İyi okumalar!

💫✨💫

Ev gerçekten büyüktü. Geldiğim evden bile daha büyüktü. Bahçesi her başa konan aydınlatma toplarıyla kaplıydı.

Çimenlik bir alandı ama sonbaharın habercisi olan ağaçların bir kaç yaprağı solmaya başlamıştı.

Ayla hanım benim kolumdan çok nazik bir şekilde tutarak ilerletmeye başlayınca etrafı incelemeyi bıraktım.

"Sonra her yeri gezeriz olur mu? Uzun yoldan geldik, senin odan yeni kuruldu. Biz gelmeden önce hallettirdim, rahat kal diye. Neyi sevip sevmediğini bilmediğim için tahmin yürüttüm. Beğenmediğin bir şey olursa söyleyebilirsin. İçeriye girince asla gerilme olur mu? Abinlerinle tanışmak için yani"

Ben her rengi seviyordum. Öyle de belirli illada bu olsun dediğim bir şeyde yoktu zaten.

Mor tabiki dahada hoşuma giderdi.

Gülümseyerek Ayla hanıma başımı salladım.

Heyecanla kapıya doğru adımlar atarken, kapı bir hizmetçi tarafından açıldı.

İçeriye girerken etrafa baktım büyülenmiş bir şekilde.

Oldukça geniş bir alandı ve çok modern döşenmişti. Her mobilyası beni kendine mest ederken duyduğum sesle gözlerimi Ayla hanıma çevirdim.

"Hoş bulduk Fatma abla"

Fatma dediği kadın bana bakarak kocaman gülümsedi. "Sende hoş geldin kızım" dedi.

Samimi insanları gerçekten severdim. Bende gülümsedim aynı şekilde. "Hoş bulduk"

Metin bey ayağındaki ev terlikleriyle içeriye girerken bende hızla ayakkabılarımı çıkardım ve Fatma ablanın önüme koyacağı terliği hızla elinden aldım.

"Teşekkür ederim" dedim.

Pembe pofuduk bir terlikti. Bu hoşuma gitmişti nedensizce.

Ayla hanım önden, bende arkasından ilerlerken terleyen ellerimi pantolonuma sildim.

Birazdan abilerimi ve ikizimi görecek olmanın heyecanı vardı üstümde. Gerilmiştim de aynı zamanda.

Derin bir nefes alarak salona girmemle Ayla hanım konuştu.

"Gerçek kardeşiniz Günce"

Gözlüğümü düzelterek 4 abide göz gezdirdim. Gözüm en sonda onlardan daha küçük durun kişide kaldı. Büyük ihtimalle ikizimdi.

Gülümsedim. O ise bana göz devirmekle yetinmişti.

Yutkunarak gülüşümü yavaşça soldurdum. Anlaşılan beni sevmeyecekti.

Ya gerçekten beni hiç sevmezse?

"Merhaba" dedim içime kaçmış bir sesle. Onlardan hemen gözlerimi ayırırken Mirza bey konuştu.

"En başta oturan abin Alper Sinan. Kendisi psikolog, 27 yaşında" dedi tanıtmaya başlayarak.

O esmerdi. Hafif kahve rengi saçlara sahipti ve babası gibi yeşil gözlüydü.

Gülümsedim. "Memnun oldum, 17 yaşındayım bende" dememle oda bana göz kırpmıştı gülümseyerek.

Düşen moralimin sanki bir anda yerine geldiğini hissetmiştim.

"Alper'in yanında oturan abin Çınar Tuğra. Üniversite son sınıf okuyor, 24 yaşında"

Onada gülümseyecektim ama o bana bakmadığı için bende ona bakmayı kesmiştim.

"Bu abin Kutay, boksör. 25 yaşında"

Ona baktım. İlk başta kolundaki dövmeler gözüme çarparken gözlerim gözlerini buldu. Kaşındaki dikiş izi ile gerçekten boksör olduğuna inanmıştım. Keskin bakışlıydı.

Sanki öldürecekmiş gibi bakıyordu.

Oda benden gözlerini ayırırken omuz silktim. Beni sevmek zorunda değillerdi, alışmalarını bekleyebilirdim.

"Bu ise ikizin Gökay"

İkizimin beni sevmesini abilerden daha çok istiyordum. Bana benziyordu. Sarışındı, tek farkımız belkide gözlerimizdi. Onun gözleri yeşildi.

Ona çok gülümsemek istiyordum, ona sarılmak istiyordum.

"O benim ikizim değil!"

Cümlesi kalbime saplanırken kırıldığımı hissettim. Ne vardı sanki ön yargılı yaklaşmasa?

"Oğlum, düzgün konuş." dedi Mirza bey. Sesinden sinirlendiğini anlamıştım.

"Sakın bu kız yüzünden kardeşimize bağırma baba!" dedi Kutay denilen abi.

Sanki bende onlara çok meraklıydım.

Evet, ben her zaman dayak yiyerek büyümüştüm. Hakkımı savunurdum, konuşurdum. Üvey babam benim her zaman haklı olduğumu bildiği için döverdi beni. Asla konuşmama izin vermezdi.

Susmalıydım ben ona göre. Ezilmeliydim, kendimi savunmamalıydım.

"Kardeşinizle doğru konuşun!" dedi bu sefer Ayla hanım.

"Bu kız benim kardeşim değil, benim sadece 2 kardeşim var!" dedi bu sefer Çınar denilen bey.

Salondan çıkarak gitti.

"Ne istiyorsunuz siz ya! Bu kızda tıpkı o kahpe kız gibi birilerinin altına yatıyordur. Sizin yüzünüzden biz bir abimizi istanbula gönderdik. Hepsi sizin yüzünüzden oldu baba!"

İkizde salondan çıkıp giderken, düşündüm.

4 abim vardı ama sadece 3 tanesi burdaydı.

O niye istanbula gitmişti ki?..

✨💫✨

Oylarınızı ve yorumlarınızı bekliyorum (:

Yazım hatalarım varsa affola.