normal bir güzelliği vardı fakat asıl olay gözlerinde bitiyordu. Bakışları ile aslanı kedi yapardı. Az önce ağabeyime yaptığı gibi. Ağabeyime yaptığı şeyler aklıma gelince gülmemek için dudaklarımı birbirine bastırıp sakince yürümeye devam ettim.

Kafeye geldiğimizde manzarası güzel olan bir masa seçip yerleştik. Garsonun getirdiği menüye şöyle bir göz attım. Karadutlu tatlı aradım fakat yoktu bu biraz moralimi bozsa da her zaman tercih ettiğim tatlımı ve içeceğimi sipariş ettim. "Kız Mine, keşke sizde ki şans bizde olsaydı da bizde aynı yerde üniversite okusaydık." Sesin sahibi olan Cansu'ya döndüğümde güler yüzle bizi izliyordu. Grupta ki en neşeli kişi o, en karamsar kişi Filiz, en gözü kara kişi Miray ve ben de her grupta olan o, anaç kişiydim. "İstanbul diye tutturmasaydın aynı yerde okuyabilirdik, Cansu." Bu ses ise Filiz'e aitti. "Asıl sen Bursa diye tutturmasaydın aynı yerde okuyabilirdik, Filiz," diyerek kollarını önünde birleştirdi. Cansu sosyal anksiyetesi biraz fazla olan biriydi bu yüzden de en yakını olan Filiz ile aynı yerde üniversite okumak istemişti fakat Filiz, İstanbul büyük şehir diyerek istememişti. Daha sonrasında da Cansu'ya kıyamayıp onunla aynı yerde okumaya karar vermişti. Tabii ki Cansu'nun bundan haberi yoktu. İki hafta içerisinde muhakkak haberdar olacaktı. Gözüm yoldan geçen askerlere kayınca istemsizce iç çektim. Askerlere o kadar hayranım ki özellikle Bordo Berelilere. Eğer bir kocam olacaksa onun bordo bereli olmasını çok isterdim. Hepsi ayrı bir karizmaydı. O heybetli kocaman vücutları, askeri üniforma içerisinde ki asaletleri, vatan için canlarını ortaya koymaları ve dahası. Ben hayallere dalıp giderken çoktan siparişler gelmişti. "Değil mi, Mine?" Miray'ın sorusuyla daldığım hayallerden uzaklaştım. "Oho bu yine dalmış. Nereye daldın kız yine?"

"Hiçbir yere. Birini gördüm de kuzenime benzettim. Ona bakıyordum. Sen ne diyordun?"

"Şuradaki çocuk Yekta mı? Diye sormuştum," dediğinde gözlerimi başıyla işaret ettiği yöne çevirdim. Keşke çevirmeseydim çünkü Yekta doğrudan bana bakıyordu. Gözlerimiz deydiği an sanki yasaklı bir şeye bakmışım gibi hemen Miray'a geri döndüm. "Evet, o," diyerek sorusunu yanıtladım. "Neden direkt sana bakıyor, o?"

"Ben nereden bileyim. Ağabeyim kendisi gelemediği için onu göndermiştir."

"Of, senin şu ağabeyinin de amacı ne artık anlayamıyorum."

"Gerçekten, baban bile bu kadar sıkmıyor seni," diyerek bir yorumda bulundu Filiz. Sıkıntıyla bir nefes verdim. "İnanın bende anlayamıyorum onu." Sıcak bastığı için saçlarımı geriye attım. Bu hareketimle birlikte giydiğim üst yüzünden omuzlarım iyiden iyiye açılmıştı fakat şuan benim rahatım daha önemli olduğu için ve ortamda da fazla erkek olmadığından sorun değildi. Eğilip önümde ki tatlıdan bir çatal alıp yavaşça çiğnemeye başladım. Filiz ve Cansu tam karşımda, Yekta ise hemen onların arkasında ki masada oturuyordu. Bizimkilere her baktığımda onunla da göz göze geliyordum. Gözleri sürekli benim üzerimde miydi? Yoksa sadece sürekli bir tesadüf müydü?

Saatler, sohbet ederken akıp gitmişti. Vakit geç olduğu için yavaştan ayaklandık. Bizimkiler eşyaları toplarken ben hemen kasaya gidip bütün hesabı ödedim. Bu son buluşmamız olabilirdi bu yüzden onlara para harcatmak istememiştim. Fişi beklerken yanıma birinin geldiğini hissettim. Yan tarafa dönmeden gelen kişiyi kokusundan tanımıştım. Kendisi gibi sert, odunsu ve baharatlı olan kokusu etrafımı sarmaladı. Ona bakmamaya çalşıyordum. Ama yakınımda olması bile rahatsız ediciydi. Atama bekleyen öğretmenler gibi fiş bekliyorum, inanılmaz. "Abla bekletiyorum kusura bakma, hemen getiriyorum fişi," diyen garsona sadece baş hareketi yapıp gülümsedim. Beklemekte sakınca yoktu. Sadece onun yanımda olmasından anlamadığım bir şekilde rahatsız olmuştum. Sıkıntıyla bir nefes verip saçımı tekrardan arkaya atacağım sırada, "Sakın! Elin kolun rahat dursun," diyerek işittiğim ses ile ona döndüm. Şaşkınlıktan ne diyeceğimi bilemediğim için sadece sustum ama onu dinlemeyerek saçlarımı geriye savurdum. Pardon da o benim ağabeyim mi? Babam mı? Ne diye karışıyordu? "Şu inadın yüzünden başına gelmeyen kalmaycak." O bana bakıyordu fakat ben hâlâ fiş bekliyordum. Gözlerimi devirmekle yetindim. Daha sonra ise "Ben seni ilgilendiriyor muyum, Yekta?" Bakışlarımı tamamen ona yönelttim. "Kardeşim sayılırsın. O yüzden ilgilendiriyorsun," demişti. Ona ağabey diye hitap etmiyordum zaten o da buna pek takılmıyordu. "Beni kardeşin sayarak karışıyorsun da gerek yok. Başımda bir ağabey var, o bana yetiyor," diyerek garsonun bana uzattığı fişi alıp arkamı döndüm fakat o önüme geçerek beni durdu. "Şuan da Atilla yok gördüğün gibi," dediğinde sesinde hem sakinlik hem soğukluk hem de güven vardı. Bu üç duguyu da nasıl tek bir seferde yansıtıyordu? Garip. "Ağabeyimin olmadığı her ortamda sen mi olacaksın?" Kollarımı önümde bağlayarak alayla ona baktım.

"Evet. Sen zekiymişsin aslında. Nasıl askeri okulu tutturamadın hayret ediyorum," dediğinde sanki aklına bir şey gelmiş gibi tekrar konuşmaya başladı. "Ama boyun yetmemişti değil mi?" Alaycı bir şekilde gülerek üzerime eğildi. Damarıma basmıştı ve bu hiç hoş değildi. Zaten nefret ediyordum ondan, şimdi iyice artmıştı nefret duygusu. Dişlerimi sıkarak yüzüne bakmaya başladım. Omuzlarından tutarak geriye itekledim. "Şerefsiz adi," diyerek yanından geçtim. "O saçlarnı önüne al!" diyerek arkamdan seslendiğinde ona inat bileğimde ki tokayla saçlarımı dağınık topuz yaptım. "Sana diyorum, sana! Ben de Yekta isem o saçlar önüne gelecek!"

