Kısa saçları dolgun dudaklarıyla bana bakıyordu bende ona bilmiyorum adam biraz garipti yüzüne daha detaylı bakınca sağ kaşının orda bir yara vardı ne o konuşuyordu nede ben bu sessizliği bozmaya hiç niyetim yoktu kafamı denize çevirdim ve ona yok saymayı seçtim bu gün yaşadıklarım fazlasıyla ağırdı artık bir ailem yoktu gelen notlar geçen kargolar artık düşünme yetkimi kaybediyordum yanımdaki adamı ne kadar görmeden gelsemde o bana bakıyordu bunu görebiliyorum "ne istiyorsun" dedim çok tiz bir sesle onun duyabilmesi için "hiç" dedi sadece sesi kalındı bir erkeğe göre çok garipti biriydi ayağa kalkmak için yeltendiğimde kolumu tuttu "lütfen gitme" dedi neler oluyor "beyfendi kolumu bırakırmısınız lütfen ne bu samimiyet" dedim ve ayağı kalkıp arabama yürüdüm oda garip adamda arkamdan baktı salak insan ya arabaya geçip kapıyı kapatıp kitledim kafamı direksyona koyup ağlamaya başladım lanetler savurdum yaşadığım güne titreyen ellerim ile telefonumu aldım babamı aradım açmadı daha şiddetli ağlamaya başladım

Saat 5 olmuştu kaç saattir burada olduğumu bilmiyorum arabayı çalıştırdım ve eve sürmeye başladım o kadar acıkmıştım ki eve gittiğim gibi yemek yapmak istiyorum onlar beni terk etmiş olabilirler ama hayla hayattayım

eve geldim ve direk mutfağa geçtim makarna ve tencere çıkardım cendereye du koydum ve ocağa aldım altınıda kısık açtım dolaba gittim salata malzemesi aldım ve tezgaha geçtip salatamı yapamaya koyuldum su kayanarken ben 2 domates 2 salatalık 1 küçük soğan doğradım kaseye alıp sosladım makarnamı süzdükten sonra dolaptan çıkardım pesto sosu ve kırematı güzelce tavada harmanladım ve kenarda duran haşlanmış makrnaları sosun içerisine attım ve dolabı açıp kola sıtoğumdan bir tane alıp masaya koydum, yemeğimi yedikten ve topladıktan sonra televizyonu açtım ve youtubeden bir melodi açtığım sırada telefonuma bir bildirim sesi geldi

*0535......= saat 8 ailenin nerede olduğunu merak etmiyormusun yoksa güzelim?
*ceyda....= hemen geliyorum

yazdığım an koşarak altıma bol bir eşofman giydim cebime biber gazımı telefonumu ve arabamın anahtarını alıp koşarak aşağıya indim arabayı çalıştırıp okula gittim okul çok karanlıktı bu beni baya ürkütmüştü ama beni bu yaşıma kadar büyüten biyolojik olmasada her zerreme kada sevildiğimi hissettiğim ailem beni terkni etmişti yoksa bunlar sadece kargaşının bir parçasımıydı çözemiyorum okulun bahçesine girdim ve telefonumu alıp aynı numaraya mesaj attım

*ceyda....=nerdesin? Nereye geleyim?

telefonu elimde sıkıca tutum mesaj iletilmiyordu artık sabrım taşmıştı "Nerdesiniz ya neredesiniz" diye bağırdım ağlayarak sokakta yürümeye başladım artık halim kalmamıştı bilmediğim bir sokakta tek başıma bitkin bir halde yürüyordum taki birinin kolumdan çekmesi ile...

sahildeki adamdan hayla bir ip ucu yok sizce kim ?

adammsizce neden okulda değildi?
ceydanın anne babası nerede ?
sizce Ceyda şu an kimin yanında ?