"Demek şu meşhur, şanlı Korkut mafya ailesi sizsiniz. Tanıştığıma memnun oldum."

Kadın bana döndü ve gülümsedi. Bunlara alışıktı anlaşılan.

"Ben Suzan. Bana Suzan anne diyebilirsin. Güzel gelinim benim. Melih iyiki seni istemiş. Kemal ben sana diyorum oğlumuz bu aşk meşk işlerinden çok anlıyor. Nazlı bile mutlu. Sende bundan sonra Alev Korkut olacaksın. Bu isim sana çok yakışıyor. Zaten mafya potansiyelin var. Karısı olduğun için yüksek rütbeye çıkarsın. Ben çok heyecanlıyım."

Sanırım beni gerçekten çok sevmişti, bakalım onu bu hayattan tahtalı köye yolladığım zaman benim hakkımda hala böyle düşünebilecek miydi? Kemal olduğunu düşündüğüm adam mutlu bir şekilde karısına döndü.

"Bazen çok konuşuyorsun ama sana katılıyorum sevgilim."

Bana döndü ve devam etti

"Oğlum seni seçmiş ise sen bizim için çok özelsin kızım. İstemesen bile söz veriyorum çok mutlu olacaksın."

Evet hemde nasıl mutlu olacağım anlatamam. Sizi öldürdükten sonra olacağım..

Melih ayağa kalktı ve bana yaklaştı. Önümde diz çöktü elimi eline aldı, altın pırlanta bir yüzüğü parmağıma taktı. Gerçekten çok güzeldi yüzük.

"Aşkım, hadi bir aile olalım. Sana aşık oldum."

Soluk ve ciddi bir yüzle aşağı baktım.

"Beni zorla mı evlendiriceksin ha Melih Korkut?"

Melih gülümsedi.

"Bak güzelim. Ben seni ilk gördüğüm andan beri seviyorum. Senin canını asla acıtmam korkma. Sen benim göz bebeğimsin. Sana nasıl kötü bir hayat yaşatırım? En iyi hayatı sen yaşayacaksın. Seni seviyorum."

Ona sakince baktım. Bilmiş tavrımı takındım. Kollarımı göğsümde birleştirdim ve bir elimi ona acımış gibi kendi yanağıma koydum.

"Ah be Melihciğim. Ama ben seni sevmiyorum onu napacağız? Seni istemiyorum."

Melih bu tavırla karşılaşacağını biliyor olmalıydı. Kahretsin, dışarıda tüm gün arkamdan gelen siyah kapüşonlu adam buydu
veya bir adamıydı beni ilgilendirmez. Beni gözlemlemiş olmalıydı.

"Melih ister, Melih yapar sevgilim. Bunu unutma."

Nazlı bana döndü. Yüzü solgundu ama güven verici bir bakışı vardı.

"Merak etme o sana bir şey yapmaz ama" Sessizce mırıldandı.

"İstediğini de alır."

Diye bitirdi cümlesini.

Melih bana baktı. Ayağa kalktı, beni sarıp sarmaladı, ve beni kucağına alıp arabaya götürdü.

"Bırak beni medeni insanlar gibi konuşalım eşek insan!"

Melih gayet sakindi, annemgil arkadaki limuzine bindi. Dikkatimi çeken şey az önce öldürdüğüm 3 cesetin orada olmamalıydı. En ufak ayrıntılar bile yok olmuştu. Beni ise daha büyüğünün ön koltuğuna koydu. Emniyet kemerimi taktı. Kapıyı açmaya çalıştım, kapı açıktı. Melih arabaya bindi.

"Bak seni zorlamıyorum güzelim. Seni almamın tek yolu zayıf noktanızı bulmamdı. En sevdiğin arkadaşın kimdi güzelim?"

O birşeyler biliyordu. Emindim. Bunları öğrenecektim.

"Ayla, kız kardeşim gibiydi ama acımasız bir adam onun kardeşini katletti. Onun hayatını kararttı."

Melih biraz hüzünlendi. Sanki kötü bir haberi vermenin eşiğindeydi.

"O acımasız adam aslında senin babandı. Ayla'nın annesi senin babanın öldürdüğü adamların cesetlerinden parmak izleri topladı.. Babanı bulmuş. Babamda söylemesin diye en küçük kızının hayatını kopardı.

Hayatımın en büyük 2. Şokunu yaşıyordum resmen. Ne demek benim babam katildi. HATTA BİR SERİ KATİLDİ?! Babamdan nefret ediyordum. Bu onu öldürmem için bir neden olmuştu. Babam benim en iyi arkadaşımın kız kardeşini öldürmüştü. 2 yaşındaki o güzel yüzlü, beyaz tenli, sırma saçlı kızın canına kıymıştı...