Kızların yanına gittiğimde, "Haydi geç oldu, gidelim artık."

"Hesabı ödemedik ama," diyen Filiz'e döndüm "Halletim ben onu, haydi yürüyün." Çıkışa doğru neredeyse sürükledim onları. Bir an önce buradan çıkmak istiyordum. "Kızım dursana bu acelen ne?" Bakışlarımı Miray'a çevirdim "Geç gitmek istemiyorum. Ağabeyimle kafa patlatıyorum evde," dediğim sırada, "Mine! Dur orada." Yekta'nın sesi ile daha da hızlandım. "Sakın bir şey sormayın yürüyün sadece. İbanıma para göndermeye de çalışmayın, küserim sizinle. Çok ciddiyim." Arkama dönüp kontrol ettiğimde hızla bize doğru geldiğini gördüm. Onun bir adımı benim üç adımıma eşitti. "Koşun!" Diyerek bağırdım. Kızlar da hiç sorgulamadan koşmaya başladı. Ne diye arkamdan geliyordu ki? Amacı neydi? Ağabeyimin bu arkadaşından nefret ediyorum. Çocukluğumdan beri her şeye karışırdı. Onun yüzünden hiç erkek arakadaşım bile olmamıştı. Çünkü hangi erkekle arkadaşça bile konuşsam ağabeyim ile birleşip çocuğu tehdit ediyorlardı. Bu da hiç hoş bir şey değildi. "Mine! Son kez uyarıyorum seni," dediğinde "Ben de seni umursamıyorum, diyorum. Gelme peşimizden!" Bilmediğiiz bir ara sokağa daldığımızda burasnın çıkmaz sokak olduğunu gördüm. Şansıma bir küfür savurup çıkış yolu aradım. Geldiğimiz yere gidemezdik çünkü o, tam olarak o taraftan geliyordu. Sağıma baktığımda henüz bitmemiş bir inşaat olduğunu gördüm. Kızları da o tarafa yönlendirdim. İnşaatın içine girip ilk kata girdik. Alt katı otopark olduğu için ilk kat yeterince yüksekti. Giydiğim etek uzundu fakat yine de işlerimi zorlaştırıyordu. Geldiğimiz sokağın girişini rahatça göreceğimiz bir odaya geçtik. Çok ses çıkarmadan pencerenin yanına gittim. "Hapşıracağım!" Hepimiz Cansu'ya dönerek 'sakın' bakışları atmaya başladık. Filiz iki eliyle Cansu'nun ağızını ve burnunu kapatmıştı. Kalbim, güm güm diye atıyordu. Yavaşça yutkunarak başımı hafifçe dışarıya doğru ilerlettim. Oradaydı. Onu görmemle kalp atışımın hızı iki katına çıkmıştı. Arkası bize dönük şekilde duruyordu. Ama gözleri etrafta dolanıyordu. Tam bizden tarafa döneceği sırada başımı hızlıca geri çektim. Elimle çökün işareti yapıp yere çöktüm. Kızlarda aynı benim gibi ses çıkarmamaya özen göstererek çöktüler. "Alo?" Yekta'nın sesini duymam ile birlikte kulağımı iyice o tarafa yaklaştırdım. "Senin kardeşin tam bir baş belası!" Ağabeyimle konuştuğunu anlamıştım. Biraz bekledikten sonra, "Sen bu kızın böyle giyinmesine nasıl izin veriyorsun lan! Etraf piç dolu." dediğinde Cansu, "Ne varmış acaba kızın giyiminde? Gayette kapalı," diye bir yorumda bulundu. Haklıydı üzerime giydiğim büstiyerin sadece omuz kısımları açıktı. "Nasıl kaçırdım elimden? Anlayamadım." Ya aslan parçası adamı böyle şaşırtırlar. Kısa boyluymuşum, en azından aklım boyuma gitmemiş kendime kalmış. Onun boyu uzun olabilir ama üç gramlık aklı da boyuna gitmiş. "Evet, damarına bastım galiba." Galibası fazla oldu. "Tamam, tamam. Sen haber ver bana eve gelirse," dediğinde gözlerimi devirdim. Ne yapacaktı benim eve gelip gelmememi? "Miray mı? Evet o da vardı." Miray ile gözlerimiz kesişmişti. Ağabeyim acaba Miray'a aşık olmuş olabilir mi? Yok artık daha neler. Ağabeyim kendisinden üç yaş küçük biriyle hayatta evlenmez. İmkansız bir şey bu. Soru sorar gibi Miray'a bakınca omuzlarını silkti. "Sen neredesin?" Diyen Yekta'nın sesi ile tekrar onu dinlemeye döndüm. "Tamam, bekle bende geliyorum." Adım sesleri ile başımı tekrar dışarı çevirdim. Gidiyordu. Tuttuğum nefesi verdim. Ayağa kalkıp, "Haydi hemen gidelim buradan."

"Bu da neyin nesiydi böyle?" Sesin sahibi Cansu idi.

"Yekta kesin sana aşık," diyen Filiz'e döndüm şaşkınlıkla.

"Saçmalamayın, ağabeyim sayılır."

"Ağabeyin bile giyimine karışmazken ona ne oluyor? Aşık işte." Bu defa Miray'dan gelmişti ses. Onların yaptığı yorumları ağzım açık bir şekilde dinliyordum.

"Koşmaktan beyniniz oksijen almamış anlaşılan. Yürüyün artık," diyerek ufaktan bir azar çektim. Sinirimi bozmuşlardı. Saçma sapan yorum yapmaları hiç hoş değildi. Hırsla merdivenleri inerken eteğim ayağıma dolanmıştı. Gözlerimi kapatıp çığlık attım ve bedenimin yuvarlanmasını bekledim fakat belimi saran kocaman kaslı kollar düşmemi engellemişti. Gözlerimi hızla açtığımda ela gözleri ile karşılaştım. Neredeyse burunlarımızın ucu birbirine değiyordu. İyi de o gitmemiş miydi? Sokaktan çıktığını da görmüştüm. Nasıl oldu da geri gelip bizi buldu, anlayamadım. Hızlıca kendimi geri çekip olabildiğince uzak bir yer seçtim. "Senin ne işin var burada?" Kahve gözlerimi, ela gözlerine diktim.

"Asıl sizin ne işiniz var bu inşaatta?"

"Sana ne."

"Sabrımı zorlamaya çalışıyorsan başarıyorsun." Gözlerimi devirerek, "Sende aynı şekilde!"

"Düş önüme, ağabeyin bekliyor."

"Emir verme bana!"

