3 gün sonra nihayet gece vakti Katherine'den bir telefon aldı.

"Hey, benim."

"Neredesin? Ne oldu? Neden aramalarımdan hiçbirini açmadın?" diye sordu Elric.

"Üzgünüm. Son zamanlarda çok yoğunum. Açıklamak için zamanım olmadı." diye cevapladı Katherine.

"Şimdi bana tam olarak ne olduğunu söyle? En azından bunu bilmeyi hak ediyorum, değil mi?" dedi Elric.

"Şey... Babam. O... O.." Katherine aniden hıçkırarak ağlamaya başladı ve kelimeler ağzından çıkmaz oldu.

"Bana söyleyebilirsin, ben her zaman senin için buradayım." dedi Elric gerçek bir endişeyle.

"Babama 3. evre kanser teşhisi konuldu. Az önce öğrendik. Annemle bana söylemedi çünkü bizi endişelendirmek istemedi. Ve tedavi için yeterli paramız da yok. Bu yüzden hastalığını sakladı." dedi Katherine ve bu sefer yüksek sesle ağlamaya başladı.

"Ne yapacağımı bilmiyorum Elric. Babam ölüyor ve ona yardım etmek için gerçekten hiçbir şey yapamıyorum. Param yok, sigortam yok... Hiçbir şey." Katherine'in hıçkırıkları durmadı. Elric bunu telefonun diğer ucundan dinliyordu ve sanki babası şu anda ölüyormuş gibi hissediyordu. Katherine'e olan bağlılığı nedeniyle, onun acısını kendi acısı gibi hissediyordu. Hemen cevap verdi.

"Ne kadara ihtiyacın var?" diye sordu Elric

"Ne demek istiyorsun?" diye cevapladı Katherine

"Babanın tedavisi için ne kadar paraya ihtiyacın olduğunu kastettim. Bunu ayarlayabilirim. Ben bir muhasebeciyim, unuttun mu?" dedi sesinde endişe ve özenle.

"Yaklaşık 30 Bin Dolar."

"Endişelenme. Biraz birikimim var. Yardım edebilirim." dedi Elric kararlı bir sesle.

"Hayır, senden bana yardım etmeni isteyemem. Birbirimizi o kadar uzun zamandır tanımıyoruz. Akrabalarımız bile yalvarsak bile bize o kadar para vermezler. Ve önümüzdeki birkaç yıl içinde bile sana geri ödeme yapmamın bir yolu yok." dedi Katherine aceleyle.

"Önemli değil. Gerçek şu ki senden gerçekten hoşlanıyorum, Kate.. Bunun aniden ve yanlış zamanda geldiğini biliyorum ama beni dinle.. Önemli değil. Bana ihanet etmeyeceğini bilecek kadar sana güveniyorum. Ve neler yaşadığını bilerek uyuyamam ve sana yardım edebilirdim. Bu yüzden lütfen reddetme." dedi Elric yumuşak ve nazik bir sesle.

Birkaç dakikalık sessizlikten sonra Katherine tekrar konuştu.

"Elric.. Teşekkür ederim. Gerçekten teşekkür ederim. Bundan kurtulmanın bir yolu yoktu. Bana karşı böyle hissettiğini biliyordum. Gerçek şu ki ben de senden gerçekten hoşlanıyorum. Ama duygularımızı bu şekilde itiraf edeceğimizi hiç düşünmemiştim."

"Evet, daha iyi bir konumda olduğunda bu konuşmayı tekrar yapacağız. Şimdi bana banka hesabını gönder. Parayı göndereceğim." dedi Elric.

Para konusunda aptal bir adam değildi. Bakkaldan aldığı para, kira ve diğer vergiler dışında aslında hiçbir şeye fazla para harcamak zorunda kalmadı. Bu yüzden son iki yılda kesinlikle biraz para kazandı ve bazı özel müşteriler için de yan işler yaptı. Başka biri olsaydı, parasının nereye gittiğini görmek için önce derinlemesine bakardı.

