Kahn, karşısında duran iki yaşlı adama baktı.

"Bu piçlerin sana ve bana saldırması ve sonunda onları aynı anda bulmamız sadece bir tesadüf. Başka bir şey değil." Kahn ayağa kalkarken söyledi.

Bir sonraki anda yaşlı adam, içinden taşan bozuk paralarla dolu bir kese çıkardı." Dedi ki,

"Delikanlı, bunu hayatlarımızı kurtardığın için bir minnettarlık olarak kabul et. Şu anda sana teşekkür etmenin başka bir yolu yok. Bu yüzden lütfen bunu kabul et." Yaşlı adam bozuk paralarla dolu keseyi öne doğru itti.

"Sakla. Paranı istemiyorum." Kahn reddetti.

Bu, önündeki iki adamın gözünde de onun hakkında bir fikir oluşturdu. Sadece son anda gelip hayatlarını kurtarmakla kalmadı, bunu yoldaşlarının intikamını almak için yapmış olsa da; yine de unutulmaz bir eylemdi. Ve sonra parayı da reddetti.

Onların işinde, sadece bir korumayı işe almak bile fahiş bir fiyat gerektiriyordu ve birçok tüccar, karları çok iyi ödenmediği sürece bunu yapmazdı. Ancak, ölüm kalım durumuyla karşı karşıya kaldıklarında, bu işe alınan uzmanların çoğu, işvereni korumak için anlaşmalarını yerine getirmek yerine kaçmayı tercih etti.

Kahn'ın bu hareketi, son saniyede ortaya çıkıp telafi amaçlı daha fazla para koparma amacı taşımadığını gösteriyordu.

Orta yaşlı adam onun bu davranışını onaylayarak başını salladı.

"Söyle bakalım evlat, adın ne?" diye sordu orta yaşlı adam.

"Kahn." Kahn yüzünde başka hiçbir duygu olmadan cevap verdi. Bu, onun yas tutan ama bunu yüzeyde kontrol etmeye çalışan biri imajını korumasına yardımcı oldu.

"Ben Markus. Diamond Adventurer ekibinin lideriyim. Şey... Neyse, geriye ne kaldıysa." orta yaşlı adam.. Markus, düşmüş yoldaşlarının cansız bedenlerine baktı, gözleri kederle titriyordu ama yüzünde sakin ve sabırlı bir ifade vardı.. Her durumda kendini kontrol edebilen gerçek bir lider gibi.

Yoldaşları ise ölen arkadaşlarının ve takım arkadaşlarının bedenleri başında gözyaşı döküyor.

"Ben... Ben kaybınız için üzgünüm. Belki daha erken buraya ulaşsaydım, yoldaşlarınızdan bazıları hayatta kalabilirdi." Kahn, sanki o da kaybı anlamış gibi empatik bir tonla söyledi.

"Senin suçun değil. Zaten bize yeterince yardım ettin." dedi Markus.

Yaşlı adam da kendini tanıtmaya karar verdi, "Benim adım Nikola. Black Griffin tüccar işletmesinin lideri." Elini sıkmak için uzattı.

Kahn elini sıktı ve başını salladı.

"Gidecek bir yerin var mı? Neden bizimle gelmiyorsun?" diye sordu Nikola.

"Buraya en yakın kasaba nerede? Haftalardır bu ormandayım." dedi Kaun açık yüreklilikle.

"Bu yoğun ormanda haftalarca tek başına hayatta kalmak.. Bu kadar güçlü ve öldürmede iyi olmana şaşmamalı." dedi Markus. Kahn'ın güvenilir bir insan olduğuna çoktan karar vermişti ve yaşlı adama yan bir bakış attı.

"Eğer sakıncası yoksa. Bizimle gelebilirsin. Evine dönmene yardım edebilirim." dedi yaşlı tüccar.

"Benim... Benim bir evim yok. Artık yok." dedi Kahn, sanki yıkılmış ailesini yeniden hatırlamış gibi üzgün bir ifadeyle.

"Bize eşlik edin. Sonra ne yapmak istediğinize karar verin. Burada kalmak güvenli değil." dedi Nikola şefkatli bir sesle. Kahn olmasaydı, şu anda hiçbiri nefes almıyor olurdu. Bu iyiliği elinden geldiğince geri ödemek istiyordu. Ve onlar da yas tutacak adil bir paya sahipti.

Kahn başını sallayıp ekibe katıldı.

Savaş alanını temizleyip ölen tüm meslektaşlarını ve yoldaşlarını farklı arabalara koyduktan sonra, hayatta kalanlardan oluşan ekip sonunda yola çıktı.

