Bu düşünce ne kadar kendimi sorgulatsada yapıcaktım kendimi rahatlatmak için dışarı çıkıcaktım belki insanlar yoktu kırık döküktü dışarısı ama alışıktım yanlızlığa ahh düşünmeyi kesmeliydim çok depresiftim.Aa bu arada kırık dökük olması bu ölümler bazı insanları çıldırtmıştı ve insanlığın doğasında olan zarar verme duygusunu ortaya çıkarmıştı nasıl psikologlar sinirlendiğinizde yastığa yumruk atabilirsiniz diye öneriyorlardı bazı insanlar yastıkla kalmamıştı bence bu normaldi neyse 2ardından rahatlama zamanı AFRA.Derin bir nefes çektim ve dışarıya doğru adımımı attım ancak anlam veremediğim bir mutluluk tebessüm oluştu yıkık binaları görünce sanırım acıdan besleniyordum yoksa şimdiye kadar diğer insanlar gibi yapıyor olurdum.Benim hiç çıldırmadığım söylenemez çünkü ablamın ölümü basit bir ölüm değildi normalde mesela doktorlar der ki ‘Elimizden geleni yaptık ancak kurtaramadık’ama ben elimden geleni yapamadım ah dışarı rahatlamak için çıktım daha fazla mutsuz olmak için değil.O kırık duvarların arasından çıkan tozları içime çektim,yanık kokusunu içime çektim.O an kirlenmiş sarı saçları olan yırtık pembe elbisesi ile koşarak bana sarıldı o minik ağzından çıkan söz ise ‘Anne’evet beni annesi sanmıştı ama onu kıramadım bende sarıldım,ağlamaktan kızarmış olan o maviş gözleri daha fazla kızartamazdım.Ablamın ölümünden sonra kimse bana böyle sarılmamıştı.Kız sarılmayı bırakıp elimi tuttu o minnak elleriyle ve -Beni bırakmayacağını biliyordum sihrim işe yaradı anne.Dedi.Ne dicem ne yapıcam bilmiyordum.Sırtımda bir el hissettim o tanımadığım el bir anda beni itti dalgınlık haliyle yere devrildim ve kafamı bri beton parçasına çarptım.Gözlerim kararıyordu son gördüklerim ise o mavi gözlü kızın -Abi annemize ne yaptın.Diyerek akıttığı göz yaşlarıydı.Sonrası ise siyah.Gözlerimi açtığımda evder olmayı diledim ancak hala o beton parçsasında yatıyordum ve kafam kafam bandajlıydı anlayamamıştım ama umurumda değildi çünkü sevgi zayıflıktır bunu bir kez daha yaşayarak kanıtlamış oldum kendime.