Fotoğraftaki Karan Taşkın.

Batan güneşi izledi Karan. Saat geç olmuştu. Kütüphaneden yeni çıkıyordu. Önünde duran arabaya baktı. Abisi onu almaya mı gelmişti?

Arabanın kapısını açtı ve bindi. Çantasını çıkardı ve arabanın koltuğuna koydu.

"Buluşma nasıl geçti?"

Abisi Umut sessiz kaldı. Mutlu olacağını düşünerek gittiği buluşmada kızın bir tek onun ağzına sıçmadığı kalmıştı.

"Siktir et. O kızı kendime arkadaş diye bile kabul etmem bu saatten sonra."

Kıkırdadı Karan. Abisinin çekilmez biri olduğunu biliyordu. Kim bilir abisi ne demişti de kız vazgeçmişti?

"Ben gelin diye getirsem kızar mısın?"

Umut direksiyonu sıkıca kavradı. Şimdiden eklemleri beyazlaşmıştı bile.

"Boş konuşma Karan."

Araba koltuğunda duran fotoğrafı eline aldı Karan. Ne güzeldi bu kız.

"Görürsün. Onu gelin diye ben getireceğim."

Umut sigarasını yaktı. Dumanı içine çekti.

"Ne halt yersen ye. O kız benden sonra sana mı bakacak?"

Güldü Umut. Hayatı boyunca aptal hareketleriyle tüm kızları elde etmişti. Şimdi Beste'yi elde edemediği için kuduruyordu.

"Bakar. Hemde öyle bir güzel bakar ki."

Karan'ın parmakları fotoğrafta gezinmeye başladı. Önce kızıl saçlarına gitti elleri. O dalgalı güzel saçlara bir gün dokunabilir miydi?

Sonra açık pembe dudaklarına baktı. O dudakları bir gün doyasıya öpebilir miydi?

Gülümsedi ve fotoğrafı cebine attı. Araba evin önünde durduğunda arabanın kapısını açtı.

"Bir gün o kız ile evlenirsem görürsün."

"Boş umutlar içine girme Karan."

"Var mısın iddiasına?"

Karan Beste denen kızı bu aptal oyunlar içine sürüklemeyi hiç istemezdi. Ama madem abisi ısrar ediyor bunu kabul edecekti.

"Varım."

(...)

Bölüm Sonu.