Sarmaşıklar Zehirlidir

Yere bir yaprak düşer, şiddetli bir yel eser, geçmişin parçaları tozlarını silkeler.

Bir an zihnimde beliriyor, koşuyorum, kaçıyorum ama neyden kaçtığımı bilmiyorum. Diğer insanların söyleyişiyle; kâbus. Zor değil mi? Yani her şeyden kaçmak ve en önemlisi neyden kaçtığını bilmemek. Ben Karen, varlığı ve ruhu aranmakta olan Karen. Ben Karen, kalbi duran ama sarmaşıklarında akan sıvıya engel olamayan Karen. Sarmaşıklar zehirlidir, yanında ölümü getirir. Kalbin acizdir fakat içinde barındırdığı duygular daha da acizdir. Yıllar önce kalbim atmayı bıraktı, ruhum beni terk etti. Sadece sarmaşıklar pes etmedi, çünkü umutlulardı. Umut, beyaz demekti ama ben çoktan siyaha boyanmıştım. Hafızamı kaybetmek istedim çünkü bana bir anıyı ya da bir insanı unutmak için hafızamı kaybetmem gerektiği öğretildi. Zamanla her şeyi unuttum. Hafızam kalmadı ve hayata sıfırdan başladım; yani ben öyle sanıyordum. Hayatım normal değil, bunu zaten inkâr etmiyorum. Fakat şunu da inkâr etmiyorum hayat adil değil ve hiçbir zaman da olmadı. İnsanlar nefes aldıklarına şükrederler ama ben aldığım her nefese lanet ediyorum, hayat bana büyük oynadı. Bunun en büyük kanıtı bir gecelik ilişkide, çarşamba gününde, yağmurlu bir havada doğmam. Bunlar insanların batıl inançlarından çıkarttıkları olumsuz anlamlardı ve ben olumsuz kelimesinin vücut bulmuş haliydim. Sarmaşık, damar demek. Ben sarmaşık demektim. Belki bir gün beni anlayan çıkardı ve ona aşık olurdum...