Bölüm 45

JİSUNG'DAN

Jeongin'in dediği gibi yine kavgaya başlamıştı üyeler.

Ama en sonunda bir film seçmiştik.

Filmi izlemek için salona girdik.

Ama salonda bizden başka kimse yoktu.

Seungmin:

–Ay, yine boktan bir film seçmişiz kesin baksanıza kimse yok

Hyunjin:

–Yes be, istediğimiz kadar anırabileceğiz

Changbin:

–Hadi oturun hadi film başlıyor

Hep beraber oturduk.

Ben, Seungmin ve Changbin yanyana oturduk.

Hyunjin, Felix ve Jeongin ise arkamıza oturdular.

Yarım Saat Sonra...

Filmin ortalarına gelmeye başlamıştık.

Ama çok sıkıcıydı.

Hyunjin ve Felix sohbet ediyordu.

Jeongin telefonda oyun oynayama başlamıştı.

Seungmin ile Changbin filmi yorumluyorlardı.

Ben ise yavaş yavaş uykuya dalacaktım.

Hyunjin:

–Ay, yeter eve gidelim hadi

Jeongin telefonundan başını kaldırmadan konuştu.

Jeongin:

–Kim bilir, şimdi evde ne yapıyorlardır

Felix:

–Tövbestağfurullah

Seungmin:

–Boşver ya, evde eğlensinler

Changbin:

–Eğlendiklerini nereden çıkardın?

Felix:

–Evet, kesin Bangchan ile Cha beraber vakit geçiriyorlardır, Eun ile Lee Know ise birbirlerine laf ettikten sonra odalarına çekilmişlerdir

Ben:

–Bence de öyle

Hyunjin:

–Ee... Eve gidiyor muyuz?

Felix:

–Eun'u arayalım mı? Boşuna rahatsız olmasınlar

Jeongin:

–Arayalım

Ben:

–Arama, eve baskın yapalım

Changbin:

–Oha, çok iyi

Seungmin:

–Tamam, o zaman hadi gidelim

Sinemadan kaçar gibi çıktık.

Hemen arabaya bindik ve evin yolunu tuttuk.

CHA'DAN

Bangchan ile bir restorana geldik.

Ben:

–Yemek mi yiyelim?

Bangchan:

–Evet, sonra birşeyler içer eve gideriz çocuklar evde değil hızlı olalım

Ben:

–Tamam

Restorana girdik.

Gayet güzel ve hoş bir yerdi.

İçeri girdiğimizde bir garson bize boş bir masa gösterdi.

Oraya oturduk.

Etraftaki herkes çok şıktı.

Ben:

–Böyle şık bir yere geleceğimizi bilseydim daha güzel giyinirdim

Bangchan:

–Neden? Bence üstün gayet güzel

Ben:

–Ne bileyim yani, bu arada teşekkür ederim iltifat için

Bangchan sonsuza kadar izlemek istediğim bir tebessüm bırakınca kendi dünyama daldım.

Garson bize menüyü getirmişti bile.

Hemen yemekleri seçtik.

Hızlı hızlı yiyip eve dönmemiz gerekiyordu.

EUN'DAN

Odamda canım çok sıkılıyordu.

Bende aşağı inmek istedim.

İndiğimde salonda Lee Know koltukta oturuyordu.

Beni farkedince elindeki telefonu bıraktı.

Lee Know:

–Bana anlatacakların vardı, değil mi? Seni dinliyorum

Koltuğa oturduğum gibi Lee Know'a herşeyi anlattım.

Biraz düşündükten sonra konuştu.

Lee Know:

–Dur, bir dakika...

Ben:

–Duruyorum

Lee Know:

–Sen... Benimle yalnız kalmamak için mi... Anahtarı almak istedin?

Ben:

–Lee Know, tüm olaydan çıkardığın sonuç bu mu?

Lee Know:

–Cevap?

Ben:

–Evet

Lee Know:

–Neden?

Ben:

–Bir nedeni yok Lee Know

Lee Know:

–Nedensiz yere benden kaçmaya çalışıyorsun ama beceremedin

Ben:

–Nasıl yani?

Lee Know:

–Bak, şuanda evde kimse yok ikimiz haricinde

Ben:

–Ee...

Sırıtarak konuştu.

Lee Know:

–Yalnızız

Tek kaşımı havaya kaldırarak Lee Know'a anlam vermeye çalıştım.

Lee Know:

–Tamam, anlamana gerek yok

Ben:

–Neler düşündüğünü bilmek istemiyorum

Lee Know:

–Bilmene gerek yok, birazdan öğretirim

Ben:

–Sakinleşelim lütfen

Lee Know:

–Tch...

Korkmaya başladım.

Beni kurtarın, lütfen...

Dizilerinin üzerinde oturdu.

Lee Know:

–Benden kurtulmak kolay değil Eun

Ben:

–Bu konuda haklı olabilirsin

Lee Know:

–Sonunda aynı fikirdeyiz

Ben:

–Hah...

Koltuğun üzerinde dizleri üstünde duruyordu.

Çok komikti.

Ben:

–Lee Know... Senin gidişatın iyi değil

Geri çekildim.

Bir adım attı.

Lee Know:

–Yalnızız

Bir adım daha geri çekildim.

Yine bir adım daha attı.

Ben ne kadar geri çekilsem, o kadar ilerliyordu.

Lee Know:

–Kimse yok...

Koltuğun sonuna geldiğimi farkettim.

Lee Know:

–Kimse...

Daha çok yaklaşmaya başladı.

Yolun sonuna, uçurumun dibine geldin Eun... Kurtuluşu yok...

Bir eli ile koltuğun sağ tarafını, diğer eli ile de sol tarafını tuttu.

Güldü.

Lee Know:

–Şuan da nasıl hissediyorsun?

Düşünün, Lee Know ile yalnızsınız ve çevrenizi sarmış... Nasıl hissedersiniz?

İç sesim:

–Öp onu!

Kalbim:

–Aranızda birşey yok!

İç sesim:

–Olmak üzere!

Kalbim:

Aranızda birşey yok!

Duygularım ve düşüncelerim birbirleri ile kavga ederken ne yapacağımı bilemiyordum.

Ne yapmalıyım?

Daha çok yaklaştı ki...

Aniden bir ses geldi.

İkimizde kapıya doğru baktık.