"Seni alacak olan kocaya Allah, Peygamber sabrı versin," dediğinde ona dönüp, "Aynı şekilde senin karına da." Hızlıca yürüyerek önüne geçtim. Saçlarımda elini hissettiğim an tokamı çekip çıkardı. Kaçık herif takmıştı saçlarıma. Daha da sinir olduğum için adımlarımı hızlandırdım. "Yavaş, yavaş! Düşeceksin." dediğinde, "Sana ne be!" Diyerek bağırdım. Aşağı indiğimde ağabeyimin arabayla geldiğini gördüm. "Görüşeceğiz seninle." Gözlerimi kısıp parmağımı ona doğru sallayarak kızıyordum. "Görüşelim gülüm," dediğinde yüzümü buruşturarak ona baktım o ise beni daha da gıcık etmek için öpücük atmıştı. Ön kapının kapısını açacağım sıra Miray benden önce davranıp öne kuruldu. Bende el mahkûm arka koltuğa kuruldum. "Kızlar nerede?" Miray'a bakmaya başladığımda aynadan saçlarnı düzeltiyordu. "Onlar yürüyerek gidecekmiş," dediğinde Yekta ve ağabeyim aynı anda arabaya bindi. Yekta'nın yanma oturmasıyla birlikte iyice kendimi cama yapıştırdım. Saçlarımı da ona inat yeniden arkaya attım. "Sabır!" Diyerek söylendiğini duydum. Sinir olmuştu ve çokta iyi olmuştu. Saçma bir şekilde bana karışması hiç hoş değildi. "Hızlı gitsene ağabey!"

"Ne acelen var?"

"Baydı beni burası o yüzden."

"Senin yüzünden. Ne diye kaçtın Yekta'dan?"

"Cevap veriyorum, sana ne," dediğim sırada Miray'ın kıkırtsını duydum. "Allah, sana sabır versin kardeşim," dedi Yekta. "Bana değil, kocasına." Beklediğim ve sürekli duyduğum bu cümle artık şaşırtmıyordu. "Evlenmeyeceğim diyorum. Anlamıyor musunuz?"

"İlk gördüğün bordo bereli ile evlenmezsen benim adım da Miray değil." Yutkunurken nefesim boğazıma kaçtığı için öksürmeye başladı. Öksürürken öldürücü bakışlarımı Miray'a atmaya devam ediyordum ama o umursamaz bir şekilde gülmeye devam ediyordu. Öksürüğüm şiddetini arttırdığı sırada Yekta sırtıma vurmaya başladı. "Su yok mu lan? Kız ölecek!" Gözlerim de yaşarmaya başlamıştı. Burnumun dibine kadar giren su şişesini alıp iki üç yudum içtim. Bu biraz daha iyi gelmişti. Boğazımı bir iki kere temizleyince yanma hissiyatı gitmişti. Arkama yaslandığımda sırtımda ellerini hissetmeyi beklemiyordum. Yaslandığım yerden anında tekrardan doğruldum ve elini çekmesini bekledim. Usulca elini çekince tekrardan cama iyice yakınlaşıp arkamı yaslanıp. Bana baktığını biliyordum ama dönüpte ona bakmamam gerekiyordu. Camı aşağı indirip gözlerimi kapattım. Rüzgârın hissiyatı o kadar güzeldi ki mayışmıştım. "Bu yol neden uzadı?" Gözlerimi açmadan konuşmuştum. "Yemeğe gidiyoruz," diyerek sorumu yanıtladı ağabeyim. "Her zamanki yere mi?"

"Evet."

"İyi de orası çok uzak."

"Senin karadutlu tatlın bir tek orada çok güzel. O yüzden gidiyoruz." Odun falan ama ağabeyim gerçekten seviyor beni. Gözlerimi açmadım ama yüzüme geniş bir gülümseme yerleştirdim. "Gerek yok, diyerek mütevazı olamayacağım. Teşekkür ederim, ağabey."

"Rica ederim güzelim." Yol uzun olduğu için birazcık kestirebilirdim. Arabada uyuduğunuz uykunun rahatlığı başka yerde yoktu bana göre. Arabanın hafif sallantısı, rüzgârın ılık esintisi ve ninni gibi gelen trafik sesleri. Muhteşem üçlü diye bunlara denirdi.

                                                                                                                                            &

"Bu kız hep böyle kış uykusuna mı yatıyor?" Yekta? Yekta'nın sesi neden tam kulağımın dibindeydi? "Dürt o zaman oğlum. Uyansın." Ağabeyimin sesi biraz daha uzaktı. Gözlerimi güçlükle araladığımda iki çift gözün beni süzdüğünü fark ettim. Boynumun tutulmuş olması gerekiyordu fakat garip şekilde çok rahattı. Yavaşça doğrulduğumda boynumun neden tutulmadığını anlamştım. Salak gibi çocuğun üzerine yatmıştım da o yüzden. İdrak ettiğim şeyle yavaş olan hareketlerimi hızlandırdım. Gözlerimi ovuşturarak, "Geldik mi?"

"Gelmek ne kelime, arabayla birlikte kök saldık. Hatta meyve de verdik ister misin?" Elini nah yaparak bana uzattı ağabeyim. "Al ye. Tekerletus bunun adı," dediği sırada diğer elini de orta parmak yaparak, "Bak bu da fitesus." Gözlerimi kısarak ağabeyime bakmaya başladım. "Yazık senin kafana. Kaç yaşına gelmişsin yaptığın hareketlere bak. Geçen gün babamın dört saat verdiği ahlak dersi az olmuş sanırım. Tekrardan babama söylemem gerekiyor. Düzelmen için en az on yıl konuşması gerekiyor ama olsun dört saate de razıyım." Miray kocaman bir kahkaha attı. "Ne on yılı kız? Bir ömür yetmez bunun akıllanmasına." Bende ona katılarak güldüm. "Haklısın," dediğimde aynı anda ellerimizi yumruk şeklinde tokuşturduk. O sırada sürekli somurtan Yekta'nın da gülümsediğini gördüm.

Bakışlarımız kesiştiği an gülüşü yüzünde sönmüştü. Aptal şey sanki benim burada olmamdan rahatsız gibiydi. Sanki ben ona gel diye yalvardım da triplere gel hele. İnseydi yol üstünde, gelmeseydi bizimle. İçten içe düşündüğüm düşünceler ile göz devirdim. Bunu sadece Miray'ın fark etmesi güzeldi. 'Ne oldu?' Dercesine bir kaşını yukarıya doğru kaldırdı bende başımı hafifçe sağa doğru yatırıp 'Sonra' Dedim. Biz de böyle anlaşıyorduk. Konuşmadan konuşuyorduk. "Haydi gidelim artık. Çok acıktım ben." Ağabeyimin sesi ile hepimiz arabadan inerek restorana doğru yürümeye başladık. Ben ve Miray önde, ağabeyim ve Yekta arkada ilerliyordu. Bugün de bana inat hava sıcaktı. Ellerim saçlarıma gitti fakat tekrardan başka bir vaka daha yaşanmasın diye elimi yelpaze gibi yüzümün ve boynumun önünde salladım. "Atilla, benim sözüm herkese geçer biliyor musun? Özellikle de keçi kadar inatçı kişilere." Salak ağabeyim de bana laf geldiğini anlamamış olacak ki "Bilmem mi kardeşim," diyerek gereksiz bir yorumda bulundu.

