" biz sizin biraz korku ve açlıkla biraz mal Can ve ürün eksikliği ile sınayacaksın müşteri o sabredenleri onlar başlarına bir musibet geldiğinde biz zaten allah'tanız ve yine ona döneceğiz" derler "

BAKARA 155/156

Zamanın birinde bir padişah hiçbir mecburiyeti olmadığı halde sırf cömertliğinden dolayı halka kıymetli hediyeler verir ama herkese eşit miktarda vermez. Kime ne kadar vermek isterse o kadar verir bazılarına az bazen neyse çok halkın bir kısmı miktara bakmaz bu bir hediyedir vermek zorunda olmadığı halde verdi der geleni alır millet de teşekkür ederek başka özdeşliğini kabul ederdi bazıları ise başkalarına verileni ve kendisine verileni kıyaslayarak onlara çok bizi az veriyor nerede bu işin adaleti diyerek şikayet eder gözleri sürekli başkalarına verilenlerde olduğu için kendilerine ikram edildiğini görmezler oysa ki Sultanım kimseye bir şey verme gibi bir sorumluluğu yoktur peki Sultan bazılarını al bazılarına çok vermekle zulüm etti?

Elbette hayır çünkü zulüm demek başkasının malını gasp etmek ona vermemek veya başkasının malına zarar vermektir. Sultan ise kendi malını hiçbir mecburiyeti olmadığı halde gönlünden geldiği gibi başkasına verdi ve bu da zulüm değildir insanların hali işte böyle bir haldir yüce Allah hiçbir mecburiyeti ve ihtiyacı olmadığı halde bizi yoktan var etti.

İstesem bir taş bir ağaç bir tarla faresi gibi de yaratabilirdi ama o bizi eşrefi mahlukat ( yaratılmışların en değerlisi ) olan insan olarak yarattı görmek için göz tatmak için diye koklamak için burun işitmek için kulak tutacak eller yürüyecek ayaklar verdi Toprak yesek de olurdu ama o toprağa acil yedirdi ve bize o ağacın dallarından elmalar kirazlar ve narları sattı otlayarak da karnimizi doyurabilirdik

Ama o otu inekleri koyunlara yedirip bize onlardan süt içirdi bal gibi bir nimeti hiç bilmesek bile yaşayıp gidebilirdik fakat o minicik bir böceğe yeryüzünün en tatlı ve şifalı yiyeceğini bizim için yaptırmıştır

Peki biz bu kadere mahkumuyuz yoksa muhtaç mıyız ?

Anne ve babamızın kim olduğunu seçemediğimiz için bu kaderimize mahkumuz ama kalbimizin atmasına muhtacız.