O gün yine metroda kulaklığımdan müzik dinleyerek dışarıyı seyrediyorum, kampüste yine gözlerim onu aramıştı ama görememiştim, tabi o beni görmüştür ama gormemezlige vermiştir her zamanki gibi. Ben sadece ismini biliyorken o benim çoğu yaşadığım şeyi biliyordu mesela ailemi yangında kaybettiğimi biliyordu, ona aşık olduğumu biliyordu, küçükken yaşadığım iğrenç şeylerde biliyordu beni en acıtan işe bunları bilmesine rağmen her gün yanımdan bir yabancı edasıyla geçip gitmesiydi. Düşüncelerimden sıyrılıp durağıma az kaldığını gördüm, bir süre sonra indim ve yürümeye başladım arkamda adım sesleri duyunca istemsizce başımı oraya döndürdüm ve iki adam gördüm tepki vermeden önüme döndüm ve yürümeye devam ettim, biraz sonra hala arkamdalardı ve benim hakkımda konuştuklarını farkettim ama ben daha tepki veremeden aralarından iri yarı olanı onumu kesti ve "bugün bizimle takılmak istermisin güzellik" dedi "çekil önümden" dedim "çekilmezsem nolur" diye zirvaladığı an yumruğu yüzüne indirip en hızlı halimde kosmustum ikiside arkamdan koştular bir süre ama durmuyacagimi anladıklarında küfürler saydırıp bıraktılar nefes nefese kalmıştım, hemen bir bank bulup oturdum o günde anneme tekrardan teşekkür ettim beni zamanında kicboks ve atletizme gönderdiği için annem yasamasada hayatımı hep kurtarıyordu o yanımda olmasa bile anne yüreği yanımdaydı.