Bende ona inat saçlarımı geriye attım. Asıl inadı görmedi daha. Kocaman adam olmuştu fakat hâlâ davranışları çocuk gibiydi. Miray'ın koluna girerek salına salına yürümeye başladım. "Miray, biliyor musun? Bu dünyada bana söz geçirebilecek birinin olduğunu sanmıyorum," diyerek Yekta'ya uyuz bir bakış attım. Gözleri, gözlerim ve boynum arasında mekik dokuyordu. Ela gözlerinden resmen lavlar fışkırıyordu. Alaycı bir gülüşle ona bakmaya devam ettim. "Bilmez miyim?" İyice sinir olmuştu bu da beni gerçekten çok eğlendiriyordu. Her zaman oturduğumuz masaya geçtik. Her zamanki gibi bu restoran sahibinin oğlu, Can geldi. Murat ağabeyin oğlu olurdu kendisi. Murat ağabey de babamın yakın arkadaşlarından biriydi. "Hoş geldiniz," diyerek ön cebinden kalem kağıt çıkarttı. "Her zamankinden mi olacak, Atilla ağabey?"

"Evet koçum. Yalnız ekstra sizin şu karadutlu tatlınız vardı ya, ondan bir de eve paket yaptırır mısın? Sana zahmet," dediğinde "Tabii ki ağabey. Mine, nasılsın?" Bana yönelttiği soru ile ona döndüm. Samimi bir ses tonuyla "İyiyim, Can. Sen nasılsın?"

"Bende iyiyim. Uzun zamandır gelmemiştiniz. Üniversiteye hazırlanmışsın sanırım," dediğinde başımı sallayarak, "Evet, derslerle savaştım biraz. Anca gelebildik." Herkesten hafif kıkırtı yükseldi. O hariç. Ters ters çocuğa bakıyordu. Can'ın bakışları Yekta ile kesişince sertçe yutkundu. Kaçık herif, herkesi korkutuyordu. "İçecek olarak ne istersiniz?"

"Yayık ayran olsun hepimizin." Ağabeyim hepimizin adına karar vermişti. Kimse itiraz etmeyince son notlarını da alıp hızlıca yanımızdan uzaklaştı. Yemek çoğunlukla sıkıcı geçmişti. Ağabeyim ve Miray'ın flörtöz konuşmaları, Yekta'nın ters bakışları, birbirimize laf sokmalarımız. Yemekten sonra en sevdiğim olan tatlı yeme kısmına geçmiştik. Buradaki karadutlu pastaya bayılıyordum. Aslında ben karadutlu olan her şeye bayılıyordum. Çocukken dut ağacımız vardı. Babam onu benim için ekmişti ve ikimiz sulayacağız diyerek söz vermişti fakat o ağacı ben tek başıma sulamıştım. Bırakın babamla ağaç sulamayı doğum günü kutladığımı hatırlamıyordum. Emekli olalı iki yıl olmuştu. Ben, babamla sadece iki yıldır doğum günü kutluyordum.

Bu halime yine de şükrediyorum çünkü bazı arkadaşlarımın bırakın doğum günü kutlamayı elini tutup, kokusunu içine çekebilecek babaları yoktu. Onlar, babalarını özlediklerinde Türk Bayrağına bakar, kokularını özlediklerinde toprağın iç burkan kokusunu koklar ve sarılmak istediklerinde ise soğuk mermere sarılırlardı. Onlar, bu Vatan'ın kanadı kırık, yüreği kan ağlayan ve bir yanları hep yarım kalacak olan evlatlarıydı. Onlar bu Vatan için can parçalarından ayrılmaya göz yummuş fedakâr evlatlardı. İçimde tekrardan intikam ateşi kavruluyordu. Eğer imkanım yetseydi bende bu vatan için savaşmaya hazırdım. Annemin genlerini aldığım için boy kısalığından kaybetmiştim. Bu durum o kadar çok moralimi bozuyordu ki bir ara depresyona girmiştim. Haftalarca yemek yemeyip kendimi odama kapatmıştım. Daha sonrdan babam gelerk benimle güel bir konuşma yapmıştı. Onun yaptığı konuşma bana o kadar iyi gelmişti ki kendimi günler içinde toplamıştım. İlk doğduğum andan beri Vatan aşkı, küçücük yüreğime düşmüştü. Ezanla gözlerimi açmış, babamın, dedemin, amcaları ve dayılarımın dinlediği Vatan türküleri ile de büyümüştüm. Hâlâ daha böyleydi. Normal şarkılar da dinliyordum ama en çok türkü ve marşlara aşıktım.

"Oho, bu kız yine daldı gitti," diyen Miray'ın sesi ile kendime geldim. Daldığım düşüncelerden sıyrılıp dikkatimi onlara verdim. "Ne?" Diye yüzlerine bakmaya başladım. "Gidelim diyoruz, geç oldu." zaten tatlımı da bitirmiştim. "Tamam gidelim ama önce lavaboya gidip gelmem lazım," dedim ve hemen ayaklanarak lavaboya gittim.

Ellerimi güzelce yıkayıp kuruladım. Yavaş yavaş ağabeylerimin olduğu tarafa doğru gidiyordum ki bir anda koluma dolanan bilekler ile olduğum yerde donup kaldım. Ani temaslarda içime bir korku doğuyordu. Özellikle dokunan eller erkek eline sahipse. Korkuyla kendimi geri çektim ve koluma sarılan eli tutarak kırmayacak fakat can acıtacak şekilde çevirdim. "Ah! Mine benim, ben. Can." Duyduğum sesle birlikte tuttuğum eli aniden bıraktım. "Can? Çok özür dilerim. Bir anlık korkuyla oldu, gerçekten. Çok acıyor mu?" Telaşla vereceği cevabı bekliyordum. Bir yandan da bileğini ovuşturuyordum. "Sorun yok ve canım acımadı," dediğinde yüzüne hafif bir gülümseme yerleştirdi. Mavi gözlerini bileğindeki elime indirince hemen çekmek için bir hamle yaptım fakat o, elimi havada kapıp avucunun içerisine hapsetti. Bu yaptığı hareket beni inanılmaz irrite etmişti. Karşı cinsten ve benim kanımdan olmayan birinin elimi tutması kendimi kötü hissettiriyordu. Elimi ne kadar çekmeye çalışsamda asla elimi bırakmadı. Gözlerini gözlerime dikip öylece bakmaya başladı. Korku ve korkunun getirdiği mide kasılmalarıyla birlikte aldığım nefesler sıklaştı. Göğsüm hızlıca inip kalkıyordu. "E-elimi alabilir miyim?" Gözlerini ve ellerini çekmeden, "Ben de kalbimi alabilir miyim?" Yok artık. Sakın bana saçma sapan aşk nidaları atmaya başlamasın. Zaten yeterince stres altındaydım her an bayılabilirdim. "N-ne saçmalıyorsun?"

"Sana aşık olduğumu ve senden hoşlandığımı söylüyorum. Anlamıyor musun, Mine?"

