Öncelikle 2 hikaye yazdığım için, ikisine birden yoğunluk vermek -özellikle okul günleri- benim için zor olacak. Anlayışla karşılarsanız çok mutlu olurum.

Başlama tarihlerini alayım👉🏻

Başlama Tarihim: 30.07.24

Herkese iyi okumalar! (:

💫✨💫

İnsanların hatası olabilirdi. Bir hata yapar, sonra o yaptığın hatayı geri düzeltmeye çalışırdın.

Tabi izin verirlerse.

Benim her hatamda bana izin verilmişmiydi? Hayır.

Hata yaparak alışırdı kişi hayata. O hatayı öğrenirdi, bilirdi. Çabalamaktı bir hata için.

Küçükken acaba her hata yaptığımızda, ailesi çocuğunu döver mi?

Ona bir şans tanımaz, çabalamasına izin vermezmi?

Mesela ben küçük yaşta olgunlaşmak zorundamıydım? O çocukluğu yaşamak varken.

Keşke hayatım tamamiyle 'keşke' lerden oluşmasaydı.

"Günce!"

Dersten tamamiyle koptuğumu, hocanın bana seslenişinden anlamıştım.

Aniden ayağa kalkarak derin bir yutkunmayla hocaya bakarken, yanında duran babamı fark ettim.

Kaşlarım ilk basta havalandı, bir süre öylece bakarken "Hadi kızım çantanı alıp çıkabilirsin, baban seni götürmeye gelmiş" dedi hoca.

Eşyalarımı toplayarak hepsini çantamın içine attım ve çantamı tek koluma takarak ilerlemeye başladım.

Şuan şaşırmıştım. Benim babam otoriter, saygın ve asla dilden düşmeyen bir adamdı. Öyle çok zengin insanlarda değildik tabi. Benim asla derslerimi bölmeme izin vermezdi, ona göre her zaman ders çalışmalıydım.

Babam beni döve döve okuttu, döve döve öğretti.

Gerçi bir şeh anladım mı, işte bunu bilemem.

Beni dersin ortasında alması işime gelsede oflayarak hızlı adımlarına yetiştim ve yanına vardım.

"Nereye gidiyoruz?"

"Hastaneye"

Yine kısa ve öz bir cevap vermişti baba.

Ona göstermeden göz devirerek, arabaya bindim. Oda hızlıca binerken, hastaneye doğru yola çıktık...

Hayattaki her şeyimiz yalan olmasada, bazen kalbinize bazı oklar saplanabiliyormuş.

Koca bir yalan.

Hayatım boyunca koca bir yalanın içinde büyümüşüm ben. Derin bir acıydı canımı yakan şey. Kalbime saplanmıştı doktorun her kurduğu kelime, her kurduğu cümle.

'Hastanemizde 17 yıl önce iki isimsiz bebek karıştırıldığı için buradasınız. Hastanemiz ve yetkililerimiz adına sizden özür dileriz. Birazdan DNA testine göre her şey belli olacak.'

Eğer böyle bir şeyin olma ihtimali varsa galiba kafayı yerdim.

Buna sessiz kalmayarak ani bir şekilde ayağa kalkarken, annem olacak kadın koluma tırnaklarını batırarak beni geri oturttu.

Acıyla sıktığı kolumu tutarak, karşımda bana bakan kadına ve adama baktım.

Sonra bakışlarım yandaki kıza kaydı.

O tıpkı anneme benziyordu. Saçları, gözleri, teni... Her şeyi anneme benziyordu.

Giydiği beyaz elbise, altındaki topuklu ayakkabı ve yüzüne yaptığı boya bile.

Çok güzel bir kızdı. Benim gibi değildi o, vücudu hiç morarmamıştı mesela. Hiç yarası yoktu. O çok güzel esmer bir kızdı.

Hızla ceketimle annemin sıktığı kolumu kapatarak bakışlarımı yere eğdim.

Doktorun beni çağırmasıyla sedyeye gittim ve oturdum. Benden kan alındıktan sonra, tanımadığım adamdanda alındı.

"Bu bizim hatamız olduğu için sonuçlar 2 saat sonra çıkacak."

Hepimiz odadan birer birer çıkarken "Umarım sizden kurtulurum!" dedi o kız.

Kadın ona hayal kırıklığı ve yüzündeki belli olan tiksintiyle bakarak "Sana harcadığım yıllara yazıklar olsun. Ailemizi bozdun sen bizim, herkesi yerle bir ettin. Kırılmayan kalp bırakmadın, inşallah sen benim kızım değilsindir. Benim böyle şeytan yüzlü, kötü huylu bir kızım olamaz!" dedi ve gözlerindeki yaşlarla bana baktı.

Hafifçe gülümseyerek hastaneden çıkmak için merdivenlere doğru ilerledi.

"Ayla, hayatım bekle!"

Adamda karısının peşinden ilerlerken, hüzünlü bakmakla yetindim arkalarından.

Umarım onlar bana iyi davranırdılar...

✨💫✨

Nasıl buldunuz?

Bir şans verdiğiniz için teşekkür ederim. Oy ve yorumlarınızı bekliyorum...