“senden nefret ediyorum.” dedi yüzüme tiksinerek bakarken. “seni ilk anda öldürmeliydim ama yapamadım,” yüzünde pişmanlık vardı. “yapamadım çünkü birşey beni durdurdu. Bir yanım yapma dedi. Lanet olsun ki o yanımı dinlememeliydim!” diyerek yükseldi ve yanındaki duvara yumruk yaptığı elini vurdu. İrkildiğimde korkuyla bir adım geri gittim. Sözleri kalbime saplanıp içini daha da deşerken yaptığım tek şey kendimi sıkmaktı. Bakışları beni bulduğunda “benden neden nefret ediyorsun?” diye sordum. Belki de dakikalar sonra ağzımı açarak. Sadece baktı. Konuşmadı, ama bakışlarıyla çok şey anlattı. Gözlerimi kaçırıp titrek bir nefes aldım. “anladım.” dedim ama hiçbir şey anlamamıştım. Sadece benden nefret ettiğini çok net hissetmiştim. “git.” dedi sadece. “git seni görmek istemiyorum.” çaresizce geriye bir adım attım. Bana bakmadı, arkamdaki duvara baktı. Bana bakmayacak kadar benden nefret ediyordu. Ağzımı açacağım sırada “sakın.” diyerek beni uyardı. “sesini duymak istemiyorum.” sinirle yüzüne bir kere bile bakmadan dışarı çıktım ve arkamdan kapıyı çarptım. Ne yaptım bilmiyorum ama bu yaptıklarını ona ödetecektim. Pişman olacaktı, sürünecekti ama affetmeyecektim. İşte o zaman gerçek nefreti görecekti. Gözlerimde.

Bu gelecek bölümlerden bir alıntıydı iyi olumalar