O patlama seslerine alışıktim çünkü bilim insanları orda deneylerini test ediyordu eve doğru yürürken güneyi aradım yine bakmıyordu en az 3 saattir markete gidecekti acaba noldu şuan çok telasliydim ağlamak üzereydim serayi aradım oda yoktu hava soğumuştu ama benim askılı elbisem ve eldivenim bana yetiyordu serayi aradım yine meşguldü o maskeli adamın numarasını aradım oda açmadı

-Noluyor ya Allahım

Son anda aklıma mafyanın hizmetçisi geldi onu aradım oda açmadı

Aklıma yine o geldi kol çantamdan kablosuz kulakligimi çıkardım ve bana en huzur veren şarkıyı açtım "Maps-Yeah yeah yeah" iyice düşünmeye çalıştım bugünkü olaylardan aklıma Seranın evindeki bana gelen mektupların aynısının ve farklisinin geldiği aklıma geldi o an çığlık attım

-N-ne düşündüğüm sey olamaz değil mii

Şuan ötedeki 7 mahalle bile beni duymuştur ama bu umrumda mı değil tabii o an aklıma bunun olmamasi için çözümü seranın evine yol aldım orada hale korunan eşyaları çıkarıyorlardı

En az 45 dakika sonra

Evlerine zar zor gelmiştim polisleri gördüm hemen son nefesimle koşarak

-Polis bey evde yanmayan bisey buldunuz mu?

POLIS;evet hanımefendi evden ilk çıkardığımız şeyler şu kutu siz Sera hanımın neyi oluyorsunuz

-Ben onun bebeklik arkadaşıyım

Polis;1. Derece akrabanız olduğu için bunu size veriyorum

Diğer şeyleri umursamadan evime doğru gidiyorum ve aklımdaki tek şey seranın bu kutuya bana bile göstermemesi dikkatimi çekmişti acaba içinde neler vardı eve gider gitmez içindekilere bakacaktım...

Devam edecek