(Bu bölüm tamamiyle çocukluk hayatı içermektedir.!)

İZMİR ~ 2005

Eftelya saçlarını okşayan Ilgaz'a sürekli gülümseyip bazende kıkırdıyordu. Çünkü o şuan hiç sevmediği bir şey yapıyordu.

Ilgaz ilk okuma yazmasıyla ona hikaye okuyordu. Ilgaz okulda bile kitap okumayı sevmezdi ama o okumak zorundaydı.

Minik Eftel'ya ona kitap okumasını ve onu uyutmasını söylemişti. Onlar tanışalı henüz 1 yıl olmuştu ama Eftelya onu çok seviyordu.

Ilgaz sinirle kitabı kapattı. "Daha okumak istemiyorum civciv!"

Eftelya omuzunu silkerek "Şende o jaman evlendiğimijde oduysun, dimi?"

Ilgaz gülerek başını salladı. "Ama evlenen insanlar yüzük takarlar, bizde yüzük takacağız."

"Oluyyy, hatta ben annemden ijin alayım dimam mı?"

Ilgaz başını sallayarak Eftelya'nın başından öptü ve kitabınıda alıp evden koşarak çıktı. Oda gidip annesinden izin alacaktı, hem oda Eftelya'yı seviyordu. Birbirini seven insanlar evlenirdi.

Eftel'ya gece yarısına kadar uyuyamamış ve yataktan zıplayarak inip annesinin odasına koşmuştu.

Kapıyı çalmadan açarak yatakta yatan annesinin yanına çıkmış ve bir süre beklemişti. Heyecanına yenik düşerek annesinin yanağından öptü.

"Annecim"

"Efendim bir tanem?" dedi Mehtap hanım uykulu bir sesle. Gözlerini açamıyordu, kızı neden hala uyumamıştı.

"Anne şence Iygaj beni şeviyomu?" dedi minik kız.

Mehtap hanım gülümseyerek gözlerini zar zor açtı ve ona döndü.

"Tabiki seviyor kızım. Şimdi bunu neden sordunda, uyumadın sen bakayım?"

"Anne ben onun kayışı oycam. Bij evyencej"

Mehtap hanım gülerken Eftelya hızla onun yanına yatıp minik ellerini annesine sardı.

"İnsanlar büyüyünce evlenirler bir tanem, abin gibi olunca evlenme yaşın gelir."

"Ama bij evyencej anne. Hem yüjükde takçaj" dedi minik Eftelya heyecanla.

Mehtap hanım minik kızının başından okşayıp öptü.

"Büyüyünce evlenirsin sende bir tanem, hadi şimdi uyku zamanı"

Eftelya o gece heyecanla, gülücükler içinde uykuya daldı...

İZMİR ~ 2006

Çocuk olmak, renkli olmaktı. Rengarenk boyanmış renklere sahip olmaktı.

Eftelya renklere bürünmüş, koca yürekli bir kızdı. O yüreğe herkesi sığdırsa da aklında tek bir kişi, hatta yüreğinde en çok yere sahip olan tek bir kişi olurdu. Ilgaz..

Eftelya 6 yaşındaydı, bazen büyükler gibi çocuk aklıyla düşünürdü.

O Ilgaz'ı çok seviyordu, hemde çok.

"Iygaazz! Ne oluy indiy beni" dedi Eftelya ağlayarak.

O sadece ağaçtaki mor meyveleri merak etmişti. Zorla çıkmış ve ilk dala oturmuştu. Ama geri inmeye çok korkmuştu.

"Ne işin var senin orada civcivim?" dedi ona sinirle ve endişeyle bakarak.

Eftelya ağlayarak meyveleri merak ettiğini söyledi ve tekrardan onu indirmesini dile getirdi.

Ilgaz başını iki yana salladı. O tamamiyle bir baş belasıydı, güzel bir baş belası.

Ilgaz kollarını uzattı. "Atla tutacağım seni"

"Koykuyoyum!"

"Korkma civcivim, hadi atla. Söz veriyorum seni tutacağım."

Dediğinide yaptı. Ilgaz onu tutsada geriye doğru düşüp kafasını vurmasına rağmen civcivini sıkı sıkı sarmıştı.

Ona gülümsedi.

"Çok koykdum karam!"

"Ben varken hiç korkma tamam mı?"

Başını salladı Eftelya...

​​​​​​Yazım hatalarım varsa affola, okuduğunuz için teşekkür ederim 🐣