Öykü'nün ağzından

Şuan herkes hastane odasında benim yanımdalardı.Ama hiç kimseden ses çıkmıyordu ve bu beni endişelendiriyordu kesin bana kızmışlardı eve gidince kesin herkes öfkesini dökecekti biliyorum onlar için hayatım çok güzel gidiyordu ama benim içimde ne yangınlar var evet ailemle gayet mutluyum ama hep bir şekilde bir şey oluyor ve ben mutlu olamıyorum çok sıkıldım artık bu döngüden gerçekten artık mutlu olacakmıyım bilmiyorum ama bu sessizlik beni çok geriyor bağırsınlar,çağırsınlar ama susmasınlar ben bunları düşünürken doktor geldi "Öykü kızım iyimisin yorgunmusun" hiç düşünmeden " evet " dedim çünkü bedenim bunca şeye dayanmıyordu.Aklıma bir şey geldi Aras nerdeydi ben bu haldeyken Aras nerdeydi haberi yokmuydu ona geçmişimi anlattıktan sonra kapatmış bende üstüne gitmedim sindirsin diye ama beni hiç mi merak etmemişti bunca zamandır çok pişmanım keşke hiç bişey anlatmasaydım ve ben belki de bu durumda olmazdım.

Yazar'ın ağzından

Hayır Öykü bu acıyı zaten yaşayacaktı sadece biraz erken oldu Öykü sadece suçlayacak birini arıyordu evet Aras'ın bir suçu yoktu ama Öykü'yü hiç mi merak etmemişti bence bu bir soru işareti bakalım Aras Öykü'yü geçmişini kabul edip yaralarını mı saracaktı yoksa daha fazla mı yara açacaktı

Aras'ın ağzından

Öykü geçmişini anlattığından beri hiç onu aramamıştım nasıl haldeydi bunu niye düşünememiştim o benden daha kötü bir haldedir hem bencil hem aptalım(evet gerizekalı artık ara Öykü'yü) Ama ne diyecektim onu yalnız bırakmıştım hala kendimde değildim kendime gelince Öykü'yü arayacaktım (oooo sen arayana kadar kız ölümden döndü hiç bir şeyden haberin yok)

Öykü'nün ağzından

Çok sıkılmıştım bu hastaneden çıkıp eve gidip sadece uyumak istiyordum gerçi eve gidince beni baya şey bekliyordu of gerçekten çok yoruldum kendimi anlatmaktan,yaşadıklarımdan en çok da geçmişimden yoruldum kimse neden yorgun olduğumu görmüyordu sadece gerçekleri ya da yorgun olduğunu konuşunca mı anlar insan gözlerimden yorgun olduğum anlaşılmıyormuydu bence gayet açık ama yoksa insanlar mı anlamak istemiyordu bir kere ben anlatmıştım ama beni anlasınlar sadece bunu istiyorum ortam hala sessiz di sanki herkes anlaşmış gibi kimse konuşmuyor ve bana bile bakmıyordu bu sessizliği ben bozdum" ne zaman çıkacağım " dedim babam cevap verdi " ben şimdi çıkış işlemleri yaparım gelirim" ve babam gitti bana en çokta ikizim bana kırgındı bunu hissediyordum aslında ben ne zaman zarar görsem ikizim de zarar görüyordu ama ben bencillik yaptım onun acı çektiğini görmedim peki ben zarar gördüğümde her zaman acı çekiyorsa geçmişimde yaşadığım acılar için oda acı çekiyormuydu fiziksel acıyı geçtim çünkü artık fiziksel acıyı hissetmiyordum peki ruhsal acı ben ruhsal acı çektiğimde oda acı çekiyormuydu çünkü en çok acıtan ruhsal acıydı inşallah onun canı acımıyordur biliyorum çünkü en çok o acıtıyordu o acı çekmesin ben çekeyim onunkini de ben çekeyim ama o çekmesin alışkın değildir ama ben alışkınım ben bunları düşünürken odaya babam geldi " çıkıyoruz hadi hazırlan"dedi ve herkes odadan çıktı hiç bir şey söylemeden ben intihar etsem bile benle konuşmayacaklarmıydı şun tek hissettiğim hayal kırıklığı aile demek ne olsun o bir kişinin mutlaka olması gerekmiyormuydu gerçi aile kavramını daha yeni yaşadım eskiden böyle bir kelimeyi bile bilmiyordum galiba bana çok kırgınlar olsun alışkınım ben yalnız kalmaya zaten üstümü giyindim ve hastaneden çıktık babamın arabasına bindim arabada bile hiç kimse konuşmuyordu hayır yani iyimisin diyecek kadar mı yani işte şimdi hayal kırıklığı yaşadım ne kadar ailem, sevgilim olsun ben hala yalnızım ve geçmişimdeki küçük çocuk konuştu bu daha çok acıttı ve sen hep yalnız kalacaksın mutlu olamayacaksın.

Evet canlarım bir bölümün daha sonuna geldik oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın sizleri seviyorum 💕