Ama Katherine, hisleri yüzünden kör olmuştu ve uzun zamandır gerçekten bağ hissettiği tek kişi olduğu gerçeğini de göz önünde bulundurarak, bunu fazla önemsemedi ve en kötü senaryosunda ona yardım etmek istedi.

Ve ailesine yardım eden bir Kahraman olarak ortaya çıkmak, eğer bir gün onlarla tanışacak olurlarsa, anne ve babasında da derin bir etki bırakacaktı.

Katherine, kendi adına kayıtlı bir hesap numarası gönderdi ve Elric hiç düşünmeden parayı transfer etti.

Sonraki hafta boyunca Katherine'den hiçbir arama almadı. Onu böyle bir zamanda rahatsız etmenin kötü olacağını düşündü. 9. gün sonunda onu tekrar arayıp onun ve babasının durumunu kontrol etmeye karar verdi.

"Aradığınız numara mevcut değil." Birdenbire, aramayı denedikten sonra ağ sesli arama görevlisi cevap verdi. Elric meraklandı ve tekrar denedi. Ama yine de hiçbir şey olmadı. Garip buldu ve neredeyse hiç kullanmadığı diğer numarasından denedi. Yani kimse diğer numarasını bilmiyordu. Ama aynı cevap geldi. Katherine'in tam olarak hangi hastanede olduğunu bilmiyordu, bu yüzden sadece bir kez ziyaret ettiği dairesine gidebiliyordu. Ama ev sahibi ve oda arkadaşlarıyla konuştuktan sonra, Katherine'in parayı gönderdikten hemen sonraki gün dairesine geldiğini öğrendi. 3 aylık gecikmiş kirasını ödedi, tüm eşyalarını topladı ve sonsuza dek gitti.

Elric etrafında olup bitenlere inanmıyordu. İnanmamayı seçti.

ALDATILMIŞTI!!

Ev sahibinden bir adres istedi. Ve daha sonra haritalarda o adresi aradı ancak var olmadığını gördü. Diğer bilgileri de belirsizdi. Ayrıca, ev arkadaşlarının üniversiteden arkadaşları olmadığını, kiralık daire aramak için kullanılan bir uygulama aracılığıyla tanıştıklarını buldu. Artık Katherine'i aramanın başka bir yolu yoktu. Hemen bir taksiye bindi ve her zaman gittiği kahve dükkanına gitti. Ev sahibi Elric'i zaten tanıyordu, bu yüzden Katherine hakkında sahip oldukları tüm bilgileri sundu. Ama boşuna, bu da sahte bir bilgiydi.

"Nereye gitti?!" diye bağırdı Elric. Dolandırıldığına inanamadı. Eğer ona borcunu ödeyememe korkusuyla kaçmışsa bu başka bir şeydi. Ama onun hakkında öğrendiği her şey yalan gibi görünüyordu.

Muhtemelen Katherine gerçek adı bile değildi. Kanser hastası bir babası da yoktu. İlk defa böyle bir şey yapan birinden daha profesyonel görünüyordu. Adam onun için sadece bir hedefti...

Katherine için bir ipucu bulmaya çalışarak bütün bir gün geçirdikten sonra, Elric bitkin düşmüştü ve sonunda dairesine geri döndü. Hem fiziksel hem de zihinsel olarak tükenmişti. Açtı ama bir şeyler yiyecek iradesi yoktu. Hala şoktaydı. Uzun bir süre sonra ilk kez, gerçekten birine bağlandığını hissetti. Ona aşık olduğunu söyleyecek kadar ileri gidecekti. Ve yine de, göz açıp kapayıncaya kadar; önündeki her şey toza dönüştü. Her şey baştan itibaren bir yalandı. Sonunda, bitkinlikten uyuyakaldı.

Ertesi gün, Elric evden çıkmadı. Dün olanları hala atlatamamıştı. Geçtiğimiz 2 yıl boyunca zor kazandığı tüm parası gitmişti. Ve bu olayın onda bıraktığı duygusal travmadan bahsetmiyorum bile. Sonraki birkaç gün için hastalık izni aldı ve polise başvurarak dava açtı. Ama soruşturma için sunabileceği neredeyse hiçbir şey yoktu. Katherine'in tek bir fotoğrafı bile yoktu. Yapabildiği tek şey polislerin onu bir şekilde bulmasını ummaktı.

