"Yemek hazır! "

Kendini belli eden karnıma elimi koyup salonun girişinden koltukta uzanan kocama baktım. Yüzümde oluşan gülümseme daha da büyürken uyumuş haline uzun uzun baktım. Yoruluyordu gün içinde. Kolay değildi bir öğretmen olmak. Yanına yaklaşarak yanaklarından öptüm.

" Çok mu yorgunsun? "

Kafasını sallayıp yattığı yerden doğruldu.

"Beynim şişti akşama kadar. "

Üzgünce bakıp "Geç de geliyorsun bayadır. Haftasonu bile boş kalmıyorsun. Dinlenecek vaktin yok hiç. "

Anlamsızca bana bakıp "Ne demeye çalışıyorsun Esra?! Hamilesin özel ders veriyorum çünkü bebek olacak! "

Aniden bağırması ile birkaç adım geriledim korkuyla.

"Tamam da hayatım zaten birçok şey hazır zaten ki benim de birikimim var çok şükür "

Kafasını sallayıp

"Dedim sana korun diye Esra. Daha istemiyorum dedim. "

Kendimi gösterip "ben mi sorumluyum şimdi? "

Kafasını sallayıp "Evet sen sorumlusun. Doğum kontrol hapın var mıydı? "

Onaylayıp "Vardı tabi ki! Unuttuysan söyleyeyim senin o gece çok sevgili öğretmen arkadaşın Burcu arayıp da ağlayarak seni yanına çağırmasaydı ben içerdim o ilacı! Söylesene ya niye sürekli arıyor seni? Hasta olsa Ali! , üzgün olsa Ali! "

"Saçmalama! "

Kafamı sallayıp "Ben saçmalıyorum zaten demi? O zaman cesur ol ve söyle ne var aranızda ki bu kadar sana güveniyor? "

Sessiz kalıp yüzümü inceledi uzun süre.

"Gerçekten abartıyorsun artık. Hamilelik sana kötü ne kadar huy varsa hepsini yüklemiş! "

Hızla az önce çıkarttığı ceketi alarak çıktı evden. Arkasından gözlerimden akan taşlarla bakakaldım. Karnıma giren ani kramplar ile elimi karnıma sarıp acı ile inledim. Ellerimle duvardan destek alarak çıkış kapısına ilerlerken zar zor kapıyı açtığımda tekrar saplanan sancı ile çığlık atmıştım.

Gözlerim kararırken son gördüğüm karşı dairenin açıldığıydı...

Bomboştu kafamın içi. O kadar boştu ki son 2 haftadır kendimde değildim. Öyle ki Ali dahi umurumda değildi. Annem ve kayınvalidem ne kadar yanımda olsalar da umurumda değildi.

Bebeğimi kaybetmiştim. Zor bir düşük yapmıştım ve ölsem daha iyiydi demiştim. İkimizde ölseydik diye çok dua etmiştim Allah'a. Ali ise sanki birşey olmamış gibi işe gidip geliyordu. Tabi birde geç gelmeleri devam ediyordu.

Masayı kuran annemler zorla masaya oturtmuştu beni. Anahtar ile açılan kapıyla içeriye kocam girmişti.

Kısa bir bakış atıp yatakodasına geçerken bakışlarımı tabağa dikip yemeğimden yemeye başladım.

Aysel anne boğazını temizleyip

"Kızım acaba diyorum ki kocana bir baksan mı? "

Zar zor yutkunup kafamı sallayarak odamıza ilerledim. İçeriye girdiğimde duştaydı. Yatağın üzerine dağınık şekilde atılmış kıyafetleri ile oflayıp onları toparlamaya başladım. Yere düşen gömleği ile eğilip alırken gördüğüm lekeler ile kaşlarım çatıldı.

Dökülen şarap, gömleğin bazı bölgelerine saçılmıştı. Ben ona bakarken banyodan çıkan Ali de anlamazca bana bakıyordu. Kaşları çatılırken zar zor yutkundu.