Sonraki iki gün boyunca sorunsuz bir şekilde yolculuk ettiler. Kahn bunu kendine sakladı ve yaşlı Nikola da dahil olmak üzere kimseyle pek konuşmadı, yas tutan birinin imajını korudu.

Kervanın genel havası kayıp ve acıydı, herkes kendine göre yas tutuyordu, sadece bu adam hariç, o sadece rol yapıyordu.

Sonunda düzgün taş yollara ulaştıklarında ve devasa bir şehir kapısı gördüklerinde, Kahn'ın gözleri ancak o zaman ilgi gösterdi.

İçeri girip çıkan insanlarla dolu dev şehir kapılarını görünce, Kahn'ın merakı arttı. Kahn, bunların arasında birçok Yarı İnsan ve fantastik edebiyatla ilgili hiçbir romanda ya da hikâyede okumadığı türden insanların olduğunu fark etti.

Şimdi öncelik listesinde üç şey vardı.

Kahn kendi kendine konuşuyordu.

"Para. Bilgi. Yetki."

Şehrin dev kapıları, ileri geri koşan, durmadan girip çıkan kalabalıkla doluydu. Şehir kapılarının tepesine devasa bir plaket çakılmıştı.

Kahn'ın Vantrea'ya girdiğinden beri görmeye geldiği ilk şehrin adı 'Flavot'tu.

"Dur! Önce kimlik." dedi nöbetçi muhafız, bir kapıcıya uygun, iyi oturmuş bir zırh giymişti.

"Bunu bana bırak." dedi yaşlı tüccar Nikola. Gidip kapı muhafızıyla konuştu, parmağını hala kurt postunun içinde yarı çıplak olan Kahn'a doğrulttu.

Muhafız, Nikola'ya anlayışlı bir bakış attı ve yaşlı adam gizlice muhafıza küçük bir kese dolusu parayı uzattı.

"Geçebilirsiniz." dedi muhafız ve kervanları ilerledi. Diğer muhafızlar da şehre girerken ne bir şey söylediler ne de onları durdurdular.

Sanki hepsinin rüşvetten payı varmış gibi görünüyordu.

Medeniyet... sonunda Kahn, iyi yapılmış binalar ve evler, farklı ırklardan, yüz yapılarından ve daha önce hiç görmediği veya duymadığı birçok tanınmaz türden insanlarla dolu sokaklar gördü.

Kalabalık arasında yürümeyi bırakıp taş yolda sürünerek ilerleyenler, 2-3 bacaktan fazla bacakları olanlar da vardı.

Kahn, binaların belirli bir mimari veya tasarıma uymadığını da görebiliyordu. Bazıları sert taşlardan yapılmıştı, bazıları ise parlak ağaçlardan yapılmıştı ve bakması estetikti.

Kahn, bu binaların ve dükkânların tepelerinde yazan kelimelerin ve dilin hiçbirini bilmese veya anlamasa da, Savaş Tanrısı Kravel'den aldığı Tüm Dillerin Bilgisi kutsaması sayesinde beyni bunları kaydediyor ve anlamlarını ona söylüyordu.

O da başkalarıyla konuşurken, ağız hareketlerinin bilmediği dillerde çok farklı kelimeler çıkardığını fark etti. Sadece zihin bağlantısının ona konuştuğunu söylemesi, onun da anladığı bir şeydi.

Bu yeni dünyaya karışmak istiyorsa aşması gereken dil engelini aşmıştı. Kahn, içinden Kravel'e tekrar teşekkür etti.

Uzun bir mesafe kat edip çeşitli sokakları geçtikten sonra, sonunda grupları çok sayıda kapısı olan ve binadan girip çıkan insanların olduğu büyük bir binanın önünde durdu. Bu bina tam bir futbol sahası büyüklüğündeydi ve her 4 yönde de kapıları vardı.

Maceracılar Derneği.

Markus binanın içine girdi ve daha sonra örgütün çalışanlarına benzeyen bir düzineden fazla kişiyle geri döndü.

Haydut pususunda ölenlerin cesetlerini boşaltmaya başladılar. Tam o sırada Nikola, Kahn ile aynı yaşta olan genç bir adamla birlikte arkasından yürüdü.

"Bu arada bu benim oğlum Elanev." dedi Nikola.

Nikola'nın yanındaki genç adam sonunda konuştu.

"O gün hayatımızı kurtardığın için teşekkür ederim. Sana düzgün bir şekilde teşekkür edemedim çünkü ilk defa bir şey izliyordum... Bu yüzden.."

