Bazen insanlar telefonlarını kaybetmekten korkar. Hayatlarında onları hayata bağlayan tek şey onlardır. Ben ise annemi kaybetmiştim. Annemi acımasızca vuran babam ise asla benim babam olmamıştı. Ailemizin bir parçası değildi. Benimle hiç ilgilenmemişti. Abim düşük notlar getirince hep dövmüştü babam onu. Ben küçük olduğum için fazla ağlamamdan korkardı, komşular duyarsa diye ve bana vurmaya cesaret edemezdi. Annemiz bize tüm sevgisini vermişti. Abim yara aldığında özenle, sevgiyle temizlerdi yaralarını. Ben ise dikkatlice onu izlerdim ki doktor olabileyim. Sayısalcı olmaya çalışıyorum. Bu hayattaki en büyük hayalim annemin abimin yaralarını sarabildiği gibi başkalarının yaralarını iyileştirebilmekti. Şimdi abimin hayatı bir grup doktorun elindeydi. Ve benim elimden hiçbirşey gelmiyordu...

Koşarak evden çıktım. Dışarısı soğuk olsa bile yollardan koşarak geçtim. Tugay arkamdan bağırıyordu, beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Ben ise hastaneye kadar koşmuştum. Dönen kapıdan geçerken kapıyı öyle sert ittirdim ki dönen kapı bozuldu ve Tugay sessizce ittirdi.

"Berk Yılmaz. NEREDE?"

Sekreter bana baktı ve dosyaları karıştırdı.

"Kendisi ameliyathanede, -1. Kata inin. Geçmiş olsun."

Geçmiş olsun ha? Geçmiş olsun... tabii sen öyle diyince şıp diye geçecek tabii. Oldu keyfime. Koşarak merdivenleri üçer üçer indim ve kendimi ameliyathanenin önünde buldum.

"Kızım sen deli misin? 1 kilometreye yakın koştuk buraya!"

Tugay'ın üstüne yürüdüm ve onu duvara sıkıştırdım.

"Benim abim ölürken ne yapsaydım küçük prens?! HALAY MI ÇEKSEYDİM HA!"

Çok mu yüklendim bilmiyorum ama beni bu kadar sinirlendirmiş olması, gözümü döndürmüş olmasının geri dönüşü yoktu.

"Yazgı Yılmaz?"

Korkuyla bana seslenen doktor amcaya baktım.

"Evet benim! Abim iyi mi?"

Doktor bana sıcak bir gülümsemeyle karşılık verdiğinde etraf sanki aydınlanmıştı.

"Abiniz gayet iyi odaya aldık kendisini, görebilirsiniz ama kısa olsun lütfen."

Doktora gülümsedim.

"Teşekkürler! Şey, hangi oda acaba?"

"3065 numaralı oda. 3. Katta. Geçmiş olsun."

Doktor bana çok sıcakkanlı gelmişti. Asansörün düğmelerine basarken sakindim. Bu sefer şans yüzüme gülmüştü ama içimde hala kötü bir his vardı...