Hayatın neyi elinizden alacağını bilemezdiniz, tıpkı benimde babamı nasıl kaybettiğimi anlamadığım gibi. Hazırlıksız ama şaşkın bir şekilde.

Her şey toz pembe sanardım küçükken. Hayatın kötü yanıyla karşılaşmayanlar hep bunu düşünürdü.

"Eftelya!"

Ablamın bağırtı sesi kulaklarıma dolarken yüzümü buruşturdum.

Ablam benden 5 yaş büyüktü ve yeni evlenmişti. Annem yine her zamanki gibi abime takmıştı kafayı. Hala evlenmedin diyerek hayıflanırdı.

Odamdan çıkarak mutfağa geçtim.

Eniştemle bugün akşam yemeğine gelmişlerdi.

"Sen anca yat" dedi abim saçımı çekerek.

"Ah!" dedim çektiği sarı saçlarımı ondan kurtarmaya çalışarak.

"Abi!" dedim kendimi zar zor ondan kurtarırken. Sinirli bakışlarımla ona bakarken o bana sadece sırıtıyordu.

"34 yaşındasın Dursun, hala kardeşinle uğraşıyorsun!" dedi annem mutfağa girerek.

Hızla gidip ona sarıldım.

"Canım annem ya!" dedim hızla ayrılıp yanaklarını sıkmaya başlayarak.

Beni iteleyerek hızla yere eğildi. İştee geliyordu.

Hızla koşarak mutfaktan çıktım ve masayı hazırlamak için oturma odasına girdim.

Klasik anne terliği yiyordum az önce. Son anda kurtulmuştum.

Babam henüz ben 1 yaşındayken öldüğünde apar topar annemin memleketine İzmir'e gitmiştik. Üniversiteyi Ankara'da bitirmiştim ve geri gelmiştim.

Bir kaç ay önce ablam evlenmişti ve bende atanmak için tercihlerimi yazmıştım. Bugün atanma sonucum belli olacaktı.

Öğretmen olacaktım.

Tabiki tercihlerimi İzmir dışı kullanmıştım. Genellikle doğu taraflarını yazmıştım çünkü oraların bir öğretmene daha çok ihtiyacı vardı. Annem bunu öğrenince beni bir süre azarlasada 'umarım Ilgaz'la aynı şehirde olursunda gözüm arkada kalmaz' demişti.

Ilgaz benim çocukluk arkadaşımdı. Bana baba olan tek kişi, beni seven her şeyden korumaya çalışan koca yürekli bir çocuk.

Her sey eskide kalmıştı. Onu 10 yaşından sonra bir daha asla görmemiştim. Annesi öldüğü için gitmişlerdi uzağa.

Bende ona olan inancımı, umudumu, beni iyileştirdiği yaralarımı birer birer unutmuştum. Ben onun için bitmiştim oda benim için bitmişti.

Yani galiba.. (opsiyonel)

Anneme bu karardan vazgeçmesini sağlamaya çalışıyordum. Abimde tamamiyle beni kıskandığı için bu konuda sert tepki versede ablam, herkesi susturuyordu. Oda annemle aynı fikirdeydi. 2'ye 2 maç atıyorduk evde.

Masanın tamamiyle hazır olmasıyla derin bir nefes alarak saate baktım.

Saat 7 ye geliyordu ve sonucumun belli olmasına dakikalar kalmıştı.

Heyecanımı bir kenara bırakarak mutfağa geçtim.

"...hadi inşallah annecim. Eftelya ve damadım Ilgaz çok yakış-"

"Oha, oha!" diyerek bir anda abartılı bir şekilde öksürmeye başlayan abimle hafifçe kıkırdadım.

"Benim kardeşim daha çok küçük, evlenemez!"

"Sus sen! Bir sürü torun istiyorum ben, buşuruk gibi evde kaldın. Eftelyamı evde bırakmayacağım!" diyerek terliği abimin poposuna fırlatan anneme baktım.

