@eftelya._
|
Yıl 1900 22 Şubat sabah saatleri Kız yavaş adımlar ile evden çıktı,kimsenin onu görmemesi gerekiyordu,görse bile su dolduracağım der,küçük bir yalan söylerdi.Temkinli adımlar ile oramana doğru yürümeye başladı, sevdiği adam ile her zamanki buluştuğu yere gelmişti, ama Barlas'ı yoktu bir an içine bir korku düştü,yoksa başına bir iş mi geldi?tam telaşa kapılacakken burnuna sert bir vanilya ve kan kokusu geldi,kimin geldiğini anlamıştı,arkasına döndü ve- "Barlas nerdesin sen!" Diye çıkıştı güzel kadın "Korkma güzelim bak buradayım işte"dedi ufak bir gülümseme ile "Barlas senin için ne kadar korktuğumu biliyorsun,özelliklede bu akşam için ayrı korkuyorum"dedi sesinde ufak bir titreme olmuştu. Barlas sevdiği kadının gözlerine pür dikkat baktı,o güzel gözlerinde boğulmak istercesine "Korkma Sare'm,bu akşam hiç kimse bizi görmeden kaçıp gideceğiz buralardan,sonra sende benim gibi vampir olacaksın"dedi "Torunlarımın torunlarınıda görürüm dimi?"dedi aynı bir çocuk edasıyla "Onların torunlarını bile görürüz balım"dedi çocuk edasıyla Birlikte neredesye 1vsaat vakit geçirdiler... Sare etrafa dikkatlice baktı ve "Barlas ben artık gideyim ailem şüphelenmesin" "Unutma akşam herkes uyuduktan sonra geleceğim kimseye çaktırma"dedi göz kırptı ve ortadan bir hışımla kayboldu Barlas,kendisi gitmiş o güzel kokusu kalmıştı ardında Sare koşar adımlar ile evin yolunu tuttu.Sanırım bizimkiler benim yokluğumu fark etmemiş demesine kalmadan babası saçlarına yapıştı. "Yine mi o kanı bozuk adam ile birlikteydin lan"dedi öfke ile "Baba canım acıyor bırak lütfen"dedi bir yandan ağlıyor bir yandan saçını kurtarmaya çalışıyordu "Beter ol,dua et seni öldürmediğime"dedi ve kızı saçından sürükleyerek bir odaya kilitledi. "Baba,baba çıkar beni buradan yalvarırım baba" Babası kızını dinlemiyordu bile,eşine döndü ve "Bu kız o odadan çıkmayacak su bile vermeyin bu namussuza akşama kadar orada kalacak"dedi yeri göğü inleterek Eşi Firuze Hanım korku dolu bir ses ile "Tamam bey sen nasıl istersen"diyebildi sadece çünki oda korkuyordu eşinden.Çok pişmandı bu adam ile evlendiğine,ama artık yapabileceği hiç bir şey yoktu, kadere başını eğmişti artık. Adam evden çıkmış çiftliğe gitmişti,kız bütün gün yalvarmıştı annesine annesi ise sürekli "baban ikimizide öldürür annem yalvarırım sus" diyebilmişti ağlayarak,o da isterdi kızını oradan kurtarmak ama korkusu bunu engellemişti. Akşam olmuş babası kızın kapısını açmıştı.Kız şuan sadece herkesin uyumasını bekliyordu.Annesi abedestini almış namaz kılıyordu babası ise çoktan uyumuştu.Son gaz lambasıda sönünce kız annesini de uyuduğunu anlamıştı.Her şey hazırdı sadece Barlasın gelmesini bekliyordu.10 belki 15 dakika sonra odanın penceresi tıklatıldı bu Barlastı. Kız pencereden atladı ve "Barlas hemen gitmemiz gerekiyor babam her an uyana bilir" Barlas ve Sare el ele tutuşmuş tam kaçacakken 1 el tüfek sesi duyuldu, Barlas anlamsız gözler ile sesin geldiği yöne baktı ve arkada Sare'nin babası Kazım beyi gördü. Tam o sırada Barlas her şeyin farkına vardı ve Sareye baktı, Sare'nin kalbinin orada kocaman bir delik vardı ve oluk oluk kan akıyordu,evet Kazım bey kendi kızını gözünü bile kırpmadan tam kalbinden vurmuştu. Sare Barlas'ın kucağına düşmüştü, Barlas yaşlı gözler Sare'ye bakıp ağlıyordu.Sare bir şey söylemeye çalıştığını anlayan Barlas ona doğru eğildi. "Söyle güzelim dinliyorum seni hadi söyle"dedi ağlayarak "Barlas-" "Efendim güzelim efendim bir tanem" "Barlas,ben seni hiç sevmedim sadece babamdan kaçmak için seni seviyormuş gibi yaptım"dedi ve son nefesini verdi güzel Sare. Barlas bu duyduğu söler ile birden dona kalmıştı,damarlarında akan saf öfke yavaş yavaş bedenini ele geçiriyordu. Barlas hem sevdiği kadını kaybetmiş,hemde onun ihanetine uğramıştı,Barlas sinir ile Kazım beyin üstüne atladı,tam onu ısıracakken durdu ve kulağına eğildi. "Unutma Kazım bey sen ve kızın benim canımı yaktınız,tam 124 yıl sonra bu gün geri gelip bende sizin canını yakacağım.124 yıl sonra bu gün"dedi ve ortadan kayboldu...
Evett bölümümüz burada bitmiş bulunmaktadır bu benim ilk kitabım umarım beğenirsinizzz💞🩷🌺🪷
|
0% |