Bu da fav karakterim Baran Karayel.

"Derin hadi kalk. Nişan olacak bu akşam."

"Banane nişandan."

"Abin evleniyor ne demek banane?"

Abim mi? İlk defa Suat'a benim abim olarak hitap ettiler. Hayır o abim değildi. Onunla aramızda yaşananlar normal abi-kardeş ilişkisi olarak tanımlanamazdı.

Yataktan kalktım. Yine aynı elbiseyi giyecektim.

"Nişan ne zaman?"

"Akşam 7'de evin önünde yapacağız."

"Daha o saate çok var.'

"E temizlik yapacağız."

"İyi tamam."

Üstümdeki kıyafetleri umursamadan temizlik yapmaya başladım. Acaba Suat ne yapıyordur diye düşünmeden de edemedim. Bir planı olduğunu söylemişti sonuçta değil mi?

(...)

Nişan akşamı tüm konuklar bir sandalye çekip oturdu. Zengin bir aile sayılmazdık. Bu yüzden doğal olarak da nişanı açık bir alanda yapma kararı alınmıştı.

Elbisemi düzeltip sandalyeye oturdum. Baran yanımda duruyordu.

"Gelecek mi o goblin?"

"Bilmem. Aramadı beni."

Çalmaya başlayan telefonu hızla açtım. Bir insan telefon aramasını ancak bu kadar zamanlamayla tutturabilirdi.

"Aşkım. Nerdesiniz? Göremiyorum sizi."

Baran'a baktım. Telefonu ona uzattım.

"Renkli ışıkların olduğu taraftayız. Yavaşça yürü ve gel."

Koray'a konuşma fırsatı vermeden telefonu kapatıp bana uzattı. Kıkırdadım.

"Umarım kaybolmaz. Bu nişan telaşı içinde bir de onu aramaya uğraşamam."

Bir umut nişanın hızlı bitmesini bekliyordum. Belki yarın değil de bu akşam kaçardık.

Goblin yavaş adımlarla yanımıza yürüdü. Elimi tuttu.

"Çok şey kaçırmadım değil mi?"

"Hayır kaçırmadın."

Baran ile arama sandalye koydu. Tam aramıza oturdu. Kıskançlığı ayrı bir seviyeye taşıdı herhalde.

Baran bana kısa bir bakış attı. Aynı anda kalktık.

"Ben bir gelini göreyim."

"Ben de abimin yanına gidiyorum."

Koray iki bahaneyi bir süre gözden geçirdi. Sonra ise omuz silkti. Baran ile koşarak uzaklaştık.

"Ben abimi çağırayım."

"Geliyor zaten."

Suat üzerindeki takım elbiseyi düzeltti.

"Planı bir kez anlatıyorum. Ve sende bir kere de anlıyorsun."

"Tamam."

"Benden hamile kalman gerekiyor."

(...)

Bölüm Sonu.