Bunun üzerine Kahn, onu bir el işaretiyle durdurarak konuştu.

"Anlaşıldı. İlk seferde kimse hazmedemez."

"Kahn, buradan sonra ne yapacaksın? Birkaç gün önce evinin ya da gidecek bir yerin olmadığını söylemiştin." diye sordu Nikola.

"Hiçbir fikrim yok. Çocukluğumdan beri sadece paralı asker olarak yaşadım. İyi olduğum tek şey insanları ve canavarları öldürmek." dedi Kahn bitkin bir tavırla.

O anda geçmişini uyduruyordu ve bu da aslında ne kadar iyi ve organize olduğunu, o haydutları birer birer öldürdüğünü gösteriyordu.

"Şimdilik bizimle gel. Sana kalacak bir yer sunabilir ve buraya alışabilirsin. Hayatımızı kurtardığın için sana hala borcumu ödemedim." Nikola önceki teklifini tekrar hatırlattı.

"Teşekkür ederim. Gerçekten minnettarım." Kahn başını salladı. Şu anda en çok ihtiyacı olan şey buydu. Kalabileceği ve gelecek planlarını yapabileceği bir yer.

"Harika. Bu sayede birbirimizi daha iyi tanımış oluruz." dedi Elanev.

O da Kahn'a çok minnettardı ve babasından Kahn'ın yalnız olduğunu ve haydut saldırısında tüm arkadaşlarını ve ailesini kaybettiğini duyduktan sonra ona yardım etmek istedi.

"Bu arada, Ticaret İşletmeniz ne satıyor?" diye sordu Kahn, çünkü şu ana kadar bindikleri bir düzine araba çok fazla mal taşımaya yetecek kadar büyüktü ve cesetler için kullandıkları iki araba dışında geri kalanlar tamamen doluydu.

"Hepsiyle uğraşıyoruz. Yiyecek, Silah, İlaç ve Erzak. Hatta şehirde kendi Demirci dükkanlarımız bile var. Arabalarda kaynaklar ve hatta küçük köylerden aldığımız silahlar var, bunları daha sonra dükkanlarımızda satacağız." Nikola gururlu bir ifadeyle cevapladı.

"Vay canına... Girişiminizi inşa edip sağlamlaştırmak yıllar almış olmalı." dedi Kahn hayranlıkla.

Önceki hayatında Muhasebeciydi. Bir işletme açmanın ve onu ayakta tutmanın, hele ki bundan kar elde etmenin ne kadar zor olduğunu biliyordu. Ve işletmedeki tüm bu farklı sektörleri yönetmek için çok sıkı ve çok verimli çalışmak gerekiyordu. Tek bir yanlış hareket her şeyi mahvetmeye yeterdi.

"Arabaları depolarımıza geri taşıyacak birkaç kişi getirmemiz gerekiyor. Bu yüzden biraz zaman alacak. O zamana kadar Maceracılar Derneği'ne bir göz atmaya ne dersiniz?" dedi Elanev.

"Bunu yapmayı zaten planlıyordum. Satmak için birkaç canavar çekirdeğim var. Orada da biraz para kazanacağım. Giysiler daha sonra gelebilir." dedi Kahn.

"Tamam, sonra görüşürüz." dedi Nikola ve oğluyla birlikte oradan ayrıldı.

Kahn dev kapıdan içeri girdi ve şaşırtıcı bir şekilde kimse onu durdurmadı. Maceracılar Derneği'nin içine girer girmez, büyük salonun içinde oturan kalabalığa doğru baktı. Salonun sonunda çeşitli maceracılarla meşgul olan resepsiyonistler vardı.

Kahn kalabalığın arasında bazı Kurt Adam canavar adamlar, Elfler, Kertenkele Adamlara benzeyenler ve hatta yüzünün ortasında devasa bir gözden başka bir şey olmayan, bir tepegöz gibi görünen bir adam gördü.

Kahn boş tezgahlardan birine doğru yürüdü, orada 60 yaşlarında yaşlı bir adam vardı.

"Satmak için birkaç canavar çekirdeğim var. Prosedür nedir?" diye sordu Kahn.

Yaşlı adam şaşkınlıkla Kahn'a ve onun kıyafetine baktı.

"Üzgünüm. Ama biz sadece kayıtlı maceracılarla ilgileniyoruz." dedi Batman filmlerindeki Alfred'e çok benzeyen yaşlı adam.