"Bak, bunlar hiç yaşanmamış sayalım tamam mı? Sen yoluna ben yoluma," dediğim sırada asla beni dinlemiyordu. Bir adım atarak aramızdaki mesafeyi kapattı. Korkudan kocaman olmuş gözlerimle birlikte bende geriye doğru kocaman bir adım atarak uzaklaştım ondan. Elimi de hızla çekerek uzaklaşmaya çalıştım fakat önüme geçerek bunu engelledi. "Lütfen uzaklaş benden yoksa hiç istenmeyen şeyler yaşanacak," dedim fakat asla beni dinlemiyor üzerime gelmeye devam ediyordu. "O, Yekta piçi yüzünden beni hiç görmedin. Sana kalbimi sonuna kadar açtım fakat ısrarla reddettin beni. Niye? Neden? Yekta'da olup bende olmayan şey ne?" Tekrar kolumu tutunca istemsiz çığlık atmaya başladım. Ellerimle kulaklarımı sıkıca kapattım. Kendimi buradan soyutlamak için gözlerimi sımsıkı kapattım. Sırtım duvara değdiği anda hemen yere çöktüm. Son gücümle bağırıyordum. Bu geçirdiğim ikinci büyük krizdi. Bir anda burnuma ağabeyimin kokusu dolunca korkum biraz olsun azalmıştı fakat hâlâ aklıma o an düşüyordu. Elleri her yerimdeydi. Boğazımda, saçlarımda, sırtımda ve bacaklarımdaydı. "Mine, güzelim buradayım. Bak, aç gözlerini. Geldim, yanındayım." Ağabeyimin sesi ile ne zaman aktığını anlamadığım göz yaşları daha da hızlandı.

"Ne yaptın lan kıza? Söyle! Neden dokundun?" Yekta'nın hiddetli sesi kulalarımı doldurmuştu. "Mine, buradayız hepimiz. Güvendesin, biz yanındayız." Bu Miray'ın sesiydi. Gözlerimi yavaş yavaş açtığımda ağabeyim karşımda diz çökmüş, Miray yanımda kolumu tutuyor, Yekta ise Can'ı hırpalıyordu. "Ağabey gidelim buradan, lütfen. Lütfen, ağabey çıkar beni buradan." Hıçkırıklarımın arasından zorla konuşmuştum. Her yerim zangır zangır titriyordu. Ağabeyim beni kucağına alaığı gibi hızlı adımlarla dışarıya çıkardı. "Miray, Yekta'yı getir çabuk," dediği sırada beni arka koltuğa yerleştiriyordu. "Ağabey, bırakma beni," diyerek boynuna daha fazla sarıldım. "Tamam güzelim, tamam. Bırakmıyorum," dedi ve kucağında benimle birlikte arka koltuğa yerleşti. Ağlamam dursa da hıçkırıklarım devam ediyordu. "O, geldi ağabey. Yine dokundu bana." Bir hıçkırık. "Gelemez güzelim. Öldü o. Unut artık ve korkma."

"Ölmedi ağabey, ölmedi. En mutlu anında geleceğim, dedi. Ölmedi." Bir hıçkırık. "Sana yemin ediyorum ki öldü. Ölmediyse bile bir daha asla sana dokunamayacak. İzin vermem." Saçlarımdan derin bir nefes çekti ağabeyim. Kapıların açılmasıyla birlikte aniden irkildim. "Korkma, bizimkiler." Başımı iyice ağabeyimin boynuna gömdüm. Şuan sıçana benzediğimi söyleyebilirdim beni böyle görmelerini istemiyordum. "Yekta, arabayı sen kullanabilir misin?"

"Bence hayır çünkü çocuğu yumruklamaktan eli kırılmış olabilir," diyerek olaya giriş yaptı Miray.

"Abartma." Tersledi onu, Yekta.

"Pardon? Ben mi abartıyorum? Çocuk bayıldı senin yüzünden."

"Olabilir." Her zamanki umursamazlığı üzerindeydi. "Ee, sonuç ne? Kullanacak mısın? Kullanmaycak mısın?"

"İleride çevirme var ve benim ehliyetim yanımda değil. Ceza yeme ihtimalimiz çok yüksek." Ağabeyim sıkıntılı bir nefes verdi. "Güzelim senin için sıkıntı olur mu?" Başımı iki yana salladım ve kucağından indim. Ağabeyimde kapıyı açıp sürücü koltuğuna geçti. Miray da mide bulantısı yüzünden yine öne oturmuştu. Yekta'da el mecbur yine benim yanıma oturdu.

Başımı cama yasladım fakat hem ağrıyor hemde arabanın sarsılmasıyla birlikte acıyordu. Yekta dışarıyı izliyordu. Sağ elini yumruk yapmış ve yanağına yaslamıştı. Bu yaptığım hareketten hem utanacak hemde pişman olacaktım ama vücudumun dayanacak hali kalmamıştı. Hıçkırıklarım hâlâ devam ederken usulca başımı Yekta'nın dizine yerleştirdim. Ayaklarımı da kendime çekerek cenin pozisyonunu aldım. Onunla göz göze gelmemek için gözlerimi sıkıca kapattım. Şaşkın bakışlarının üzerimde olduğunu hissettim. Bunu umursayacak durumda değildim şuan. Eğer kızacaksa yarın kızıp, azarlayabilirdi. O an beklemediğim bir şey oldu. Saçlarımda ellerini hissettim. Sanki dünyanın en nazik parçasına dokunur gibiydi. Nazik ve korkaktı dokunuşları. "Geçti, korkma. Biz buradayız." Sesini sadece benim duyacağım şekilde ayarlamıştı. Fısıldıyordu fakat fısıldamasına rağmen sesi sert tonunu koruyordu. Dediği şeye karşılık vermeden zifiri karanlık beni içine çekti.

                                                                                                                                                                                                   &

"Anne, haydi artık otobüs saati geliyor." Üniversite zamanı gelip çatmıştı. Eskişehir'den Ankara'ya otobüs ile gidecektik. Miray çoktan ailesi ile otobüs terminalinin olduğu yere gitmişti. Biz annem yüzünden geç kalıyorduk. Sürekli koyduğum eşyalarınkontrolünü yapıyor, okunmuş su ve pirinç yediriyordu. "Hanım, rahat bırak artık kızı," diyerek olaya el attı babam. "Tamam tamam. Yürüyün." Sonunda yola çıkmıştık. Üniversite hayatına adım adım başlıyorduk. Asıl önemli olan üniversiteden sonra mesleğimize başlayabilmekti. "Bak kızım, birşey olursa muhakkak ara. Bela mıknatısı gibi bir şeysin zaten en ufak şeylerde haberimiz olsun." Başladı benim mesai. "Tamam babacğım, sen merak etme ama bunu elli kere söylüyorsun ve ben iyice ezberledim."

