Aylar sonra

Yaşananlar üzerinden aylar geçti. Minik kızımız Sedef doğdu. Evet ona annemin adını verdim. En anlamlı isim bu olurdu.

Duyma engeli fazla ileri değildi. Zor da olsa duyuyordu miniğimiz bizi.

"Uyudu mu?"

"Sanırım uyudu."

Hafifçe gülümsedim. Babasının göğsünde uyumayı seviyordu. Saçlarının arasına bir öpücük kondurdum.

"Uykusu derinleştiğinde beşiğine yatırırız."

Kafa salladım ve yatağa uzandım.

"Pişman mısın?"

"Neyden?"

"Benimle evli olmaktan."

"Pişman değilim. Yine bana bir seçim sunsalar yine seni seçerim."

Gülümsedi. Romantik anımız Baran'ın araması ile bozuldu. Suat telefonu alıp açtı.

"Efendim Baran."

Kısa bir sessizlik yaşandı. Kucağındaki Sedef'i bana verdi ve kapıya yürüdü.

"Nereye?"

"Baran Eda ile gelmiş. Kapıyı aç diyor."

Sedef'i beşiğine yatırdım ve ayağa kalktım. İkisi evlenmişti ve uzun zamandır balayındalardı. Bizimle yaşıyorlardı tabi. Sonuçta aynı babadan olan kız kardeşime sahip çıkmalıydım.

Bizim sonumuz böyle bitti. Acıları ardımızda bıraktık ve mutlu bir hayata atıldık. İleride tek isteğim kızımın annemle ve benimle aynı kaderi yaşamamasıydı. Ki bu kaderi yaşatmayacak düzgün bir baba seçmiştim ona.

(...)

Son. 

Gerçi bu tam bir son değil. Birkaç özel bölüm yazacağım ve sonra tamamen veda etmiş olacağız.