Aras'ın ağzından

Eve gelmiştim tüm sinirim ile evi dağıtmıştım şimdi de yere oturup ağlıyordum Öykü benden ayrıldı ama ben Öykü'yü çok seviyorum ona kendimi affettirecektim ama beni affedermiydi ben onu arayıp sormamıştım öylece geçmişini anlattırıp bu acıları tek başıma yaşamasına sebep olmuştum ben geçmişini anlattırıp anıları tekrar yaşamasına sebep olmuştum anlattıktan sonrada telefonu kapatmıştım duyduklarımı idrar edememiştim ama kendimi düşünürken sevdiğim kızın neler yaşadığını düşünememiştim onu yalnız bırakmıştım bu acı anları ile geçmişi ile yalnız bırakmıştım sonrada kriz geçirip kendini öldürmeye çalıştı hepsi benim yüzümden benim yüzümden intihar etti geçmişin anlatmadan önce bana " anlattıktan sonra benden tiksinir misin benden ayrılırmısın " demişti büyük ihtimalle telefonu o yüzden kapattığımı ondan tiksindiğimi zannetmişti ama ben ondan hayatta tiksinmem ben ona dokunmaya kıyamıyorken ona başkası dokunmasına dayanamadım anlatmadan önce eğer dayanamayıp sus dersem anlatmaya devem edeceğini söylemişti ben sus dedim dinlemedi yalvardım ama anlattı gerçi ben istemiştim.Ben duymaya dayanamıyorum o küçül bedeni bunlara bu kadar işkenceye nasıl dayandı belki ben anlatmasını istemeseydim belkide intihar etmeyecekti hepsi benim yüzümden benden ayrılmasına katlanamam o yüzden ondan vazgeçmeyeceğim kendimi affettireceğim

Yazar'ın ağzından

Aras Öykü'yü seviyordu Öykü'de Aras'ı seviyordu ama son olanlardan dolayı Aras'a kırgındı ondan ayrılmak zorundaydı zaten Öykü'nün hayatı yeterine zordu Aras'a her şeyi anlattıktan sonra canı çıkana kadar ağlamıştı ve kimse duymasın diye ağzını kapatarak ağlamıştı kimse duymasın diye Öykü yeni bir aile bulmasına rağmen acıları yine kendi başına çekmişti yanında kimse yoktu hayat Öykü'yü yoruyordu ama bir şekilde hayatta kalmaya çalışıyordu evet intihar etti ölmek istedi ama Öykü bir daha bu hataya düşmeyecekti bu onun için bir dersti.Abisi ile güzel bir gün geçirmişti mutluydu ama üzüldüğü yerlerde vardı Öykü üzüntüsünü dışına vurmayan hep içinde yaşardı zaten Öykü'yü de bu yoruyordu ama küçüklüğünden beri acılarına yara bandı takan sadece oydu ağladığında gözyaşlarını silen kendiydi bir başkası değildi Öykü ne kadar umursamaz görünse de abilerini, ikizinin ve kardeşinin dedikleri hala aklından çıkmıyor içi kan ağlıyordu ne kadar onları görmezden gelse bile hala abisinin "keşke ölseydin" bu lafı hayatı boyunca asla ama asla unutmayacak unutturmayacaktı onları affetmesi bu sefer kolay değildi bu sefer onları süründürecekti kararlıydı kalbi kırılmıştı Öykü'nün de bir kalbi vardı hemde en sevdikleri tarafından kalbi kırmıştı onu en çok da bu üzmüştü ona yabancılarda birisi gelse bunları söylese umrunda olmaz güler geçerdi belki ama insan sevdiğinin ağzından böyle kelimeleri duyunca daha da kötü oluyordu Öykü çok mu şey istemişti sadece sevgi onu çok seven bir ailesi olsun istemişti ama buna bile çok görülmüştü ama olmadı ondan ölmesini isteyecek kadar kötü kelimeler söylemişlerdi onları affetmiyecek ve süründürecekti.

Evet canlarım bir bölümün daha sonuna geldik oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın sizleri seviyorum 💕