"Ne yapayım kızım? Bir tanecik prensesim var benim." Of baba prenses ne cidden? Küçükken kulağa hoş geliyordu ama artık bayıyordu. Sanırım büyümenin etkisi vardı. Yol hızla akıp giderken en sonunda yetişmiştik. Otobüslerin hareket etmesine yirmi dakika vardı. Miray ile birbirimizi bulup beraber beklemeye başladık. O sırada anemler ve babamlar gruplaşarak sohbete dalmışlardı. Uzaklardan, aşina olduğum o araba kadrajıma girince sırtımı dikleştirdim. Gelenler, Yekta ve ağabeyimdi. Arabayı yakınlarda bir yere park edip yanımıza doğru kocaman adımlarla geldiler. Normalde onların okulda olması lazımdı. Ağabeylerimin okulu bizim okulumuzdan bir hafta önce açılmıştı. Onlar işlerini sağlama alarak iki hafta önce erken gitmişlerdi. Tam yanımıza geldiklerinde önce büyüklerle selamlaştılar. Daha sonra da bizim oturduğumuz banka geldiler. Yekta benim yanıma, ağabeyim de Miray'ın yanına oturdu. "Hayırdır, hangi rüzgâr attı sizi buraya?" Söze ilk giren kişi Miray'dı. "Sizin rüzgârınız," diyerek hemen atıldı ağabeyim. "Siz, flört olduğunuzu ne zaman açıklayacaksınız?" Pat diye sorduğum soruyla üçü birden gözlerini bana dikti. "Ne saçmalıyo-" Ağabeyim tam söze başlayacaktı ki Miray, "Çok belli oluyor zaten, Yekta. Saklamaya gerek yok." Bunu bilsem de açık açık onlardan duymak çok şaşırtmıştı. "Yani siz," diyordum ki "Segiliyiz. Hatta çok ciddi düşünüyoruz. Değil mi yavrum?" Diyerek lafımı kesti ağabeyim. Bakışlarımı Miray'a çevirdiğimde utançtan şekilden şekile girdiğini gördüm. Bu hâli gülmeme sebep olunca ikisi aynı anda öldürücü bakışlar atmaya başladılar. Hemen dudaklarımı eski hâline getirdim ve üzerine de hayali fermuar çektim. Elimi indirirken Yekta'nın bacağına çarpmıştı. "Yanlışlıkla oldu. Kusura bakma," dediğimde "Sorun yok," diyerek mesafeli ve soğuk bir cevap verdi. Bana karşı son zamanlarda hem soğuk hemde mesafeli davranıyordu. Ne yapmış olabilirdim ona? Neden böyle davranıyordu? İstemeden kötü bir şey mi demiştim? Gözlerim bileğine kaydığında bordo renkli bir toka olduğunu gördüm. Demek ki onunda sevgilisi vardı. Sevinmem gerekiyordu fakat bir anda ağzıma ekşi tat geldi. Midem anlık kasılmıştı. Neden böyle olmuştu? Böyle olmamalıydı. Gözlerim bileğinde takılı kalmıştı ama aklım bambaşka yerlere gitmişti. Yekta'nın boğaz temizleme sesi ile kendime geldim. Gözlerimiz anlık birbirine değince ilk eken ben oldum. Teninin tenime değmesi yıllar sonra ilk defa rahatsız etmişti. Yerimden kalkarak ondan uzaklaştım. Kolumdaki saate baktığımda beş dakika kaldığını fark ettim. "Haydi gidelim artık. Çok az kalmış."

"Ama biz daha hasret gideremedik." Miray dudaklarını aşağıya doğru sarkıtmış bir biçimde bana bakıyordu. "İyi, sen kal o zaman," diyerek hışımla arkamı döndüm ve annemlerin yanında duran bavluma doğru ilerledim. "Ne oldu buna bir anda?" Diye soran ağabeyime cevap veren kişi Yekta oldu, "Hayal kırıklığıdır." Çenemi sıkarak derin bir nefes aldım. Saçmalıyordu. Banane, kimle ne yapıyorsa yapsın. İlgimi dâhi çekmeyen biri yüzünden hayal kırıklığı yaşayacak kadar düşmedim. Bavulumun koluna yapıştığım gibi Miray'da yanımda bitti. "Ne oldu böyle?" Sıkıntıyla nefes vererek, "Bir şey olmadı. Geç kalıyoruz." Bavulumu harekete geçirdiğim sırada bizimkilerde ayaklanmış bizimle beraber yolculuk yapacağımız otobüsün yanına kadar eşlik etmeye başlamışlardı. Bavullarımızı görevli ağabeye vermeye giden babalarmızı beklerken çoktan annemlerle vedalaşmaya başlamıştık. Onlar her ne kadar bizimle gelmek isteselerde yaşlı oldukları için biz itiraz etmiştik. Sırayla herkese sarıldım sadece Yekta hariç. Onun yüzüne bile bakmaya tenezzül etmedim. Miray'da Yekta'ya sarılırken ben son defa anne ve abama sarıldım. Ağabeyimle de güzelce sarıldıktan sonra hiç malûm kişinin olduğu tarafa bakmadan otobüse yöneldim. Şansıma cam kenarı gelmişti. Hemen yerleştim. Gözlerimi dışarıya çevirdiğimde hepsinin bize baktığını gördüm. Yekta hariç. O, doğrudan bana bakıyordu. Ben ise inatla o hariç her yere. Kaşlarının çatıldığını görmüştüm. Hiç umursamadan önüme döndüm. Otobüs yavaş yavaş hareket etmeye başlayına son defa bizimkilere el salladık.

Güzellikler, kötülükler, sürprizler ve bol derslerin dolu olduğu bir yolculuğa doğru harekete geçiyorduk. Yeni serüvenimizin ilk adımlarını çoktan atmıştık.

                                                                                                                                                                                                   &

"Atilla mı, o?" Miray'ın sesi ile ona döndüm ve onaylayan bir baş hareketi yaptım. "Ne diyor? Neden benim mesajlarıma bakmamış? Sor bakayım." Taramalı tüfek gibi yine soru sormaya başlamıştı. "Ya dur bir kızım," diyerek tekrar ağabeyime döndüm. "Neresi ilk görev yerin?" Ağabeyim bugün görevine başlıyordu ve tam olarak bir bordo bereliydi. Hem kendisinin hemde babamın istediği gibi. Bordo bereli olmuştu. Onu üniformasının içinde görmeyi o kadar çok istiyordum ki fakat bu imkansızdı. "Van'ın Çaldıran ilçesi," dediğinde yüreğim ağzıma gelmişti. Sınıra yakın olan bir yerdi ve terör olayları tam olarak sınırlarda gerçekleşiyordu. "A-ağabey, annemin haberi var mı?"

"Var." Sesi çok soğuk çıkmıştı.

"Ne tepki verdi?"

"Korktu, bağırdı çağırdı ama en sonunda gurur duyduğunu söyleyerek hakkını helal etti." Annem işte ne kadar bize kızsa da hep bizimle guru duyardı. Annem bana hep, "Ben sadece babana aşık olmadım, yüreğinde vatan aşkı taşıyan bir adama vatan ile birlikte aşık oldum." Derdi. "Eğer aşık olacaksan ve aşık olduğun kişi seni canından çok sevsin istiyorsan, vatana aşık bir adama aşık ol. Vatan için canını feda edenler sevdileri için her şeyi feda ederler." Annemin sözleri kulağımda yankılanınca tüylerim diken diken olmuştu.

"Haklı kadın. Sonuç olarak asker eşi, az çok biliyor neler olup biteceğini," dediğimde "Haklısın," dedi ağabeyim. "Senin okulun nasıl?" Diyerek konuyu bana çevirdi.

