Hastane odasında uyandım. Masa üzerinde duran bir mektup ile birlikte. Mektuba elimi uzattığım sırada Suat bana baktı.

"Sevgilim? İyi misin?"

Yanına yürüdü ve sarıldı.

"Suat. Bana ilaç enjekte etmiş. İyi mi bebek?"

Suat kafasını yere eğdi.

"Yaşıyor ama duyma engeli olacak."

Ağlamaya başladım. Gözyaşlarım yanaklarımdan süzülmeye başladığında Suat kafamı göğsüne bastırdı.

"Ağlama ağlama. Kıyamam ben sana ağlama."

"B-bu benim suçum. Bir çocuğun yaşamına zarar vermiş oldum. Katilim ben."

"Derin saçmalama. Bu senin isteğin yönünde olan bir şey değil. Bu senin kardeşinin şerefsizliği."

"Kardeşim mi?"

Geri çekildim. Bana mektubu uzattı.

"Al ve oku."

Mektubu aldım ve okumaya başladım.

(...)

Sedef Çakır

Oğlum Koray ve doğmamış kızım Derin. Size yazıyorum bu satırları​​Koray da sende beni hatırlamayacaksın. Bundan eminim. Ben sizin annenizim. Başka bir adamla evlenmek zorunda bırakıldım. Bu asla istediğim bir şey değildi. Ben hep babanızı sevdim çocuklar.

Koray umarım kötü biri olmazsın. Yanında olamadım. Lütfen kardeşini bul ve koru onu.

Doğmamış kızım Derin. Umarım benim kaderimi yaşamazsın. Abin seni hep sevecek tamam mı?

Benim satırlarım bu kadar. Bu gün düğün akşamı ve benintihar edeceğim. Affedin beni tamam mı?

(...)

Bölüm Sonu.

​​​​​