2. Bölüm

2. BÖLÜM

O adama gerçekten kızgındım. Neredeyse beş yıldır çalışıyordum ve o adam yüzünden hepsi çöp olmuştu. Şimdi herkes torpille kazandığımı düşünüyordu ve bu benim çok canımı sıkıyordu. Hepsi onun suçuydu. Kim olursa olsun bunu yapamazdı. O günden sonra gerçek bir asker olana kadar onun yüzünü görmedim. Diğer kazananlar ile 5 ay kadar bir kampta kaldık.

Burada gerçekten bir asker nasıl olunur öğrenmiştik. En sonunda diplomamızı alıp time katılmak için başvuru yapmamız gerekiyordu. Tabi Nisa sayesinde benimki belliydi. Hilal Timi. En yakın arkadaşım, kardeşim diyebileceğim bir insanla birlikte olacağım için mutluydum. Ama o adamın yüzünü bile görmek istemiyordum. Fakat o bizim komutanımızdı. İstesem de istemesem de yapabileceğim bir şey yoktu. O kampta öğrendiğim bir başka şey artık kendi evimde yaşamayacaktım. Her timin kendi için tuttuğu bir ev vardı ve timin her üyesi de o evde kalıyordu. Herkesin kendi odası vardı. Time ilk katıldığımda yaptığım ilk şey o eve taşınmak olmuştu.

Nasıl oldu bilmiyorum ama o eve tamamen taşınana kadar o adamı hiç görmedim. Sanki benden kaçıyordu. Tam anlamıyla taşındığım ilk gün Nisa bana her şeyi anlattı. Kimlerle savaşıyoruz? Bu ne kadar sürecek? Her şeyi öğrendim. Düşmanlarımız bir örgüttü. Hatta başkanlarının ismini bile biliyorduk. GAMZE ERDİNÇ. Evet başkanları kadındı amaçları ise Türkiye'yi ele geçirmekti. Biz ise ülkemizi koruyorduk. Onlarda Türk'tü. Neden böyle bir şey yaptıklarını hala bilmiyorum. Şuan Türkiye'de bizden başka böyle bir örgüt olduğunu bilen yoktu. Gizli bir operasyon yürütüyorduk. Hatta ailelerimiz bile böyle bir örgütten haberdar değildi. Hepimiz bir depoda buluşmuş ne yapacağımızı konuşuyorduk.

Ben ise hala o adama kin besliyordum. Anlık bir hırsla 'Neden yaptınız?' diye sormuş bulundum. Timdeki dört kişi birden bana bakıyordu. 'Neyi neden yaptım?' 'Neden benimle yarışıp kazanmamı sağladınız?' Tam o anda uzaktan bir silah sesi geldi. 'Bunu burada değil evde konuşalım. Burası pek güvenli değil.' 'Hayır burada konuşabiliriz. burası gayet güvenli. Ben şuan bu konuyu konuşmak istiyorum. Sizin neden böyle bir şey yapıp benim onca yıllık emeğimi çöpe attığınızı merak etmem bence suç değil.' O kadar sinirliydim ki gözüm hiçbir şeyi görmüyordu. Birden arkamı dönüp gittim. Daha fazla konuşamayacaktım. Nisa kolumdan tutmaya çalıştı ama Giray buna engel oldu. Ne kadar sinirli olduğumu o da biliyordu. Arkamı dönüp yürümeye devam ettim Yalnız kalmaya ihtiyacım vardı.

Onca yıllık emeğimi, alın terimi iki saniyede yok etmişti çöpe atmıştı resmen. Bence sinirlenmekte gayet haklıydım. Acaba onun başına böyle bir şey gelse ne yapardı? Kesin ortalığı yıkardı .Benim gözümde öyle bir tipti çünkü. Ben bunları düşünürken birden önüme kirli sakallı bana çok pis bakan bir adam çıktı. 'Demek yeni üyeleri sensin. Hoş geldin diyelim o zaman.' Bir patlama sesi duyduğumda adam pis pis sırıtıyordu. Dizlerim boşaldı. Sanırım ben az önce vurulmuştum. Canım yanmıyordu. Kalkmaya çalıştığımda başım öyle dönüyordu ki... Gözlerim kararmaya başladığında birinin bana doğru koştuğunu hissettim. Ben vurulmuştum ve şuan biri beni kucağına almış hastaneye götürmeye çalışıyordu. Nisa'nın sesini duydum. ağlıyordu. Neden ağlıyordu? Benim canım yanmıyordu ki. Sahi benim canım neden yanmıyordu?