"Güzel. Sona geliyoruz yavaş yavaş. Benimde doğu görevim açıklanır beş altı ay içerisinde."

"Aman güzelim dikkat edin. Bu aralar çok karışık olaylar dönüyor." Biliyordum. Terör örgütü köylere saldırıp masum insanlara eziyet ediyorlardı. Aklıma gelen şeylerle öfkeyle birlikte kanım kaynmaya başlamıştı. Öfkeyi her zerremde hissediyordum. "Ağabey-"

"Söz güzelim, söz. İntikam alacağız." Bir an olsun gözümde babamın gençliği belirdi. O da böyleydi yarım yamalak hatırlıyordum fakat o sert ve kararlı bakışlar asla unutulmuyordu.

"Tim belli oldu mu?"

"Pençe Timi," dediğinde anlık kalbim sızladı. Nedeni bilinmez fakat bana Yıldırım Timini yani babamların timinin ismini duyduğum anda hissettiğim o duyguyu yaşatmıştı.

"Sende aynı şeyleri hissettin mi?" Ağabeyimin burnundan güldüğünü duydum. "Hissetmemek mümkün mü, güzelim?"

"Doğru."

"Sal artık manitamı. Ben konuşmak istiyorum," diyerek üzerime gelmeye başlamıştı Miray. "Ağabey ben kapatıyorum sende şu deli kızı ara artık." Cevap vermesini bile beklemeden telefonu çat diye suratına kapattım. O da hemen Miray'ı aramıştı zaten. Saat geç olduğu için yarı oturur halde durduğum yatakta kayarak tamamen yatma pozisyonunu aldım. Kendimi uykunun güvenli kollarına bıraktım.

7 Ay Sonra (Şimdi);

Çok derinlerden aşina olduğum bir melodi geliyordu ama ben zifiri karanlığın içindeydim. Birinin o melodiyi susturmasını bekledim fakat hiçte beklediğim gibi olmamştı. En sonunda o melodinin tam olarak benim telefonumdan geldiğini anlamıştım. Gözlerimi zorlukla açtım. Bir kaç saniye sadece tavanla bakıştım. Daha sonrasında susmak bilmeyen telefonumu elime aldığımda arayan kişinin en yakın arkadaşım olduğunu gördüm. Daha kargalar kahvaltısını etmeden bu niye beni arıyordu acaba. Telefonu açıp kulağıma dayadım. "Söyle canım."

"Sen uyuyor musun hâlâ?" Sitem ve şaşkınlık barındıran sesi kulaklarımı doldurmuştu.

"Evet, başka ne yapmam gerekiyor."

"Görev yerlerimiz belli olmuş. Gidip ona bakabilirsin mesela," dediğinde aynı hacıyatmazın devrildiği yerden kalktığı gibi doğruldum yataktan.

"Ne? Ciddi misin?"

"Evet bak hemen," dediğinde çağrıyı arka plana alarak hemen siteye girdim. Yoğunluk vardı galiba o yüzden üçüncü denememde açılmıştı. "Lütfen aynı yer olsun, lütfen." Miray'ın söylediği şey tebessüm etmemi sağlamıştı. Sonunda sayfa açılmıştı. Van/Çaldıran yazısı ile karşılaştım. Çok tanıdık gelmişti. Hemen beyi fırtınası yaptığımda ağabeyimle yedi ay önce yaptığımız konuşma geldi. O da görev yerinin orası olduğunu söylemişti. "Miray, sen baktın mı?"

"Baktım, baktım. Haydi üç diyince aynı anda söyleyelim tamam mı?"

"Tamam." Heyecanla nefesimi verdim.

"Bismillahirrahmanirrahim." Miray'ın fısıltısı güldürmüştü.

"Bir."

"İki."

"Üç."

"Van Çaldıran."

"Van Çaldıran." İdrak ettiğim şeyle birlikte sevinç çığlığı atmaya başladım. "Miray, tüm şansımızı burada kullanmış olabiliriz." Miray beni duymamış olacak ki hâlâ sevinç çığlıkları atıyordu. Bende gülerek ona katıldım. "Ben kapatıyorum şimdi kahvaltıdan sonra bize gel hemen."

"Tamam." Telefonu kapattığım gibi annemin yanına koştum. Bu haberi vermek biraz zor olacaktı fakat buna mecburdum. Mutfağa gittiğimde orada bulamayınca şaşırdım. Belki balkonda çiçekleri suluyordur diye oraya gittim fakat orada da yoktu. Endişeye kapılmadan hemen önce yatak odasına gittim. Normalde saat yedide uyanık olurdu ve ben onu bu saatte olabileceği yerlerde göremeyince korkmuştum. Yatak odasına gittiğimde burun çekme sesleriyle karşılaşmayı beklemiyordum. Aralık olan kapıdan başımı uzattığımda gördüğüm manzara içimi sızlatmıştı. Annem, eline aile fotoğrafını almış göğsüne bastırıp ağlıyordu. Bir elini de dudaklarının üzerine kapatmış hıçkırıklarının duyulmamsı için bastırmıştı. Onu bu hâlde görünce gözlerim istemsizce dolmaya başladı. Boğazıma koskocaman bir yumru oturdu. Yavaşça arkasına yaklaştım. Kollarımı incecik beline sardım. Siyah kısa saçlarına son iki ayda aklar düşmüştü. Benim ona sarılmam ile birlikte tuttğu hıçkırığını koyverdi. "An-"

"Seni de duydum. Ağabeyinin görev yaptığı yer çıkmış," dediğinde onu bırakıp önüne oturdum. "Gitme kızım. Sende beni yalnız bırakma. Lütfen." Sesi sonlara doğru fısıltı gibi çıkmıştı. "Ama anne konuştuk bunları sizinle. Hem de lisenin başından beri." Yorgun ve yaşla kaplı olan gözlerini bana dikti. "İstemiyorum gitmeni, gitme."

"Anne, yapma böyle," dediğim sırada kapıdan babam girdi. Kalın kaşlarını soru sorar gibi havaya kaldırdı. "Hanımlar, ne oluyor burada?"

"Kızımız da gidiyor, Hakan. Evimizin göz bebeği de uzaklara gidiyor. Atilla'nın yanına hemde," dediğinde sol gözünden ard arda iki yaş süzüldü. Annemin göz yaşları yüreğimde alevlere yol açıyordu. Kalbimin tam ortası titredi. Bakışlarımı babama çevirdiğimde gözlerinde sadece ufak bir şaşkınlık peyda oldu. Onun dışında annem gibi hüzün veya korku yoktu. "Ne zaman başlıyor görevin?"

"İki hafta içinde başlayacak. Ama bizim bu hafta sonu gidip ev tutmamız lazım." Annem şaşkın gözlerini bir bana bir de babama dikiyordu.

"Çoğul konuştun sanki, kim var başka?"

"Miray," dediğimde babamın üzerinden on ton yük alınmış gibi bir rahatlama gelmişti.

"Tamam o zaman sıkıntı yok. Atilla'ya söyleyelim sizin için uygun bir ev bulsun."