Beni evlendirmeye ne kadar meraklıydı bunlar. Üstelik çocukluk aş- arkadaşımla.

Aşkım mı diyecektin?

Yok be, ne alaka.

Mutfağa girmemle hepsi bir anda sus pus olurken gözlerimi kısarak eniştemde dahil olmak üzere hepsine teker teker baktım.

"Sen!" dedim abimi elimle göstererek.

"Ne?" dedi ağzına bir salatalık daha atarken.

"Hiç"

Omuz silkerek enişteme baktım.

"Hasan abi sen bunlara bakma lütfen. Ben evlenmeye henüz hazır değilim" dedim.

Annem dediğim dedik bir kadın olduğu için beni takmamıştı.

"Hem varlığımdan habersiz biriyle olamam"

"Varlığından haberi olan biriyle olacaksın ablacım. Zamanla birbirinizden haberiniz olur sen merak etme."

Ablama göz devirerek enişteme döndüm. Ağzını açıp bir şey diyecekti abimin kafasına salatalık fırlatmasıyla sustu.

Hızla abime dönerken ablamda benimle birlikte sinirle abime dönmüştü.

"Abi ne yapıyorsun ya!?" dedik aynı anda.

Ben ablama bakarken ablamda bana bakmıştı.

"Bunların ikiside aynı salak" diyerek abim mutfaktan çıkarken sırtına bir tane yapıştırmamla şak diye bir ses duyuldu.

Evi ölüm sessizliği kaplarken hızla abimin yanından geçerek odama girdim ve kapımı kilitledim.

"Bittim" dedim kendi kendime.

Abimin sesleri yakından duyulurken odama doğru geldiğini anladım.

Masadaki tabletimi açarak yatağıma geçtim ve sonuç ekranına bakmak için internet sitesine girdim.

"Eüzü bismillah. Allah'ım ne olur sen bana güzel bir yer nasip etmiş ol. Allah'ım sen bana abimden uzak bir yer nasip etmiş ol. Allah'ım ne olur bana Ilgaz'dan uzak bir yer bulmuş ol..."

Amin amin.

Elimi yüzüme sürerek sonuç ekranını açtım. Hakkari.

"Ilgaz oğlumda Hakkari'de görev yapıyor. Torunuma Allah taş değdirmesin."

"Hakkari'yi de yazdıysan kızım seni Ilgaz'a teslim ederim. Gözüm arkada kalmaz, eee sonra hadi inşallah deriz."

Yaktın beni Saliha babaanne. Yaktın beni anne.

Yaktınız beni.

Hızla odamdan çıkarken yine o meşhur bağırış doldurdu etrafı.

"Eftelya!"

Ablam..

Yemek hazırdı, hepimiz sofraya otururken bendeki sessizliği fark eden annem ne oldu der gibi bakıyordu.

Uzun bir süre ben dışında herkes konuşurken "Ayy, yeter!" dedi ablam.

Ona bakmamla bana baktığını fark ettim.

"Sende bir şey var, dökül!"

Derin bir nefes alarak çorbamında son yudumu içerek yutkundum.

"Hakkari" dedim.

"Şaka?" dedi abim gülerek. "Şaka yaptı canım kardeşim ya. Hiç şakalarından da geçilmiyor."

"Şaka değil" dedim ortama bir bomba bırakarak.

O kadar dua etmiştim ama Ilgaz'la yan yana olma düşüncesi beni terlettiriyordu.

Elbette sürekli onu görmeyecektim ama 14 sene sonra aynı şehirde olacaktık.

Kalbim deli gibi çarparken en son bombayı annem bırakmıştı.

"Ben bir Saliha Sultan'ı arayayım."

Bir şans verdiğiniz için teşekkür ederim, yazım hatalarım varsa affola.

Oy ve yorum atmayı unutmayın, eleştiriye açığım (: