Selam şekerparelerim, nasılsınız?
Beni biliyorsunuz alevim, ateşim, müthişim aşklarım .
Bol bol yorum isterim
Seviyorum sizi 💙💐
.
.
.
(ENES ORTADAN KAYBOLMADAN ÜÇ AY ÖNCE)

Gün geçmiyordu ki hayatımdan aksiyon eksik olmasın. Bir gün mutlu ve huzurlu geçen günüm bir önceki günü muhakkak aratırdı hep. Aratmayan günler olurdu tabii. Olduğu zamanlarda genellikle cenazelere denk gelirdi. Bu yüzden artık aksiyon olmadığı zaman korkuyordum.

Tıpkı şimdi olduğu gibi.

Başımda öyle bir bela vardı ki yalanlarım bile beni kurtaramazdı. Çünkü yalanlarımın içinde yuva yapmıştım. Çakılı kalmıştım oraya, çıkamıyordum. Ben ne ara bu kadar karaktersiz oldum Allah'ım? Debelendikçe daha da dibe batıyordum.
Yalan söylemeyi sevmiyordum ama hayat beni mecbur bırakıyordu. Ben de peşime bir torbacı takmak istemezdim. O ne zaman hayatıma dahil oldu işte o yalan paradoksunun içinden çıkamaz oldum.

"Yani ne olmuş torbacıysam?"

Şokla yüzüne baktım. İğrenmekten uzak kınamaya yakın olan bakışlarımı tiksintiyle karşıladı. Yüzümü iki parmağı ile yana çevirip sigarasını içine çekti.

"Bazen salak mısın yoksa rol mü yapıyorsun? anlayamıyorum."

"Çok gerginsin beni de geriyorsun Rodi."
Sıkıntıyla iç geçirdim.

"Ben o kadar da kötü bir torbacı değilim. Robin Hood gibi düşün."

"Kötü torbacıdan alıp masum insanlara mi veriyorsun sen de?"
Yüzüne doğru bağırmıştım. Ya bu çocuk salaktı, insanları asla önemsemiyordu ya da işin içinde başka bir iş vardı.

"Söylediğinin tek bir mantıklı açıklaması yok ya? Neyine güveniyorsun oğlum sen?"
Sıkıntıyla iç geçirdim. Mesleğini resmen riske atıyordu. Bu adam onca testi nasıl geçti hala anlayabilmiş değilim.

"Ulan sen polislik okuyorsun! Yakalanırsan tüm hayatın mahvolur, biter. Seni baban bile kurtaramaz bu sefer."
Elinde bitmek üzere duran sigarasını sinirle yere attı.

"Of amma kafa ütünledin Rodi ya. İki dakika otururuz dedim bin pişman ettin. Sana ne kızım benim meslek hayatımdan."
Oturduğu banktan kalkıp etrafına baktı. Gözü telefondaydı.

" Beni unutsana bir kaç ay sen! Yokmuşum gibi davran."

"Tabii canım, nasıl istersen. Senin yerine ben mallarını da satayım ister misin?"
Başını aniden bana çevirdi. Gözlerinde anlamlandıramadığım bir ışık göründü. Umarım dediğimi ciddiye almamıştı.

"Olur. Kesinlikle katılıyorum. Aradığım sensin." Yanıma gelip kollarımdan tuttu ve beni aniden ayağa kaldırdı. Korkuyordum. Bağımlı olmaktan değil bu bataklığa düşmekten.

"Bunu neden daha önce düşünemedim. Sen güvenebileceğim tek kişisin."

"Hayır değilim."

"Evet, evet öylesin."
Ellerinden kurtulup bir kaç adım geriye gittim.

"Saçmalama. Ben ne anlarım haptan. Hukuk okuyorum ben. Türkiye'nin en iyi bürolarından birinde staj görüyorum. Senin isteğin yüzünden -ki senin aksine- hayatımı da, işimi de riske atamam. Bunu unut."

"Bu fikri aklıma sen soktun."

"Ne zaman her dediğimi sorgusuz yapıyor oldun sen?"

"Bugünden itibaren Rodi. Peşimde çok büyük bir çete var. Beni polis bile kurtaramaz, ama sen kurtarabilirsin."
.
.
.
Müthişolokko bir bölüm yazdım
şekerparelerim.
Okuyun okutturun.
Seviyorum sizi 💐💕