"Nasıl kaydolabilirim?" diye sordu Kahn.

"Kimlik doğrulaması ve önce değerlendirmemizden geçmeniz gerekecek. Eğer geçerseniz, Maceracılar Derneği'nin bir parçası olarak resmen kayıt altına alınacaksınız." Adam yüzünde hiçbir ifade olmadan cevap verdi. Sanki aynı cümleyi milyonlarca kez söylemiş gibi.

"Hiçbiri bende yok. Daha önce hiç ihtiyacım olmadı. Başka bir yolu var mı?" diye sordu Kahn.

"Şey... Bu biraz sorun." dedi yaşlı adam.

Tam o sırada Kahn'ın arkasından bir ses duyuldu.

"Hey, çekil önümden. Acelem var!"

Kahn başını arkasına doğru çevirdi ve şövalyeleri andıran tam vücut zırhına bürünmüş sarışın bir kız gördü.

"Burada konuştuğumu görmüyor musun? Ayrıca ben önce buraya geldim." Kahn cevapladı ve başını yaşlı adama doğru çevirdi.

"Senin gibi bir barbarın yapması gereken önemli şeyler nelerdir? Onları ben bitirdikten sonra yap, iğrenç mağara adamı!" dedi kız tekrar.

Kahn gözlerini devirdi ve resepsiyonistle konuşmaya devam ederken şakalaşmayı umursamadı.

Ancak, küçük tartışmaları yakındaki insanların dikkatini çekti. Bazıları Kahn'a sanki kızı azarladığı için korkunç sonuçlarla karşılaşacakmış gibi acınası bir şekilde bakıyorlardı.

"Bir tane daha." diye iç çekti odanın karşısındaki bankta oturan kel bir adam.

"Hey, beni mi görmezden geliyorsun, aptal herif?!" diye kükredi kız.

Kahn bu noktada sinirlendi ve başını kıza doğru çevirdi.

"Hey prenses, temel görgü kurallarını bilmiyor musun? Sıraya gir ve sıranı bekle." dedi Kahn yüzünde sinirli bir ifadeyle.

Aniden tüm salon sessizliğe büründü. Diğer tezgahlarda çalışan resepsiyonistler bile görevlerini bıraktılar.

"Sen.. Az önce bana ne dedin?!" Kız, belinde asılı duran kılıcını kınından çıkardı.

"Prenses.. Ne, iltifatlardan hoşlanmıyor musun? Yoksa sana güzelim mi demeliyim?" diye cevapladı Kahn ciddi bir ifadeyle.

"Piç herif! Ben bir erkeğim!" dedi kız.. adam.

"Ne? Şaka yapıyorsun, değil mi? Erkek olmak için fazla güzelsin." dedi Kahn şaşkın bir ses tonuyla.

Kendisinin erkek olduğunu iddia eden kızın yüzünden öfke dumanları yükseliyordu.

Bunun üzerine kalabalık birden kahkahalara boğuldu!

"Hahaha. Bir erkek için fazla güzel. Bu yeni bir şey! HAHAHA!"

Kalabalıktaki birçok kişi bu sırada Kahn'a kılıç ucunu doğrultan sarışına gülmeye başladı.

Tezgahın arkasındaki yaşlı resepsiyonist içini çekti.

"Sorun çıkarma. Sadece bir yanlış anlaşılma." dedi sarışın yakışıklı çocuğa.

"Ne dedin? Kim olduğumu bilmiyor musun? Maceracı ekibimizin kemiklerini kırmasını mı istiyorsun, yaşlı piç?"

Sarışın adam sanki bir an sonra yaşlı resepsiyonistin üzerine atlayacakmış gibi öfkeyle bağırdı ve titredi.

Kahn artık bıkmıştı. Yaşlı adama sordu,

"Dernek binası içerisinde birini dövmek caiz midir?"

Yaşlı adam şaşırmıştı ama hemen cevap verdi.

"Hayır... Birine ağır zarar vermediği sürece."

"Anlıyorum." dedi Kahn içtenlikle.

"Beni yenebileceğini mi sanıyorsun, orospu çocuğu!" diye bağırdı sarışın.

TOKAT!

Salonda sert bir tokat sesi duyuldu.

Çoğunun ağzı açık, kimisi olduğu yerde kala

kalmış.

Kahn'ın önünde, sebepsiz yere ona küfür eden sarışın adam yalan söyledi. Sarışın adamın sol yanağı kırmızı parmak izleriyle doluydu ve sadece tek bir tokatla yere düştü.

"Ben sinirlenmeden defolup git buradan."