1 HAFTA SONRA

"Abla yapma şunu!" dedim sinirle.

Bavulumu düzenlemeyi bırakarak ona döndüm.

"Bana Ilgaz hakkında imalı konuşmayı bırak, annem bir sen iki. Çocukluk aş- arkadaşımdı ve ikimizde büyüdük"

Sesimi oldukça net çıkardığıma ben bile şaşırırken ofladım.

Eğer böyle bir imayla ona yaklaştıklarını öğrenirse işte o zaman ne cevap vereceğimi bilemezdim.

Bizden olmazdı.

Yani galiba.. (opsiyonel)

"Çok sıkıcısın Eftelyoş" diyerek çekirdek tabağını eline alan ablam odamdan çıktı.

Derin bir nefes bırakırken bavulumu dizmeye devam ettim...

"Annecim, yarın sen ordan inince Ilgaz'ı ara. Gelip seni alacak"

Bu durumdan bir türlü kurtulamamıştım.

"Neden böyle yapıyorsunuz anne? Ben kendi başımın çaresine bakamayacakmıyım?" dedim bir anda.

Ellerim istemsizce yumruk olurken hızla arkama sakladım.

Abim o günden sonra benimle konuşmamaya çalışıyordu. Bu tribi niyeydi onu anlamıyordum.

"Elbette bakabilirsin kızım, benim amacım o değil. Ben bir anneyim, küçük kızım uzaklara gidecek ve ben yanında olamayacağm. Kimse yanında olmayacak, gözüm arkada kalmasın istiyorum. Seni güvendiğimiz birilerine emanet etmek istiyorum. Lütfen bana bunu çok görme kızım, baban burda olsa oda benimle aynı fikirde olurdu emin ol."

Babam da burada olsa onunla aynı fikirde olurmuydu gerçekten?

Olurdu..

Derin nefes alarak başımı eğdim.

"14 senedir görmediğim adama yük olacağım. Ben mahçup hissedeceğim anne."

O kadar sessiz söylemiştimki, sanki gizlice annemle fısıldaşıyordum.

14 yıl az bir süre değildi. Annesi öldükten sonra hiç görüşmediğim çocuğun şimdi büyümüş haliyle karşılacaktım ve bu beni bir yandan heyecanlandırırken bir yandan garip hissettiriyordu. İkimizde artık farklı insanlar olmuştuk.

Tek bildiğim onun istediği mesleği olmasıydı. Temkinli, yetenekli ve gururlu bir asker olmuştu. Yüzbaşı..

"Hissetmeyeceksin bir tanem. Oda kabul etti, dama-"

"Anne!" dedim sinirle.

Gülerek beni kendine çekip sarılmasıyla dolan gözlerimle bende ona sarıldım.

"Seni çok seviyorum"

"Bende seni çok seviyorum annem"

Annemle hüzünlü dakikaların ardından o mutfağa bende odama çekilmiştim.

Annemin bana verdiği numarayı kaydedecekken gelen mesaj bildirimine girdim.

054******; Ilgaz

Kaydedersin.

Saliha babaanne yine yaktı bizi.

Hayır yani ben belki aramayacaktım. Of ya..

Siz; Kaydediyorum.

054******* kişiyi Ilgaz diye kaydettiniz.

Ondan görüldü yerken telefonu kapattım ve annemin bana verdiği kağıdı cebime sıkıştırarak ayıcıklı bavullarıma baktım.

"Ayy canlarım, sizi kullanmayalı baya oldu" dedim heyecanla.

Yarın gerçekten gidiyordum. Uçakla 5 saatte gidecektim.

Özleyecektim burayı. Ablamı, eniştemi. Gizey'i, Selma'yı ve Nur'u.

Onlar benim tek arkadaşlarımdı.

Abim aklıma gelirken odamdan çıkarak çarprazımdaki odanın kapısını çaldım.

"Gel"

İçeriye girerken yatağında yatmış bir şekilde telefonla uğraştığını gördüm.

"Feyzan eğer sensen, defol odamdan abicim"

Kapıyı kapatırken koşarak abimin üstüne atladım.

"Ahh, belim!!" dedi bağırarak.

Gülerek sırtından kaydım ve kendimi yana attım.

Bana baktı sinirle daha sonra siniri bir anda geçmiş ve önüne dönmüştü.

"Küsmüyüz?" dedim melül melül yüzüne bakarken.

Bakışlarını bana döndermesiyle gözlerinden bin bir duygu geçtiğini fark ettim.

"Ban sana küsememki abicim" dedi hafif bir gülümseme içinde.

Yatakta oturarak bana kollarını açmasıyla hızla kollarının arasına girdim.

"Abiler kardeşlerine küsemezki"

"Neden benimle konuşmuyorsun?" dedim başımı göğsüne dahada çok gömerek.

O benim babamdı. Bana baba olmaya çalışan ikinci kişi. Her ne kadar birbirimizle kavga etsekte, sataşsakta ben onu çok severdim. O benim hem abim hemde babamdı. Sırtımı kolayca yaslayabileceğim bir baba.

"Yediremedim kendime bunu. Özür dilerim eğer seni üzdüysem" başımı hafifçe kaldırırken çenesinin altından ona bakmaya başladım.

"Canımdan bile çok sevdiğim kardeşimin uzağa gidecek olmasını yediremedim. Ilgaz'ı tanıyorum, o çok iyi gurur verici bir çocuk ama ben sana çok alıştım be civcivim. Şimdi senelerdir görmediğin çocukla bir anda yan yana olacaksın ve bu beni tedirgin ediyor."

"Yaaa şapşikk" dedim hızla yanağını öpüp geri çekilirken.

"Kendime dikkat ederim abi, söz veriyorum. Bir şey olursa hemen seni ararım, koşar gelirsin değil mi?"

Gözlerime uzun bir süre baktıktan sonra beni kendine çekti ve tekrar sarıldı.

"Tabi gelirim, seni her daim koruyacağım minik civcivim"

Gülümsedim.

Şuan huzurdan başka hiç bir şey hissetmiyordum.

Çok değerli bir abiye sahiptim ve onu asla kaybetmek istemiyordum...