Bölüm 11

Pınar Sezen Mutlu

Uyandığımda eski tahta bir evde olduğumu gördüm. Ayağa kalktığımda bileğimin o kadar da acımadığını fark ettim. Bu iyi haberdi. Artık kaçmam için pek bir engel kalmamıştı.

Üzerimi giyindim. Son olarak siyah çizmeleri giydim ve alt kata indim. Onur uzun boylu iki adamla konuşuyordu.

"Hayır ağabey. Ben neden Esin'den kaçayım?"

Saçları sarıya yakın adam Onur'un gömleğinin yakalarını topladı.

"Neden burdasın lan o zaman?"

Onur nefes nefese kaldı. Merdivenlerde kaldım. Gidip gitmemek arasında kararsızdım.

"Kaan abi bir süre uzak durmamı istedi."

O an birkaç takım elbiseli adam daha içeri daldı. Silahları ellerindeydi. Korkuyla olduğum yere sindim.

"Kaldırın elleri."

Onur saçları sarıya yakın adamın elinden kurtulduğu an yanıma koştu. Benim bileğimi kavradı. Beraber yukarı kata çıktık.

"HAREKETSİZ KALIN. PINAR'I BİZE VERECEKSİNİZ."

Yukarı katta dolaba saklandık.

"O gelenler kim?"

"Baştaki gelenler Umut abinin ağabeyleri."

Dolap kapağını hafifçe araladı. Fısıltıyla konuşmaya çalışıyordu.

"Diğer gelenleri bende bilmiyorum."

O an aklımdan tek bir isim geçti. Özer Sayar.

"Eski sevgilim."

Sesim fısıltıdan da kısıktı. Ama Onur bunu duymuştu.

"Eski sevgilin mi?"

"Evet. Bana yıllarca takıntılıydı. Annem bu takıntısı yüzünden ondan ayrılmamı istedi ama o peşimi bırakmadı."

Merdivenlerden yukarı çıkan sinirli ve sert adımları duydum. Yukarı kata geliyordu.

"Sevgilim. Burda olduğunu biliyorum. Eğer daha fazla insana zarar vermemi istemiyorsan saklandığın yerden çık."

Onur Umut'a mesaj yazmaya başladı. Adımlar durdu. Sinirli bir küfür duyuldu.

"Ne var?"

Adımlar arttı. Koridor içerisinde volta atıyor olmalıydı.

"Ne demek çocuklar düzgün durmuyor? Ben ne yapayım lan?"

Çocuklar? İkizler onun elinde miydi? Dolap kapağını açmak için elimi uzattım. Onur beni durdurdu.

"Yapma. Umut abi yakında gelecek."

Gözlerim doldu. İkizler onun elindeyken ben burda kendi sağlığımı düşünemezdim.

"Kuzenlerim onun elinde. Onlar daha çok küçükler. Onları o zalimin eline bırakamam."

Dolaptan dışarı çıktım. Özer'in yanına yürüdüm. Telefonla konuşan sinirli hali anında gitti.

"Ah işte burdasın."

Bana sarıldı. Bedenim korkuyla titriyordu. Titremeyi durdurmaya çalıştım.

"Evimize gidelim. Ferit ve Didem seni çok özledi."

Kolumu kavradı ve beni zorla aşağı indirdi. Umut'un ağabeyleri Özer'in adamları tarafından bağlanmıştı. Beni gördüklerinde şok olmuş halde baktılar. Sanki tanıyorlardı beni.

Özer konuşmama fırsat vermeden beni dışarı götürdü. Arabaya bindirdi. Kendimi ikinci kaçırılmanın ve ikinci adamın eline nasıl düştüğümü sorgular halde buldum.

(...)

Bölüm Sonu.