Canımın acıdığı bir güne daha uyandım, dün yediğim dayak yüzünden yataktan bile kalkamıyordum.

Annem odaya girip konuşmaya başladı "kalk kız istemen var bugün" dedi ve odadan çıktı.

İstemem vardı evet ama hiç sevmediğim biriyle belkide bir ömür geçirmek zorunda kalıcaktım. Bunun olmaması için evden kaçmalıydım.Evet bu akşam kaçıcaktım.

Odadan çıkıp babamın yanına gittim.

Belki bu sefer beni vermemesi için ikna edebilirdim. İkna edemezsem kaçmak zorunda kalıcaktım.

Yanına gidip oturdum ve konuşmaya başladım."Baba konuşalım mı?"dedim.Yüzüme biraz baktıktan sonra konuşmaya başladı "ne konuşucağız" dedi. ağlamaktan kızarmış gözlerimle ona bakıp konuşmaya başladım. "Baba lütfen beni onlara verme, sözünden hiç çıkmam ne dersen yaparım söz,baba lütfen verme beni onalara yalvarırım" sözüm biter bitmez yüzüme yediğim tokatla neye uğradığımı şaşırdım. Saçımdan tutup boğazımı sıktı ve konuşmaya başladı. "Evleniceksin lan o adamla, eğer onlar eve geldiğinde tek bir söz edersen seni öldürürüm anladın mı beni?" Saçımı daha çok çekmeye başladı. "Baba istemiyorum ben lütfen" artık nefes alamıyordum. Boğazımdaki eli gevşedi ve kemerini çıkarmaya başladı.

"Sen yine dayak istiyorsun anlaşılan" sözünün bitmesiyle çıkardığı kemerin sırtıma vurması bir oldu. Canım çok açıyordu çığlıklarım odayi inletmeye yetiyordu.

Kemerle bir kaç kez daha vurduktan sonra bıraktı. Bitti sanmıştım meğersem yeni başlamıştı. Kemeri bırakıp tekmelemeye başladı. Artık canımın açısından mı bilmem ama hiç bir şey hissetmiyordum. Gözlerim yavaş yavaş kapanmaya başlamıştı. Gözlerimi açmaya çalıştım fakat olmadı.

Odamdaydım sanırım. En sonunda gözlerimi açabilmiştim. Annem başımda durmuş bir şeyler anlatıyordu. Onu dinicek halim bile kalmamıştı. Kendime gelmeye başladığımda ennemin dedikleri daha anlaşılır hale gelmişti.

"Hadi kalk,gelmek üzeredirler"dedi. Artık kaçma fikri aklıma daha çok yer etmişti. Tamam diyio odadan çıkmasını söylemiştim. Aynaya baktığımda vücudumdaki morlukların daha da çoğaldığını gördüm.

Gördüğüm manzara karşısında göz yaşlarımı tutamadım ve ağlamaya başladım.

Bu evden kurtulmam şart olmuştu artık.

Anenmin gitmeden önce Ayana aştığı elbiseyi giyip odadan çıkıp mutfağa gittim. Annem hazırlıkları yapıyordu. Annemden de nefret ediyordum. Babam bana bunları yaparken tek bir söz bile etmemişti. Belki korkuyordu ondan ama küçükkende cok dayak yerdim babamdan annem o zamanlarda da babama bir şey demiyordu.

Her çocuk gibi annem ve babamın beni dövmeleri yerine sarıp sarmalarını isterdim.

Annemin sesiyle düşüncelerimi bir kenara atıp ona döndüm. "Kız ne duruyorsun orada,gelde bir şeyin ucundan tut" diyip yanına çağırdı. Yanına gidip hazırlıklara yardım ettim. Yaklaşık bir iki saat içinde hazırlıkları tamamlamıştık. Bende odama geçmiştim.

Nasıl kaçsam diye düşünürken annem odaya girip "kahve bitmiş babanı arıyorum ama açmıyor. Koş bakkala da al gel hemen" diyio parayı verip çıkmıştı.

Fırsat bu fırsat kaçmazsam eğer o adamla bir ömür...

Düşüncesi bile korkunç. Hemem yataktan kalkıp üzerime ceketimi geçirip çıkmıştım. Ayakkabımı nasıl giydim,apartmandan nasıl çıktım hiç bilmiyorum. Kendimi dışarı attığım gibi koşmaya başladım. Ne kadar uzağa gitsem beni bulmaları daha zor olurdu.