Bölüm 14

Pınar Sezen Mutlu

Arabadan indim ve eve koştum. İçeriden gelen çığlık seslerini duymamak mümkün değildi. Bunlar ikizlerin sesiydi.

"FERİT, DİDEM."

Benim sesimi duydukları gibi yanıma koştular. İkisine sıkıca sarıldım.

Özer kendinden emin adımlarla yanıma yürüdü.

"Ne kadar da mutlu bir aileyiz değil mi?"

Kafamı kaldırıp sinirli bakışlarımı onunla buluşturdum.

"Sen onları nasıl buldun?"

"Çok kolay oldu.Yüreğir'den Seyhan'a yola çıkmışlar. Gördüğüm gibi getirdim. Seni arıyorlarmış. Sonra da seni getirdim."

Ayağa kalktım ve ikisinin de elini tuttum. Yatak odasına yürüdüm.

"Umut bizi bulacak. Göreceksin."

"Herkes bulur. Önemli olan hiç kaybetmemektir."

Çocuklar ile beraber yukarı kata çıktım. Kaç gündür konaktan konağa villadan villaya sürükleniyordum. Eski müstakil evimi özlemiştim. Ailemle huzurla yaşadığım o evi çok özlemiştim.

İkisini çocuk odasına götürdüm. Yataklar ayrıydı. Hâlbuki eski evde yatakları birbirine o kadar yakındı ki... Biraz olsun ayrılamazlardı birbirinden.

İki yatağı birleştirdim ve yatağın ortasına yattım. Diğer ikisi de yanıma uzandı.

"Şimdi ne olacak abla?"

"Umut'un bizi kurtarmasını bekleyeceğiz."

"Umut kim abla?"

Düşündüm. Bu Umut gerçekten kimdi?

Kibar mıydı?

Evet.

Olgun muydu?

Hayır.

Hayattan memnun muydu?

Belli değil.

Peki beni mutlu eder miydi?

Bu çok şüpheliydi. Ama Özer'in mutlu edeceğinden daha mutlu edebilirdi.

"Abla?"

"Umut benim sevgilim."

Didem heyecanlandı. Ferit ise buna biraz bozuldu.

"Yakışıklı mı?"

"Yakışıklı."

Birbirimize bakıp kıkırdadık.

"Emin olun o bizi kurtaracak. Hiç bizim burda mafyanın elinde olmamızı ister mi o?"

"Bende korurum sizi."

Ferit'a onaylar bir bakış attığımda Ferit'in göğsü kabardı.

"Hadi hadi uyuyun bakalım."

İkisi de bana sarıldı. Uykuya daldı. Tam uykuya dalarken Ferit'ın sesini duydum.

"Abla."

Uykulu bir sesle onu yanıtladım.

"Efendim."

"Sen neden gittin?"

Ne cevap vereceğimi uzun süre düşündüm. Çünkü uykuyla beraber zihnim de bulanıklaşmaya başlamıştı.

"Gitmem gerekti."

"Biz yaramazlık yaptığımız için mi gittin? Hani sabah seni uyandırdık ya."

Gözlerim doldu. Saçlarının arasına öpücükler kondurdum.

"Ben size kızmaya bile kıyamam. Nasıl küsüp gideyim?"

Sadece sarıldı.

"Hiç küsmezsin bize değil mi?"

"Hiç küsmem. Kıyamam ben size."

Ferit yavaşça uykuya hazırlandı.

"Umarım Umut abi bizi kurtarır ve evlenirsiniz."

"Umarım."

Onunla beraber uykuya daldım. Ve o günden itibaren Umut'a olan hislerim yavaş yavaş değişti.

(...)

Bölüm Sonu.