Yabancı Sesler

3. Bölüm

İpek, sandıktaki kağıtları hızla karıştırarak büyükannesinin yazdığı diğer notları okumaya devam etti. Her bir satırda, evdeki karanlık güçlerden, fısıldayan seslerden bahsediliyordu. Ancak bir şey vardı, yazdıklarında bir boşluk vardı. Büyükannesi, hiçbir zaman gerçeği tam olarak anlatmamıştı.

Birçok sayfa, gizli bir uyarı ile bitiyordu: "Evdeki kötülükleri serbest bırakma. O şeyler her zaman burada. Onları yenmek için geçmişe gitmek gerekir." Ancak "geçmiş" kelimesinin ne anlama geldiği kesin değildi. Büyükannesi, evdeki lanetin başlangıcını yazmamış, sanki bu bilgiyi bilmek çok tehlikeliymiş gibi davranmıştı.

İpek, bir an için kağıtları bırakarak odanın karanlık köşesine doğru ilerledi. Gözleri eski duvarlardaki çatlakları tararken, aniden bir şey fark etti: duvarda bir iz vardı. Bu iz, diğerlerinden farklıydı. Bir tür sembol gibi görünüyordu, fakat çok silikleşmişti. Çizgiler, tavan arasındaki aynadaki figürün konturlarına benziyordu.

Merakla elini duvara uzattı. Parmakları, sembolün derin izlerini takip ederken, duvar aniden yumuşadı. Ellerinin altında bir mekanizmanın hareket ettiğini hissetti. O an, duvarda gizli bir geçit olduğunu fark etti. Bu geçit, evin en eski odalarına açılıyor olmalıydı. Yıllar boyunca kimse tarafından dokunulmamıştı.

Gerilim, İpek’i tüm vücudunda sarmıştı. Şimdi bu geçidi açarsa, karşısına ne çıkacaktı? Gizemli bir güç mü, yoksa tüm sorularının cevabı mı?

İpek, bir süre tereddüt etti, ama sonunda geçidi açtı. Duvardan çıkan ince bir ışık huzmesi, geçidin derinliğine doğru yol almasına yardımcı oldu. Kapı aralandığında, karşısına yıllardır unutulmuş, terkedilmiş bir odanın girişi çıktı. Bu oda, diğer odalardan farklıydı; her şey burada durduğu gibi kalmıştı, sanki zaman hiç geçmemişti.

Odaya girdiği anda, İpek’in içini korku sarmıştı. Burada, her şeyin kaybolmuş olduğu gibi duruyor olması tuhaf bir huzursuzluk yaratıyordu. Ancak, odadaki başka bir şey dikkatini çekti: Eski bir fotoğraf albümü. Albüm, bir masa üzerinde açık kalmıştı. O kadar eskiydi ki, fotoğraflar neredeyse tamamen solmuştu. İpek, albümü dikkatle açtı ve sayfaları çevirmeye başladı.

Bir fotoğrafta, genç bir kadının gülümseyen yüzü görünüyordu. Kadın, İpek’e çok tanıdık geliyordu. Kendisinin genç bir halini, ancak yıllar önceki bir zamanda, başka bir evde çekilmiş bir fotoğrafını görünce şaşkınlık içinde kalakaldı. Bu kadın, o fotoğraftaki kişi, aslında büyükannesi olmalıydı.

Fakat ne garip ki, fotoğrafın arkasında bir not vardı: "Evden çık. Onların gözleri seni izliyor."

İpek’in kalbi hızlıca atmaya başladı. O an, ne olduğunu anlamıştı. Bu evin geçmişi sadece büyükannesinin değil, aynı zamanda kendi geçmişiydi. Bu fotoğraf, geçmişin ve geleceğin kesişim noktasına işaret ediyordu.

Odaya yeni bir soğuk dalga girdi, sesler yeniden başlamak üzereydi. Fısıldamalar, yavaşça artmaya başlamıştı: "Beni bul... Zamanı durdur... Kaçma..."