URAZ ATEŞ Bu okul işi gerçekten beni yormuştu. Normalde okula giden biri değildim sadece sınavlara girer, hatatıma okul olmadan devam ederdim. Gece denen şu küçük baş belasını babamdan koruyabilmek için hayatım alt üst olmuştu. Üniversiteye nereye gidecekti acaba? Hangi bölümü okuyacak, ne meslek seçecekti? Beni neden ilgilendirsin ki? Duygularımı kontrol etmeliydim bu onun daha da canını yakabilirdi. Ama o gülüşü varya o gülüşü... Düşmanımın kızı olmasına rağmen içimi ısıtıyor, sırıtmama neden oluyordu. Neden peki? Bende babam gibi acımasız ve duygusuz bir adamdım. Tamam kabul babam kadar acımasız veya gaddar biri değildim ancak gözüm karaydı sinirlenince babamdan bile kötü olabiliyordum. Babam hep böyleydi kötüydü ama ben öyle değildim yani sevdiklerime karşı. Babam tabii bizi severdi iyi bir babaydı hemde çok ancak her zaman mesafeliydi. Buda onun özelliğiydi işte ama ben öyle değildim sevdiklerimin yanında masum bir melek oluverirdim. Hele ki o Gece denen, başımın belası olan kız. Bir gülüşüyle tüm egomu, kibrimi, acımasızlığımı uçurtuyor. Onun yanında iyi hissediyordum ancak bunu ona belli etmiyordum aksine onun yanındayken rahatsızmışım gibi davranıyordum. Bakışlarım onun arkadaşlarından birinin gözlerini bulunca hiç düşünmeden gözlerimi kaçırdım. Sonunda okul denen şu sıkıcı şey bitiyordu. Son ders olduğunu öğrenmemle derin bir nefes verdim. Yanımda oturan Gece tüm ders boyunca uyumuştu ve sınıfta ders işleyen hoca tek kelime dahi etmemişti bu normal bir durum muydu? Ders bitmişti hatta dersin bittiğini gösteren zil bile çalmıştı ama hala kılı bile kıpırdamadan uyumaya devam ediyordu. ''Hey, kalksana ders bitti.'' dedim onu dürterek. Ani bir hızla kalkınca sandalyesiyle beraber yerde buldu kendini. Sınıfta birkaç öğrenci kalmıştı onlarda ben, Gece ve onun arkadaşlarıydı. Elif denen sarışın kız hemen koşarak Geceyi yerde kaldırdı. Batuhan elindeki suyu Gece'ye içirmeye çalışıyor, Gamze Gece'nin oturmasına yardım ediyordu. Demir aralarında en psikopatım sanırım gözleri beni bulunca sinirle üzerime yürüdü. Ardından kulağıma eğildi. Bende kolay lokma değildim bu çocuğun ağzını, burnunu parçalandım ama sırf Gece için kendimi tutuyordum. "Gece ile uğraşmaya kalkışayım deme sakın. Sakın görünür ancak üzerine gidersen seni parçalar." diye fısıldadı kulağıma. Bana göz devirip sınıftan apar topar çıkınca kendimi tam bir aptal gibi hissettim. Gece ile gözlerimiz buluşunca yanına ilerleyip tam önünde durdum. Diğerlerine gülümseyip "Ben hemen geleceğim,siz gidin." diyerek gözlerini tekrar bana dikti. Elif ve Gamze bizi anlayışla onaylarken Batuhan bana öldürücü bakışlarını sergiledi. Sınıfın kapısı hızla çarpıldığında sınıftan çıktıklarını anladım. Yüzünde gülümsemesi yoktu, bana bakmak yerine ayağındaki beyaz spor ayakkabılarını bakıyordu. "Özür dilerim." diye tek nefeste dudaklarımdan döküldü. Bu kelimeyi pek söyleyen biri değilimdir ancak gerektiğinde kullananlardandım. Zordu söylemek ama söylemiştim "Sorun değil benim aptallığım." dedi gülümseyerek ancak hala yüzüme bakıyordu. Bana bakmasını istiyordum neden yüzüme bakıyordu? Bu durum sinirimi bozmuştu. Tam sınıfın kapısından bir adım atacaktı ki "Herşey için." diye seslendim. Yerinde birkaç saniye durdu ardından yüzüme uzun, uzun baktı hiçbirşey demeden. Sonunda gözlerimin içine bakarak dudaklarını araladı ve "Sorun yok." diyerek sınıftan hızla çıktı. Gülümsememişti ve bu beni üzüyorsun. Ne bekliyordum ki? Ne söylemesini istiyordum? Bilmiyorum. Kahretsin, bilmiyorum! Bu düşünceyle yerimde sendeledim. Sanırım ben aşık oluyorum...