Eruto

Sunucu beni ve henüz görmediğimiz Binbir Saldırı klanındaki şahısı dövüş sahasına çağırdı.

Çok güçlü duruyordum fakat istemsizce ellerim titriyordu.

Bu işi burada bitirip herkesin bana karşı ezik tavrını yok etmek istiyordum.

Dev kapıdan dövüş sahasına girdim ve kapı arkamdan kapatıldı.

Karşı kapıdan da rakibim geliyordu.

Ölüme veya bir hiçliğe adım atıyordum. Rakibim benden uzundu.

Eğer abilerim gibi kaslı ve uzun olsaydım karşımda duramaz ve hemen pes ederdi.

Rakibim 180 den uzun, siyah ve dalgalı saçlara sahipti ayrıca kaslı vücudu ile birlikte gerçekten çok havalıydı.

Rakibim kendinden emin bir şekilde bana doğru yürüdü ben ise ona doğru hayran dolu gözlerle bakıyordum.

Tribünlerdeki tüm kızlar kendinden geçmiş bir şekilde bağırıyorlardı.

Erifu dışında... O sadece çok korkmuş bir şekilde bana doğru bakıyordu.

Rakibim bana doğru bir adım daha attı ve küçümser bir bakışla rakibim sensin demek dedi.

Hayalimdeki gibi güçlü ve bana layık görünmüyorsun dedi.

O sırada gerçekten çok üzülmüştüm.

Ve Tribünlerden bana yuğ lama sesleri geliyordu.

Duyduğum şeyler çok üzücüydü bi ara platonik olarak hoşlandığım kız bize bakarak.

"Umarım ölürsün de senden kurtuluruz" dedi sonra karşımdaki çocuğa bakıp" Hadi Daiki ez şu böceği"dedi.

Neredeyse gözlerim dolacaktı.

Hakaretler sadece bana yapılsa üzülmezdim ama anne ve babama da hakaret ediyorlardı.

Kafamı yere eğdim Daiki " eee pes mi ediceksin biraz eğlenseydik" dedi ve pis pis sırıttı.

Tam o sırada iki ses yükseldi biri abimden diğeride Erifu'dan geliyordu.

Dinleme onları Eruto onlara gerçek gücünü göster diye bağırıyorlardı.

Kafamı kaldırdım ve kılıcımı kınımdan çıkardım.

Daiki gülümsedi ve " pekala" dedi.

Gong çaldı ve savaş başladı.

Daiki bana doğru koştu ve sert bir tekme attı gerçekden çok hızlıydı hiç birşey göremedim.

Kendimi yerde buldum bu sahneyi daha sabah yaşamıştım.

Erifu ve abim bana korkmuş gözlerle bakıyordu hemen kalktım ama kaburgamın kırılıp kırılmadığından şüpheliydim.

Daiki "pardon keşke serçe parmağımla vursaydım" diye güldü.

Sonra yine üstüme koştu aman Allah'ım tam bir beygir gibiydi.

Benim on katım falandı.

Hızlı bir refleksle kaçtım bana doğru döndü ve tekrardan saldırıya geçti birşeyler yapmak zorundaydım.

Kafamda rastgele bir plan kurdum.

O bana doğru koştuğunda ben onun bacaklarının altından kayıcaktım ve arkasında belirip kılıcımı beline geçiricektin.

Bana doğru döndü ve öfkeli bir boğa gibi tekrar koştu.

Planımı uygulamanın tam zamanıydı.

Daiki ile aramızda bir metre kalmıştı ki harika bir şekilde altından kaydım.

Gerçekten çok havalıydı.

Tam yerden kalkıcaktım ki kaslı kolları beni yakaladı planımda bu yoktu.

Ensemden tutup beni kedi yavrusu gibi havaya kaldırdı ve güldü sonrada tüm gücüyle yere çarptı.

Tribünlerdeki ses kesilmişti.

Suratımı kendine doğru çevirdi ve beni yerde yumruklamaya başladı.

Suratımı hissetmiyordum.

Abim ve Erifu bağırıyordu fakat duyamıyordum gözlerim kararmaya başladı dayanamıyordum artık.

Herkes gülmeye ve sevinç çığlıkları atmaya başladı.

Daiki boynumu tuttu ve "hayatın boyunca bir hiç olucaksın bunun farkındasın değilmi "diyerek suratıma bakıyordu.

Nefes alamıyacak duruma geldim ve Daiki'nin kollarını tuttum.

Daiki psikopatça gülüyordu.

Ve BIRAKKK!!!! diye bağırabildim.

Vücudum aşırı derecede yanmaya başladı.

Daiki ellerini söndürmeye çalışarak acı dolu haykırıyordu.

Elleri erimeye başlamıştı ama neden sönmüyordu bu ateş!??

Tribündeki herkes bağırmaya başladı.

Ateş Daiki'nin saçlarına ilerlemişti ve en sonunda kafasıda yanmaya başladı.

Tribüne dönerek SUUU!!! SUUU!!!

diye bağırıyordu.

Herkes dövüş alanına su atmaya çalıştı fakat Ejder ateşi klanından olan Rüzgar taşıyıcıları suları geri fırlattı.

Ateş Daiki'nin göz kapaklarını eritmeye başlamıştı.

Tribündeki herkes PES ETT!!!!

Diye bağırıyordu.

Daiki eriyen göz kapaklarına rağmen HAYIRRR!!! BEN BU APTALA YENİLMEM!!!! diye bağırıyordu.

O kadar çok feryat etti ki elimde olsa o ateşi hemen söndürürdüm.

Zavallı çocuğun bedeni artık dayanamadı ve yığıldı.

Savaş bittimişti yarışmayı kazanmıştım ama kendi benliğimi kaybetmiştim.

Hemşireler Daikiyi aldılar ve götürdüler nabzı hala atıyormuş galiba.

Tribünlerdeki herkes bağırmaya ve yuğlamaya başladı.

Görüş alanım tekrar karardı ve kendimi karanlığın huzuruna bıraktım.

Hemşireler beni alıp revire götürmüşler uyandığımda oradaydım fakat aklıma Erifu geldi.

O hala savaşmak için çıkmamıştı ne oldu acaba diye çok merak ediyorum.

***