Sonraki hafta Elric işine döndüğünde herkes ona gizlice bakıyordu. Meslektaşlarından biri yanına geldi ve alçak sesle şöyle dedi.

"Seni bu kadar aptal sanmadım Johnson. Eğer bir kadını bu kadar çok becermek istiyorsan, bir fahişe tutabilirdin. Hahaha!" Yüzünde kendini beğenmiş bir gülümsemeyle, meslektaşı son kısmı etrafındakilerin açıkça duyabileceği kadar yüksek sesle söyledi.

"Ne demek istiyorsun?" diye sordu Elric şaşkınlıkla.

Elric, kahve dükkanı sahibine Katherine'i sorduğunda meslektaşlarından birinin kahve dükkanında olduğunu gördü. Ve daha sonra onun bir dolandırıcı olduğu haberi yayıldı. Bu, kahve dükkanı personeli de dahil olmak üzere birçok kişiyi şaşırttı. Ama üstüne üstlük, Elric'i 30.000 Dolar dolandırdığı da sızdırıldı. Haberin ofisine ulaşması fazla zaman almadı. Ve kelimenin tam anlamıyla, departmanındaki herkes onun talihsiz hikayesini biliyordu.

Bu, onun başına çok fazla utanç ve alay getirdi. Bu, Elric'i bir bahaneyle azarlamaları için bir fırsattı. Çünkü Elric her zaman işi doğru zamanda yapan ve asla büyük bir görevi reddetmeyen bir adamdı. Sadece geçmiş performansına dayanarak üst yönetimin kalbini kazandı ve onu gelecekte terfi ettirecek umut vadeden bir kişi olarak buldular.

Köpek yiyen bir dünyada, basit bir söylenti bile adınızı çamura gömmek için yeterlidir. Ve bu olduğunda gerçek bile önemli değildir.

Elric bu ofis entrikalarına hiç bulaşmadı ama onun da gururu vardı. Çalışma saatleri bitmeden zar zor dayandı. Aldığı her nefes bir sonsuzluk gibiydi. Vardiya bittikten sonra hemen ayrılmadı; temiz bir nefes almak ve zihnini rahatlatmak için yaklaşık 32 katlı binalarının en üst katına çıktı.

Geçtiğimiz hafta ona hayatının en kötü deneyimini yaşattı. Bu, okulda ona zorbalık yapan çocukların ona attığı dayaklardan daha çok acıttı. Bu, ailesinin ona attığı hayal kırıklığı dolu bakıştan daha çok acıttı. Zihinsel dayanıklılığı ve gururu hiç bu kadar sınanmamıştı. Gözyaşları yanaklarından bir nehir gibi aşağı akıyordu. Sonunda yıkılmıştı. Hayatının ne kadar berbat, yalnız ve acınası bir hale geldiğine artık tahammül edemiyordu. Kendi hareketlerinin de bunda çok büyük bir rol oynadığını çok iyi biliyordu. Her şeyi dünyaya yükleyip kurban rolü oynayacak kadar ikiyüzlü değildi.

Ama o anda, hiçbir şeyden haberi yoktu. Kaybolmuştu, çaresizdi, yalnızdı, umutsuzdu, birinin omzuna elini koyup her şeyin yoluna gireceğini söylemesini özlüyordu. Ama şu anda onu almaya gelecek kimse yoktu.

Kimi aradı? Son 3 aydır konuşmadığı anne babasını mı? Çocukluğundan beri kendisiyle hiçbir bağı olmayan kardeşlerini mi? Ergenlik döneminde örnek aldığı kurgusal karakterleri ve idollerini mi? Arkadaşlarını mı... Bu efsanevi yaratıklar neler?

Bir adam, bir toplumun neresinde olursa olsun, bir hademe olarak çalışan birinden çokuluslu bir şirketin CEO'suna kadar, kendi öz saygısı ve gururu vardı. Ancak bugün, Elric için bunların hepsi paramparça oldu. Ve kendine sordu..

