Kabusum şöyle başladı:

Küçük bir sahil kasabasında, ıssız bir sokağın ortasındayım. Gece yarısıdı. Bir fırtına çıkmıştı. Rüzgar ve yağmur kaldırımdaki palmiye ağaçlarını köklerinden söküyordu. Sokak boyunca pencerelerine tahta çakılmış pembe ve sarı sıvalı binalar sıra sıra dizilmişti. Bir sokak ötede, suyun kenarına dizilmiş amber çiçeği çalılarının ardındaki okyanus köpürmedeydi.

"Florida burası," diye geçti içimden. Gerçi bunu nasıl bildiğimi bilmiyordum. Hiç Flordia'ya gitmemiştim.

Sonra kaldırımdaki tıkırdayan toynak seslerini işittim. Döndüm ve dostum Kıvırcıkın canını kurtarmak için kaçtığını gördüm.

Evet, toynak dedim.

Kıvırcık bir satir. Belden yukarısına bakınca bildik gençleri andırıyor. Sırık bir boylu,şeftali tüylü birisi işte. Temmuzdan, yani tek başına göreve çıktığından beri görmedim ki bu göreve giden hiçbir satir geri dönmemiş.

Her neyse, rüyamda Kıvırcık, hızlı gitmesi gerektiğinde yaptığı gibi insan ayakkabılarını eline almış, keçi kuyruğunu sallayarak gidiyordu. Küçük turistik eşya dükkanlarının ve sörf kiralanan dükkanların önünden takır tukur ilerliyordu. Rüzgar öyle bir esiyordu ki palmiye ağaçlarını tepeleri neredeyse yere değiyordu.

Kıvırcık arkasındaki bir şeyden