biliyorum biliyorum bu çok ama çok kısa lütfen affedin bugün 6. Bölümüde atmaya çalışıcam ama lütfen affedin çok yazamadım. Hastayım ve iyi değilim bir yandan da çalışmam gerek tekrar ediyorum lütfen affedin!

İyi okumalar dilerim sevgili okuyucum...

***

Aybala alabey'den

Geçmişim. Hiç de iyi değildi. Her şeyim elimden alınmıştı. Her şeyim. Kimseyle konuşamam mesela korkarım çünkü.

Ona bağlanmaktan korkarım. Hayallerim vardı benim. Anne olmak mesela, elimden aldılar. Aşık olmak mesela, elimden aldılar. Her şeyimi elimden aldılar.

Lanetli çocuktum ben doğmaması gereken çocuk, ölmesi gereken çocuk. Bana hep böyle seslendiler. 8 yaşımda başladı her şey. İlk defa tacize uğramıştım.

Bu bir hiçti. Başta anlamamıştım bu 11 yaşıma kadar sürdü. Sadece taciz ettiler ya gözleriyle ya sözleriyle ya da elleriyle. 11 yaşımda anlamıştım ne yaptıklarını. Kaçtım onlardan binlerce kez. Aybars korudu beni ama yetmedi, durmadılar.

Çünkü korumasızdım, savunmasız küçük bir kız çocuğuydum. 12 yaşımda regli olmaya başladım ve ilk reglim başladığında… tecavüze uğramıştım. 12 yaşımda hayallerim alınmış ve artık kirlenmiştim şimdi ise benim gibi masum kızların hayalleri bitmesin, gençlikleri sönmesin, hep ışık olsunlar diye onları koruyup kolladım.

Çünkü biliyordum. Neler yaşayacaklarını, nasıl hissedeceklerini. Hayatım gözlerimin önünden ışık gibi geçti gitti ama acılarım gitmedi. Gitsin istedim bitsin bu acı istedim ama ne gitti ne de bitti.

Ancak o beni bu acılardan kurtarmıştı ama o da gitmişti. Benim yüzümden. Sevmiştim çünkü. Bağlanmıştım ve o da ölmüştü. Her gün öldüğü anı görüyordum son sözlerini asla ama asla unutamıyorum. Normalde kalkar mezarına giderdim ama o şehirde değildim.

Herhalde biraz daha düşünsem giderek kriz anına sürüklenecektim. Ayağa kalktım ve hızla dışarı çıkıp kamelyaya doğru yürümeye başladım. Yaşadığım duyguların bir tarifi yoktu gerçekten iyi değildim. Hemen ikizimi bulmam gerekti yoksa sakinleyemezdim.

Kriz geçirmeme az kalmıştı. Karşıda hala aynı şekilde sohbet eden tim vardı. Aybars’ın kaşları çatıktı hızlı adım sesleri duyunca bana doğru döndüler. Aybars yüzümü gördüğü gibi anlamıştı bir şeylerin ters gittiğini. Ayağa kalktı “ne oldu? iyi misin?” “konuşalım.”

Tek dediğim buydu. Hemen ellerime baktı. Titriyorlardı. Hem de feci şekilde. Gözlerime baktı. Gözlerinde telaş vardı. En son o öldüğünde böyle titremişti ellerim. Kolumu tuttu ve hızla yürümeye başladı tabii bende.

Odaya geldiğimiz gibi kapıyı kilitledi ve bana sarıldı. İşte benim buna ihtiyacım vardı, ikizime. Ellerimin titremesi azaldı daha da sakinleştim. Sarılmayı bıraktı. Yavaşça yatağa oturduk.

“evet, şimdi anlat bakalım seni bu duruma getiren şey ne?”

**

yazardan

“dur ne olur, dur! Yapma lütfen canım çok yanıyor!” küçük kız ne kadar ağlasa bile adam durmadı kemeriyle vurmaya devam etti ve bu sabaha kadar sürdü.

Sabah olmuştu küçük kız karanlık depoda uyanmıştı sabah mı onu bile bilmiyordu. İçeriye hiç ışık sızmıyordu. Küçük kızın canı çok yanıyordu. Ayağa kalkamaz haldeydi, mahvolmuştu.

Babası ona hiç acımamıştı. Küçük kızın yaptığı tek şey yemeğin çok sıcak olmasıydı. Ama kendisi sıcak olsun demiş ve öyle istemişti. Küçük kız daha 9 yaşındaydı ama ondan ve ikizinden çok şey bekliyorlardı.

Babası ona davrandığı gibi davranmazdı. ikizine daha yumuşaktı tabii, o adam ne kadar yumuşak olabilirse. Yerler kan içindeydi küçük kızın vücudu da kan içinde ve yara bereydi.

Bir anda yavaşça kapı açıldı. Kapının gıcırdama sesi o kadar rahatsız ediciydi ki küçük kız kulaklarını tıkadı. Arkasını acı içinde döndüğünde ikizini gördü.

İkizi Aybars hızla kıza doğru koşup “özür dilerim engel olamadım. Af eder misin beni?” durmadan devam etti “canın çok yandı mı? Hissetim ben yandı canın sakın yalan söyleme bana!” küçük kızın konuşacak mecali yoktu gözleri kararıyordu.

İkizine tutundu. İkizi anladı onu ve yavaşça yere oturttu. “aybala, sakın kapama gözlerini hadi kardeşim kapatma zeytin gözlerini.” Aybars ne kadar yalvarsa bile boşaydı. Aybala’nın dayanacak gücü kalmamıştı.

Küçük kız dualar etti. Artık uyumak istiyordu bir daha bu acıları çekmemek ve sonsuz uykuya dalmak istiyordu. Ama hemen vazgeçti. İkizi ne olacaktı? Onu bırakamazdı. İstese de yapamazdı. Ama küçük kız ne yapacaktı? Nasıl dayanacaktı? İşte bunu bilmiyordu. Aybars da dualar etti. Artık kardeşim dövülmesin, onun yerine beni dövsünler. O çok acı çekti, yetmedi mi? Diye geçirdi içinden.

İki kardeş de diğeri için canını verebilirdi ama sorun şu ki kader onlara hiç güzel şeyler yazmamıştı…

***

biliyorum kısa ama affedin beni!

iyi günler dilerim sevgili okuyucum...