"Dostum, neden bu kadar sefil bir şekilde yaşayan tek kişiyim? Bir kereliğine de olsa her şey benim için doğru yolda mı olacak? Neden her zaman kısa çöpü çeken tek kişi ben oluyorum? Sanki dünya bana aslında hiç önemli olmadığımı söylemeye çalışıyor."

Tam bu sırada çatının kenarına doğru yürüdü. Ve aşağı baktı.

"Hayatım yaşamaya değer mi?" diye sordu Elric kendi kendine.

Mutsuzluk, kaçış, yalnızlık dolu yıllar Elric'i tam da bu ana getirmişti. Katherine ona bir hayat dersi veriyordu ve kalbini kırıyordu, bunca yıldır yer altında olan volkanı dışarı atan bir delikti sadece. Onun hareketi sadece bir çıkış yoluydu. Zihin durumu er ya da geç ortaya çıkacaktı zaten.

Elric, öfke nöbetine dayanarak bir şeyler yapan duygusal bir moron değildi. Çocukluğundan beri çok mantıklı bir insandı. Ancak umutsuzluğu onu en iyi şekilde yok etti. Şimdi iki seçeneği vardı. Daireye geri dön, ağla. Sonra da kimsenin yaşayıp yaşamadığını umursamayacağı sıradan hayatına devam et. Bir kalem gibi yeri doldurulabilir. Ya da az önce yapmayı düşündüğü şeyi yap..

Çünkü geri dönse bile ne yapacaktı? Katherine'i bulup ondan intikamını bir film veya roman hikayesi gibi mi alacaktı? Onu bulmasının artık mümkün olmadığını çok iyi biliyordu. Muhtemelen kendisi gibi birçok kişiye de aynısını yapmıştı. Onun bu hareketini görmemek aptallıktı.

Ve çalışma ortamından bahsetmeyin. Bundan sonra, ne yaparsa yapsın veya işte ne kadar iyi performans gösterirse göstersin, her zaman alay konusu olarak kullanılacak. İşini bırakıp başka bir yerde çalışmaya gitse bile, yaşam tarzı aynı olacak, sadece farklı bir yer.

Elric yanağından akan son damla gözyaşını sildi. Mevcut zihinsel durumundan öteye geçebilecek bir yol bulamadı. Kenarda durdu ve gece yarısı ayına doğru baktı. Ancak şimdi neredeyse 7 saattir ağlayıp ağıt yaktığını fark etti. Zamanın akışını bile fark etmemişti.

Elric Johnson derin bir nefes aldı ve gözlerini kapattı. Soğuk esintinin yüzüne çarptığını hissedebiliyordu ve şöyle dedi:

"Aman Tanrım, ne acıklı bir hayattı bu".

Tam bu sırada bedenini bıraktı ve aşağı atladı. Vücudu yüksek binadan aşağı inerken, bu yükseklikteki hava basıncı vücudunu bir uçurtma gibi itti, vücudu birkaç kez açı değiştirdi ve sonunda yere indi.

ÇAT!

Sokak kenarlarına sıçrayan kan, bağırsaklar, kemikler ve gözbebekleri. Korku filmlerinin bile taklit edemeyeceği tamamen kanlı bir sahne ortaya çıktı.

Aynı sokakta yürüyen onlarca kişi korku ve şok içinde titriyordu. Kalabalıktaki bazı kadınlar yanlarında ne olduğunu gördükleri anda kusmaya başladılar. Kalabalıktaki yaşlı bir adam 112'yi aramaya başladı.

Hemen sokağın karşısında devriye gezen polisler olayı fark edip olay yerine doğru koşmaya başladılar.

Et ve kan birikintisinin üzerinde, daha fazla acı çekmektense hayatından vazgeçmeyi seçen Elric Johnson yatıyordu. Ona göre, bu tek çıkış yolu gibi g

örünüyordu. Dünya ve akrabaları tarafından terk edilmiş bir adam trajik bir şekilde öldü.

BİR DAHA ASLA UYANMAMAK.