Korku

"Sen hangi akla hizmet 200 hızla motor sürersin!"

Odaya girer girmez kurduğum ilk cümle bu olmuştu. Abime karşı o kadar öfkeliyim ki. Onun nasıl bir durumda olduğunu unutmuştum. Ayılmamış bile olabilirdi. Ama gözlerimi açıp ona baktığımda yüzünde muzip bir gülümsemeyle bana baktığını gördüm.

"Bana öyle bakma! Çok kızgınım sana."

Abim elini uzattı.

"Gel gel canım. Korkma iyiyim."

Abime oflayıp puflayıp yaklaştım başımı omzuna koydum ve oturdum sandalyeye.

"Beni altıma ettirdin abi. Sana birşey olsaydı ben yalnız kalacaktım hep. Gebertirdim seni mezarında."

Tugay alınmış gibi baktı yüzüme dudaklarını büzdü.

"Babamla biz neyiz? Yıllardır aile olduk birlikte. AHA babam da geldi!"

İçeri Kaya Amca girdi ve yanımıza yaklaştı.

"Tugay doğru söylüyor. Biz bir aileyiz. Yani öyle umuyorum."

Gerçekten bir aile olmuştuk. Kaya Amca babam, Tugayla anlaşamasakda kardeş gibiydi.

"Evet biz bir aileyiz. Her zaman öyle olacağız."

Birbirine kocaman sarılan aileler gibi olduk. Herkes sedyenin etrafına toplandı ve bir aile kucaklaşması yaşadık. Sanki onlara değilde biyolojik aileme sarılıyormuşuz gibi hissettim. Çünkü artık benim ailem onlardı ve ben hep onlarla kalacaktım.

"Bizi biraz yalnız bırakırmısınız çocuklar?" Dedi Kaya amca.

Ona döndüm

"Neden bir sorun mu var?"

Kaya Amca sakallarını kaşıdı.

"Kaza yüzünden polis ifadesini alacak sadece. Siz daha 18 yaşından küçüksünüz diye böyle ortamlarda bulunmanız pek uygun değil."

Başımı onaylar şekilde salladım ve Tugay'ı sürükleye sürükleye odadan çıkardım. Polisler biz çıktıktan sonra odaya girdi ve kapıyı kilitledi önlem amaçlı.

"İçim çok ferah prenses. Senin peşinden 1 km koşmaktan yoruldum."

Tugay benimle alay ediyordu. Korkuyla yüzleşmenin acısını bilmiyordu.

"Peşimden gelmek zorunda değildin."

Tugay oturaklardan en yamulmuşuna oturdu ve gözlerimin içine baktı.

"Seni ne olursa olsun korumam gere-"

İçeriden acı dolu bir inilti yükseldi. Tugay'ın gözleri pörtledi. Kapıya.dayandı ve kapı kolunu zorladı ama kapı kilitlenmişti.

"Tugay!"

Diye çığlık attım.

"Abim içeride! Kaya amca!"

İçeriye olabildiğince sesimi duyurmaya çalışıyordum.

"ABİ! ABİ SES VER NELER OLUYOR?!"

Tugay kapıyı kırmaya çalışırken ne yapacağımı bilemedim. Sekreterin yanına koştum hızlıca.

"Yardım edin abimin kapısı kilitli ve. içeriden acı çığlıklar yükseliyor!"

Birkaç güvenlik ile hemşirelerle odaya vardık. Polisler kapıya son hamlesini savurdu ve kapı açıldı. İçeriye koiuşturarak ilk önce Tugay girdi. Ardından ben. Ancak içeride yerde kanlar içinde yatan polisler dışında kimsecikler yoktu. Perde rüzgarda uçuşuyordu ve cam açıktı.

Biri

Veya

Birileri

Abimi

Ve

Kaya

Amcayı

Kaçırmıştı

Hayat beni bir kez daha sınıyordu.