Bölüm 10

Pınar Sezen Mutlu

"Yenge. Saat geç oldu gel hadi gidelim."

Kafamı kaldırıp ona baktım. Adı Umut'un konuşmalarından duyduğum kadarıyla Onur'du. Büyük ihtimalle de Umut'un kız kardeşi ile de sevgiliydi.

Elime bir çift siyah çizme aldım.

"Bunları da alıp öyle gidelim."

Onur tedirgin adımlarla kasaya yürüdü. Şimdiye kadar Umut'un kartından ne kadar para harcamıştım hiçbir fikrim yoktu. Onur da Umuttan fırça yiyeceği için tedirgindi.

Onur elinde poşetlerle kasadan ayrıldı. Beraber arabaya ilerledik. Sargılı bileğime ağırlık vermemeye çalışıyordum. İstesem kaçabilirdim aslında ama bu karmaşık oyunun içine dahil olmak daha eğlenceli olurdu.

Arabaya bindim. Araba bile mafyaya ait olduğunu bağırır nitelikteydi. Fazlasıyla pahalıydı.

Kafamı cama yasladım. Onur bana döndü ve fotoğrafımı çekti.

"Patron istiyor."

"Anladım."

Arabayı çalıştırdı ve bir dağ evine doğru sürdü. Kendimi uykunun kollarına bıraktım.

(...)

Umut Kaan Öktem

Onur'un Esin'in telefonuna gönderdiği fotoğrafa baktım. Pınar huzurlu halde uyuyordu. Esin telefon ekranına baktı.

"Sevdiğin kız bu mu?"

"Evet o."

"Çok güzelmiş."

Ses etmeden fotoğrafa baktım. Esin kafasını omzuma koydu.

"Ne zaman tanışacağız onunla?"

"O ne zaman zorluk çıkarmayı bırakırsa."

İç çekti. Onur'u özlemişti.

"Umarım yakında gelirler."

Odasına gitti ve Onur'u aradı. Bende Esin'in konuşmalarını dinleyerek Pınar'ı düşündüm.

(...)

İlahi bakış açısı

Bayan Mutlu kafayı yemiş halde koltukta oturuyordu. Kendi ayakları üzerinde dursun diye okuttuğu kızı eski kocası yüzünden kaçırılmıştı.

Fırat kız kardeşinin yanına oturdu.

"Bu kadar dert etme Ceyda. Bulacağız onu."

Ceyda ağlamaklı bir sesle sitem etti.

"Nasıl bulacağız söylesene? Şirket ile iletişim kurduk hala bekliyoruz."

Kadın ağlamaya devam etti. İkizler ise ailenin bu durumunu sessizce izledi.

"Ablamız nereye gitmiş olabilir Didem?"

Ferit Didem'in yanına oturdu.

"Bence biz yaramazlık yaptığımız için gitti. Sabah onu rahatsız etmemeliydik."

Didem'in gözlerinden yaşlar aktı. Ferit duyduğunu kabullenmek istemiyordu. Birçok kez yaramazlık yaptıklarında ablaları kendini hep odaya kapatmıştı. Daha önce hiç böyle olmamıştı.

"Onu bulalım Didem."

​​​​​​Didem gözlerindeki yaşları sildi.

"Bulabilir miyiz gerçekten? Babam bile bulamadı."

Ferit Didem'i ayağa kaldırdı.

"Buluruz tabii. Hem ablamız bizi gördüğü an bize kıyamaz ve gelir."

"Tamam o zaman hadi gidelim."

İkisi çantalarını hazırladı ve yağmurlu havayı umursamadan dışarı çıktılar. Ablalarını Seyhan'da bulacaklarına emindiler.

(...)

Bölüm Sonu.

​​​​​​

​​​​

​​​​