Suat Karayel

Evde çığlık çığlığa kavga eden iki bebek vardı artık. Benim kızım Sedef ve Baran'ın oğlu Bora.

Yine aynı oyuncak için kavga ediyorlardı. Yanlarına yürüdüm ve oyuncağı ikisinin de elinden aldım.

"Bir dünya dolusu oyuncağınız var. Yine de bir oyuncak için kavga etmeyi tercih ediyorsunuz. Niçin?"

İkisi de kollarını elimdeki oyuncağa uzattı. Ağlama sesleri yükseldi.

"Eğer düzgün oynamayı bilmezseniz bende bu oyuncağı size vermem."

Bora babasına emekledi. Sedef ise benim kollarıma gelmeye çalıştı. Baba yüreği işte. Ağlamasına kıyamayıp hep onun istediğini yapasın geliyor.

Oyuncağı bırakıp Sedef'i kucağıma aldım.

"Aynı oyuncaktan bir tane daha almamız lazım."

"Aynısından alsak bile diğerinin elindeki daha değerli oluyor."

"Haklısın."

Kızlar kendilerine zaman ayırmak için dışarı çıkmıştı. Bizde iki küçük çocukla baş başa kalmıştık.

"Baran git yemek hazırla."

İkisinin de huysuzluğu aç olduklarını hissetmeme neden oluyordu.

"Niye ben hazırlıyorum? Kucağımda çocuk var."

"Benim kucağımda yok sanki."

Mutfağa yürüdüm ve yemek hazırlamaya başladım.

"Öküzsün Baran. Çok öküzsün."

Sedef kafasını göğsümden kaldırıp Baran'a baktı.

"Oküz Bayan."

Duyduğum ses ile birlikte gülmeye başladım. Kızımın duyma engelinin fazla olmadığını tekrar tekrar hatırlamak beni mutlu ediyordu.

(...)

Bölüm Sonu.