EFTELYADAN 5 GÜN SONRA

Islak saçlarımı geriye iteleyerek giydiğim yağmurluğuma daha fazla sarıldım. Hava cidden soğuktu.

Hava o gün bulutluysa mutlaka yağmur yağıyordu.

Ilgaz hala gelmemişti. Bugün günlerden pazardı ve ben okula gidiyordum. Yeni öğretmen gelmişti.

Ilgaz'ı gerçekten çok özlemiştim. Elbette o daha uzun süren görevlere gitmiş olmalıydı ama ben burdayken ilk gittiği uzun görevlerden biriydi.

Korkuyordumda, ona bir şey olma duygusu beni o kadar çok korkutuyordu ki.

Yaşayabilirmiydim ben onsuz?

Okula hızla girerek derin bir nefes bıraktım. Pantolonum ıslanmıştı hep. Müdürün odasına adımlarken gelen konuşma sesleri yeni öğretmenin geldiğinin habercisiydi.

Yarım olan kapıya elimle vurarak kapıyı açtım ve odaya girdim.

"Hoş geldiniz Eftelya hanım"

Müdüre başımı sallarken koltuklardan birine oturdum...

Okuldan çıktıktan sonra, eve gelir gelmez direk kendimi yatağa atmıştım.

Gizey bu halimi sorgulasada beni yalnız bırakmıştı.

Kalbim sıkışıyor gibi hissediyordum kendimi, oysaki bir acım yoktu.

Üzgündüm ama kendimi bu kadar fazla kötü hissetmememin sebebi neydi?

Yutkundum.

Ilgaz'sız bir gün bile geçiremiyormuşum gerçekten, onu farketmiştim.

Seni gidi seni..

Gözlerim yavaş yavaş kapanırken kendimi uykuya bıraktım...

+++

Okuldan çıkarak, yağan yağmur eşliğinde eve doğru yol aldım. Onsuz 1 gün daha geçirmiştim.

Ya uzun bir süre gelmezse?

Ya ona bir şey olduysa, olmuşsa yada olursa?

Derin bir nefes alarak başımı iki yana salladım. O bana söz vermişti, erken gelecekti ve sağsalim burda olacaktı.

Çalan telefonuma baktım. Polat..

Beni neden arıyordu ki? Ilgaz yerine neden o beni arıyordu?

Yutkundum.

Kalbimin hızı artmıştı.

Açtım telefonu. "Yenge" dedi nefes nefese.

"Eftelya, şimdi sakin ol önce tamam mı?"

Kalbim dahada hızlı atarken aklıma gelen düşünce olmasın diye dua ettim Allah'a.

"Noldu Polat? Ilgaz'a bir şey mi oldu? Yoksa Tim-"

"Eftelya, Ilgaz çatışmada vuruldu."

Gerisi benim için boşluktu. Sanki nefes alamadığımı hissettiğim bir boşluk.

Belki yalnızlık, belki de çaresizlik.

Sanki bir anda zaman durmuş gibi hissediyordum. Benim için zaman durmuştu artık.

Gözümden düşen yaşlarla evden ters yöne doğru ağlayarak koşmaya başladım.

"Ilgaz!"

Ayağım takılıp yeri düşerken buğulu gözlerimle yere baktım.

"Ilgaz" dedim ağlarken..

Hastaneye gelmemin üzerinden sadece 15 dakika geçmişti.

Belki yarım saat boyunca yerde öyle ıslanarak ağlarken Gizey gelmişti. Polat'da gelmişti ve hastaneye geçmiştik.

O hala ameliyathanedeydi.

Korkuyordum, o kadar çok korkuyordum ki. Onuda kaybedeceğim korkusu bir türlü beni bırakmıyordu...

Bölüm az olmuş olabilir, kusura bakmayın. Aklıma yazacak şeyler gelmiyor. Hızla bir şeyler yazıpta baştan savma yapmak istemiyorum.

Aklımda gidişat ile fikirler var elbette ama nasıl yazacağıma karar veremiyorum.

Oy ve yorum atmayı unutmayın şekerlerim (: