1. BÖLÜM
Merhaba bu benim ilk hikayem hepinize keyifli okumalar dilerim...
16 yıl önce
Barutçu ailesi hep istedikleri gibi sonunda kız çocuğu sahibi olabilmişlerdi hem de bir değil iki tane Dağhan Barutçu hep dünyalar güzeli karısı gibi dünya güzeli bir kızı olsun istemişti üç erkek evlattan sonra Rabbim mutlu ailelerinde iki tane kız çocuğu bahşetmişti ...
Dağhan Barutçu her ne kadar karısına benzeyen bir kız çocuğu istese de kızları kendine annelerinden daha çok benziyordu oğulları anneleri gibi kahve gözlü iken kızlarının ikisi de kendisi gibi yeşil gözlüydü ikizleri , Simay orman yeşili iken , Miray'ın göz rengi zümrüt yeşiliydi göz renklerinin tonları farklı olsa da bu farkı sadece aile üyeleri anlayabiliyordu diğer herkes onları hep birbiriyle karıştırıyordu .
Barutçu ailesi çok mutluydu ikizlerin doğumundan iki yıl sonra eşi onu tekrar bir erkek evlat sahibi yapmıştı artık sekiz kişilik çok geniş ve mutlu bir aileydiler . Dağhan Barutçu hiç bir şeyden Korkmazdı yada o öyle biliyordu .
Kızlarının beşinci yaş gününde kızı Simay'ın kaybolması ile bu mutlu aile tablosu sanki orta yerinde çatlamıştı canından çok sevdiği eşi Cana hanım uzun yıllar boyun kendine gelememişti ancak bu olayın üzerine diğer kızlar Miray'ın geçirdiği bir trafik kazası sonucu yürüme yetisini kaybetmesi nedeniyle Cana Hanım çocukları için kendini toparlamak zorunda kalmıştı .
Henüz on iki yaşında olan ailenin en büyük oğlu doktor olma hayalinden vazgeçip polis olma karar almıştı kız kardeşini bulabilmek için , çünkü kendini suçluyordu o gün kardeşi ona benimle gelir misin? Demesine rağmen onunla gitmemiş onu tek başına eve göndermişti bunun için çok çalışması gerekiyordu aynı zamanda kardeşleri ile de ilgilenmesi sanki kendisi ve kardeşleri biranda büyümek zorunda kalmışlardı.
Dokuz yaşında olan bir diğer kardeş kendinden küçük olan diğer kardeşleri ilgilenmeye başlamıştı çünkü babası kız kardeşini aramak için günlerce eve gelmiyordu annesi ya sürekli ağlıyor ya da sürekli uyuyordu abisi ise ya çok ders çalışıyor ya sürekli babasını arıyor ya da sürekli en küçükleri ile ilgileniyordu her şeyden habersiz en küçükleri henüz iki buçuk yaşındaydı ve sanki olanları anlıyormuş gibi sürekli ağlıyor susmuyordu bir tek abisindeyken susuyordu.
Üçüncü kardeş ise henüz yedi yaşındaydı olayların farkındaydı ama ne yapacağını bilemiyordu sadece evdekileri daha fazla üzmemek için artık sessiz olmaya başlamıştı .
Miray ise sürekli ağlıyor ikizini istiyordu ne olursa olsun Simay asla Miray'ı yalnız bırakmaz hep sımsıkı elini tutardı şimdi ne olmuştu da yanında değildi anlayamıyordu abisine her sorduğunda yakında gelecek diyordu ama ne zaman olduğunu söylemiyordu bir gece rüyasında ikizinin onu çağırdığını görmesi üzerine evden gizli çıkıp ikizini aramak istemişti ama o da kaybolduğunu düşündüğü bir zaman diliminde ağlayarak karşıdan karşıya geçerken hızlı gelen bir arabanın ona çarpması sonucu yürüme yetisini kaybetmişti.
Bu olaydan sonra anneleri Cana Hanım biraz da olsa kendini toparlamış en azından sadece geceleri ağlama kararı almış ve eskisi gibi çocuklarıyla ilgilenmeye başlamıştı onlara da geç kaldığını anladığında içten içe hep kendini kötü bir anne olmakla suçlayıp durmuştu...
Bu durum yıllarca bu şekilde devam etmişti...
Evet arkadaşlar bu benim yazmış olduğum ilk hikayem değil ama ilk yayınladığım hikaye biraz acemice oldu hikayeyi yazar yazmaz paylaştım çünkü daha önce yazdığım hikayeleri hiçbir zaman paylaşamadım paylaşamadım bunu da paylaşmak istedim bundan sonra eğer beğenilirse düzenli bir şekilde bölüm atmayı düşünüyorum bundan önce yazmış olduğum hikayelerde genelde baş karakterin iç dünyasını yazdığım için burada daha çok karaktere yön verip birçoğunun iç dünyasını yansıtmayı düşünüyorum.
Arkadaşlar benim için kurgu falan daha önemli olan bir şey varsa o da karakterleri iç dünyasını yaşadıkları sizleri hissettirebilmek bunu çok düşündüğüm için bugüne kadar hiçbir hikaye mi yayınlamadım.
Oy ve yorumlarınızı bekliyorum kendini geliştirebilmek ve sizlere daha güzel hikâyeler yazabilmek için ...
Umarım beğenirsiniz...
