Şafak söktü, gün kızıla boyandı.

Kader ilmek ilmek işleniyordu. Ölüm bir nefes kadar yakın, bir avuç kadar uzaktayken kıyametin öz çocuğu dünyaya geldi. Kan damlaları vücudundan süzülüyor kaderin ağlarını örüyordu. Gözlerinde korkunç bir siyahlık, dipsiz bir kuyuyu andıran derinlik vardı. Gökyüzü ikiye yarıldı, şimşekler çaktı, kırmızı gökyüzü artık her yere hakimdi. Genç kadın acı çığlıklar eşliğinde kıyametin ikinci çocuğunu doğurdu. Felaketi kendi topraklarında yarattı. Kendi rahminde ölümü getirecek iki çocuk büyüttü.

Son bir kez akıttı zehrini gökyüzü, iki iblis çocuğa ağladı. Katre katre akan kanını şiddetlendirerek genç anneye ağladı.

"Siyah." Gözleri, saçları simsiyah olan Siyah. "Öfkenin getirdiği çocuk."

"Zehir." Zihni yaralarla dolu küçük çocuk Zehir. "Acının alıp götürdüğü çocuk."

Felaketin gölgesine eklenen dört çocuk, ölümün kıyısında kalmış ölüme bir nefes kadar yakın bir avuç kadar uzak.

Kaderin ördüğü ağ kökünden kopmuş, gerçek kıyamete kendini bırakmış. Geride bir çift yeşil göz bırakmış.

05.01.23