2 saat nasıl geçmişti anlamamıştım. Annem ve babam -belkide az sonra üvey olacak aile- o kızla tanışmışlardı.

Maşallah sohbetlerinin de önünü tutamıyorduk.

Sevimsizce burun kıvırdım. Gelen doktorla herkes ayaklanırken bende ayağa kalktım.

Hepimiz odaya girerken, doktor dosyayı yırtarak açtı.

Derin bir nefes alıp bıraktım.

Gözlerimi sımsıkı kapattım.

Az sonra her şeyim yalan olabilirdi. Hayatım boyunca gördüğüm dışlanmışlıklar, şiddetler...

"Günce Sayın'ın %99.9 Metin Mirza Eroğlu'yla kanları birbirine uyuşmaktadır."

Sanki duyduğum her kelime bir kulağımdan girip diğerinden çıkmıştı.

Kapalı gözlerimden bir yaş aktığını hissederken, çığlık sesiyle yerimden sıçradım.

"Ayy yaşasın ya!"

Topuklu ayakkabı sesi kulaklarımda yankılanırken kız üvey annem ve üvey babama sıkıca sarıldı.

Kendimi daha fazla tutamayarak öfkeyle ellerimi sıkarak yıllarca anne dediğim kadının önünde durdum.

Kızdan ayrılarak küçümser bir şekilde bana baktı.

İstediğin kadar bakabilirsin Betül Sayın, artık sana içimi kusabilirdim.

"Senden hayatım boyunca nefret ettim, hala etmeye devam edeceğim. İnşallah bela başınızdan hiç eksik olmaz, benim yaşadıklarımın daha kötüsünü yaşarsınız!"

Bu sefer ben ona yüz kıvırırken, ortadaki esmer kıza alayla gülerek onu atladım.

Bu sefer yıllarca ona yalvardığım adama baktım.

"Senin için çok utanıyorum. Benden çocukluğumu çaldığın gibi umarım seninde elinden her şey çalınır. Hayatın boyunca inşallah hiç yüzün gülmez!"

Yüzlerine bile bakmadan, tükürürcesine hızla odadan çıktım ve titreyen ellerimi pantolonuma sıktım.

Avcumun içi tamamiyle ter olmuştu.

Yanıma gelen biyolojik anne ve baba ile kendime gelmeye çalıştım. Sonuçta onlar dediklerimi duymamıştı.

"Gidelim mi kızım?"

'kızım'

Ne kadarda hasret kalmıştım ben bu cümleye.

17 yıl boyunca hiç kızım denilmemişti bana. Hiç sevmemiştiler beni.

Başımı salladım. İstesemde bir yere gidemezdim zaten, daha reşit olmamıştım.

Onu ilk defa inceliyordum. Tıpkı benimki gibi sarı saçları vardı. Beyaz tenliydi, mavi gözlü ve çok genç duran bir kadındı.

Gerçekten çok benziyorduk.

Hastaneden çıkmak için ilerlemeye başladık.

"Mardin'e gideceğiz. O evden almak istediğin herhangi bir şeyin var mı kızım?"

Hiç bir şeyim yoktu ki benim. Hiç önemli bir eşyam olmamıştı ki.

"Yok" dedim hafifçe gülümseyerek.

Arabaya binerken okul çantamdan kulaklığımı çıkartmak için uğraşıyordum.

Bu sırada binmiş ve çoktan kapımı kapatmıştım.

Öne Ayla Hanım ve Mirza Bey'de geçerken araba yola çıktı.

"Of, nerdesin?"

Elime gelen kulaklık ile gülümseyerek kitapların arasından çektim ama kablosu kopmuştu.

"Harika" dedim kendimce. Gülen yüzüm çoktan düşmüştü bile.

Yani ne vardı sanki eve gittiğimizde kopsaydın. Şimdimi kopasın geldi ulan!

Sakin.

"Üzülme, yenisini alırız." diyen Mirza Bey'e baktım.

"Sorun değil, pek önemli değildi zaten"

Onu geçiştirmekle yetinirken "Tanışalım mı?" diyen kadına baktım.

"Olur"

Çantamı yanıma bırakarak gözlerimin biraz dinlenmesi için gözlüğümü çıkarttım.

"Ben Ayla, eşim Mirza. 4 abin 1 de ikizin var"

Ağzım belli bir şekilde o harfini alırken yutkundum.

4 abi!?

1 ikiz?!

Bunların hepsi senden nasıl çıktı be kadın?

"Aşiret falanmısınız yoksa?" dedim hunzurca.

Heyecanla sormuştum bu soruyu. Aşiret bir ailem varsa tadından yenmezdi.

İkiside benim bu halime gülerken "Sayılır ama hiç kız kuzenin yok" dedi Ayla hanım.

Yine yalnız kalmıştım yani.

"Anladım"

Geriye yaslandım.

Benim daha konuşmak istemediğimi anlamış olacaklarki onlarda susmuştu.

Acaba gerçekten abiler bana iyi davranır mıydı?

Ben hep bir kardeşim olsun istemiştim. Acaba ikizim beni sever miydi?

Derin bir nefes bıraktım.

Kafamdaki düsünceler beni oldukça bunaltırken gözlerime bir ağırlık çöktü.

Umarım onlarda bana şiddet uygulamazdı.

Kendimi daha fazla tutamazken, karanlığa gömüldüm...

✨💫✨

Hepinizin abiyle tanışma bölümünün gelsin dediğinizin farkındayım (dhakjdjdjf), bu hafta gelmese bile önümüzdeki haftaya gelir.

Oy ve yorumlarınızı bekliyorum 😋