"Esra ben-"

Gülümseyip ona adımladım.

"Sana hediye aldığım gömlek bu. Üzerine şarap dökülmüş galiba lekesi de çıkar mı bilmiyorum? "

Hala susarken derin bir nefes alıp gülümseyen dudaklarımı düz şekile soktum.

"Ali ben biliyorum bu süreç bizi çok yıprattı. Bebeğimiz gitti bizden biliyorum belki biz o gün kavga etmeseydik belki farklı olurdu birşeyler ama Allah verdiği canı aldı. Demekki nasip değilmiş. "

Sonlara doğru sesim kısılırken elindeki havluyu yatağa bırakıp ellerini koluma koyarak ciddiyetle baktı yüzüme.

"Öyleymiş demekki. Biliyorum üzgünsün ama elden birşey gelmez ki. İstersen annemler ile gidebilirsin memlekete biraz. "

Kafamı olumsuz anlamda sallayıp

"Yok hayır bu hem bana hemde evliliğimize iyi gelmez. Sen izin alamaz mısın? Hem senden başka müdür yardımcısı da var okulda? "

Yüzüne umutla bakarken kaşlarını çatıp

"Saçmalama Esra! Tabi ki izin alamam. Sorumluluklarım var benim. "

Kafamı sallayıp "Hep iş hep iş hep iş zaten değil mi?! Biz bu yüzden kaybetmedik mi bebeği Ali?! Senin geç gelmelerin, ilgisizliğin yüzünden! "

Aniden bağırmam ile kendisi de sinirle bağırmaya başlamıştı.

"Sizin için çabalıyorum ben! Sorumluluklarım var benim bu hayatta! Örneğin okuldaki çocuklara iyi eğitim vermek gibi! Sana ve bebeğe iyi gelecek vermek gibi! Hem ben mi istedim evlenmeyi? Sordular mı bana ister misin diye?! "

Son dedikleri ile boğazıma oturan yumru ile kaldım öylece.

İstememişti beni. Haklıydı biz birbirimize mecbur kalmıştık onun dediği gibi. Ama bilmediği ben ona deli gibi aşıktım. Aşkımdan kör olduğum bir gerçekti.

Ama artık bir mecburluğumuz kalmamıştı bu sözden sonra. Madem ki istemiyordu o halde bitmeliydi aşk olmayan, saygı olmayan evlilik...

Zar zor kafamı sallayıp parmağımdaki yüzüğü çıkarttım titreyen parmaklarımdan. Öylece bana bakan yüzüne hayal kırıklığı ile bakıp avucunu açmasını sağlayarak bıraktım öylece.

"Ben senden özür dilerim Ali. Bilmezdim mecburiyet olduğumu. En kısa zamanda giderim. "

Hızlı adımlarla odadan çıktığımda kapının önünde öylece bekleyen annemlere baktım.

Daha sonra kendi anneme baktığımda dolu gözleri ile bakıyordu bana.

"Anne babama söyler misin bizi alsın yarın akşama otogardan? Sabah çıkarız. "

Aysel anne bana doğru atak yaparken geri çekildim hızla.

"Kızım? "

Kafamı olumsuz anlamda sallayıp

"Ben size sordum anne? Gönlü varmı dediğimde evet dediniz bana. Keşke ikimizinde vebaline bu kadar girmeseydiniz. "

Hızla ceketimi alarak evden çıkarken arkamdan seslenen annemi duymak istememiştim. Evden çıkmam ile dudaklarımdan kaçan hıçkırıklar ile 3 katı hızla inerek kendimi sitenin bahçesine atmıştım.

Bitmesi gerekti bazen ;yıkıp dökmeden, daha fazla incitmeden...

herkese merhabalar 🩷 Ben Esmanur Özaslan. Biraz kısa bir bölüm oldu ancak gereksiz uzatarak bozmak istemedim ilk bölümü. Ancak diğer bölüm uzun olacak. Şimdiden iyi akşamlar. 🪽