Bölüm 27

İlahi Bakış Açısı

Erdem dışarı çıktı. Hava yağmurlu olmasına rağmen morali bozuk olduğu için dışarı çıkmıştı. Kafası biraz olsun dağılsın istiyordu. Herkes sevdikleriyle mutluydu. O hariç. Esin Onur ile mutluydu. Emrah abisi Hande ile mutluydu. Hayırsız diye düşündükleri Umut bile birini bulmuştu. Özellikle de yıllar önce ayarlanan biriyle, Pınar ile.

Üzerindeki kıyafetlerin ıslanmasına izin verdi. Kendi babası bile onu sevmemişti. Babası hep Emrah'ı ve Esin'i sevmişti. Erdem'i sadece annesi sevmişti. İçindeki tüm düşünceleri haykırmak istedi. Çimlerin üzerine yere çöktü.

"Beni niye sevmediniz?"

Ağlamaya başladı. Gözyaşlarını yağmur damlaları gizledi.

"Benim suçum neydi?"

Yumruklarını sıktı ve çamur olmaya başlamış toprağa vurdu. İçindekiler ona dert oluyordu.

O sırada yanına minik bir kız yaklaştı.

"Seni de mi baban sevmiyor?"

Erdem kafasını kaldırıp kıza baktı.

"Ne?"

Küçük kız Erdem'in yanına oturdu.

"Seni de mi baban sevmiyor diye sordum."

Erdem bir süre küçük kıza baktı. Küçük kızın kahverengi saçları vardı. Turuncu çilleri ve küçük ağzıyla biraz güldüğü anda dünyalar güzeli olurdu. Küçük boyu ile en fazla 5 yaşında gösteriyordu.

"Babanın neden seni sevmediğini düşünüyorsun?"

Küçük kız birazdan Erdem'in canını yakacak o kelimeleri söyledi.

"Sevseydi beni sokaklarda ölüme terk eder miydi?"

Erdem boğazında bir yumru hissetti. Zar zor konuşabildi.

"Terk etmezdi."

İkisi de uzun süre sessiz kaldı. Yağmur damlaları ikisini ıslattı. Erdem bu minik kızın yaşadıklarına daha fazla sessiz kalamadı. Ona aile olmak istiyordu.

"Bir ailen olsun ister misin?"

Kız kafasını kaldırıp Erdem'e baktı.

"Nasıl yani?"

Erdem derin bir nefes verdi.

"Ben sana aile olmak istiyorum. Yani sen de bunu istersen."

Küçük kızın gözleri parladı.

"Gerçekten mi?"

Erdem'in gülümsemesi arttı.

"Evet gerçekten."

Küçük kız Erdem'e sarıldı. Erdem kız ile beraber eve gitti. Yol boyunca kız hakkında bir çok şey öğrendi. Adının Zeliha olduğunu mesela.

(...)

"Oğlum. Bu küçük kız kim?"

Erdem annesine baktı. Zeliha onun kucağındaydı ve kimseyi tanımadığı için Erdem'e sıkıca tutunuyordu.

"Adı Zeliha. Ve ben onun babası olacağım."

Zeliha Zerrin Hanım'a baktı ve utangaç bir şekilde gülümsedi. Zerrin Hanım elini Zeliha'ya uzattı.

"Merhaba Zeliha. Ben Erdem'in annesiyim. Adım Zerrin."

Zeliha ona uzatılan eli tuttu.

"Babamın annesisiniz."

Erdem ona baba denildiğini duyduğu an yüzünde tebessüm oluştu. Aynı anda da Zerrin Hanım gülümsedi.

"Evet Zeliha. Çok doğru söyledin."

Erdem kucağında Zeliha ile beraber salona gitti. Salonda Umut Pınar ile birlikte oturuyordu. Emrah ve Esin ise misafirliğe gelen Hande ile konuşuyordu. Zeliha'nın küçük bir heyecanlı sesiyle tüm gözler ikisine döndü.

"Erdem. Nereden çıktı bu çocuk?"

Erdem gülümseyerek ağabeyine baktı.

"O artık benim kızım. Onu evlat edineceğim."

Zeliha kollarını yeni babasının boynuna doladı ve kafasını omzuna koydu. Erdem mutlulukla yeni kızını tutarak kendi etrafında döndü. Yeni bir hayata başlıyor olmanın sevinci Erdem'i de bulmuştu.

O geceden itibaren Öktem konağı çocuk sesleriyle doldu. Tıpkı Esin'in eve ilk geldiği gün ki gibi...

(...)

Bölüm Sonu.