"Olu-"

"Hakan, saçmalıyorsun şuan. Vazgeçirmek yerine ev tutalım diyorsun, çıldırdın mı sen?"

"Neden vazgeçireceğim? Ne kadar güzel, kızım meslek sahibi olacak."

"Ona lafım yok. Van'a gidiyor Van'a, idrak edemedin mi?"

"İdrak ettim tabii ki de Şenay. Ne yapmamı bekliyorsun? Senin gibi oturup ağlamamı mı? Atilla içinde aynısını yaptın ama bu defa izin vermem."

"Kalbin taşlaşmış senin. Evlatlarının ikisi de en tehlikeli bölgeye gidiyor. Öle-"

"Hanım! Yeter artık. Ben çocuklarımı yanımda boş boş otursun diye yetiştirmedim. Vatana millete hayırlı bireyler olsun diye yetiştirdim. Kalbi taş olan adam kendini düşünür, vatanını değil." Babam, girdiği kapıdan hızla geri çıktı.

Bu tartışmanın sebebi ben olduğum için bütün tadım kaçmıştı. Yüzümü astım ve başımı hafif öne eğerek ayaklandım. Tam kapının yanına gelmiştim ki annem bileğimi tuttu. "Küçük bavulunu mutfağa getirde konservelerden koyalım," dediğinde resmen yüzüme aydınlık geldi. Sevinçle odama gidip bavulu kaptığım gibi mutfağın yolunu tuttum. Kahvaltıyı da es geçmiştik. "Şu karadut reçeli var ya onların hepsini getir." Şaşkınlıkla gözlerimi anneme diktim.

"Anne burada en az yirmi kavanoz var ve hepsi kocaman."

"Olsun kızım, senden başka seven yok ki bunu."

"Hepsini götüremem. Yarısını da daha son almaya gelirim."

"Sağ kalırsan gelirsin." Annem bunu içinden söylemişti fakat ben duymuştum. Hiç bozuntuya vermeden duymamış gibi yaptım. "Benim makarnaya koyduğum domates konserveleri vardı ya onlardan da koyalım mı?"

"Reçelerin alt katında ki dolapta, aç orayı bulursun."

Yavaş yavaş annemle gerekli olan her şeyi bavullara dolduruyorduk. Babam, ağabeyimi aramış ve onun olduğu ilede görev yapacağımı söylemişti. Benim ileri zeka ağabeyim ise buna itiraz etmişti ama canım babam bir güzel ağzının payını vermişti. Ev konusunu da sorduğumuzda oturduğu apartmanın üç katlı olduğunu ve üçüncü katın boş olduğunu söyledi. Hastaneye uzak olduğu için istemesem de annem illa orada oturmamız için ısrar etmişti. Biz de el mecbur kabul ettik. Normalde aile apartmanıymış fakat apartman sahiplerinin çocukları evlenince büyük şehirlere gitmek istedikleri için onlarda boş daireleri kiraya vermişler. Ağabeyim evin iç dizaynını üstlenerek hepimizden bir tebrik aldı. Bütün ihtiyaları hallettikten sonra Miray'ın yanına gittim. Onlarda aynı bizim gibi hazırlık içerisindeydiler.

Miray, gitmeden önce çarşıya gidip kıyafet almak gibi bir öneride bulundu. İkimiz benzer parça ve renkleri kombine etmeyi seviyorduk. Bu yüzden neredeyse aynı şeyleri aldık. Babalarımız ise uçak biletlerimizi almışlardı. Tam tamına iki gün sonra Van'a ilk görev yerimize gidiyorduk. Yakın arkadaşım ve ağabeyim yanımdaydı başka ne isteyebilirim ki?

'Bordo bereli koca.'

İç sesim ve saçmalıkları.

İki kolumda dirseğime kadar poşet doluydu. Kendimi eve nasıl attığıma dair en ufak bir fikrim yoktu.

                                                                                                                                                                                                &

Arada bir ağabeyim arıyor, odaları göstererek fikirler alıyordu. Evde, bir tane büyük oda vardı. Onu da oturma odası yapmaya karar vermiştik. İki tane yatak odası gerektiği için orta boy olan odalar yatak odası olmuştu. Geriye bir tane küçük oda kalmıştı onu da Miray ile uzun nöbetler sonrası dinlenme odası yapmaya karar vermiştik. İki gün resmen iki saat gibi akıp gitmişti. Ellerimizde bavullar ile havaalanında duruyorduk. Yıllar önce üniversite için aynı şekilde ama farklı yerdeydik. Şimdi ise tam anlamıyla hayallerimize kilometreler kalmıştı. Gitme vatimiz gelince annemler ile son defa vedalaştık.

Vedalar gerçekten de zordu fakat bu zorluk, veda ettiğiniz kişiye duyduğunuz sevgiye bağlıydı. Bazı vedalar sevgiyle değil sevginin bitmesiyle olurdu. Eğer birini çok seviyorsanız ve veda etmek zorundaysanız aklınız da kalbiniz de veda ettiğiniz kişide kalıyordu eğer veda ettiğiniz kişiyi hiç sevmemişseniz ne kalbiniz ne de aklınız orada kalıyordu. Zihniniz bir an önce o kişiyi atmak için yeni heyecan arayışına giriyordu. Umarım hiçbir vedam içinde acı duygusu barındırmaz. Uçağa bindiğimde Miray ile ellerimizi birbirine kenetledik. Kalbim adrenalinin fazla salgılanması sonucu hızla çarpmaya başlamıştı eğer böyle devam ederse göğüs kafesimi kırabilirdi. Uçak garip sesler çıkarmaya başlayınca havalandığımızı anladım.

Bir bilinmeze doğru yol almaya başlamıştık. Umarım bu bilinmezlik bana güzellikler getirir.

YAZARIN ANLATIMIYLA;

Mine ve Miray Van'a gittikten sonra hayatlarının tamamen değişecek olmasından bir haber mutlu mutlu yolculuk ediyorlardı. Atilla'nın hem çocukluğu hemde gençliği olan Yekta Erman ise bir zamanlar gönlünün düştüğü bu kızı vatan aşkından unutmuşu. Nitekim Mine'de okul ve sınav derdiyle Yekta'yı unutmuştu. Onların birbirinden haberleri olmayabilirdi fakat kader, onlara öyle güzel sürprizler hazırlamıştı ki kimsenin tahmin bile edemeyeceği sürprizlerdi. Bu sürprizler güzelliğin yanı sıra acı ve zorlukları da içeriyordu. İki yürek tek bir yürek olmak için mücadele vereceklerdi ama önce birbirlerini bulup, tanıyıp hatırlamaları gerekiyordu. Mine, mutlu mutlu uçağında giderken Yekta, Pençe timini toplamış gelmiş geçmiş en zorlu göreve çıkmak için hazırlık yapıyordu. Bu görev onun çıktığı ilk zorlu görev değildi ama en uzun sürecek ilk görevi olduğu kesindi. İki yürek, iki beden, iki farklı görev ve tek bir amaç vardı: Kalplerine giden yolların zorluklarını beraber aşmaları ve her şeye rağmen yan yana olmaları.