Hastanenin soğuk koridorunda yürürken bir andan da hayatımın bugünden itibaren tamamen değişeceğini biliyordum. Sabah ailemin beni aramasıyla uyanmış kendimi hastanede bulmuştum.

Söylediğine göre onların kızı değilmişim. Onlarla iyi geçinemediğim için 18 yaşımda onların yanından ayrılmıştım. O evde durmam imkansızdı. İnsan her gün fiziksel ve psikolojik şiddet yaşadığı yerde neden kalırdı ki zaten. Bunların yanında da babam denen adamın her bulduğu fırsatta yaptığı tacizlerde evden ayrılmam için son nokta olmuştu.

O günden sonra ağlaya ağlaya evden ayrılmış bir daha da o eve gitmemiştim. Tüm bunlar doğum günümde olmuştu. Çünkü babam denen adam bana hediye vereceğini söyleyip beni tecavüz etmeye çalışmıştı. En kötüsü de annem dediğim insanın bunu görüp hiç bir şey dememesiydi.

Odanın kapısını çalıp içeriye girdim. İlk gördüğüm kişi ise babam denen adamdı. Göz göze geldiğimizde ben ne kadar ona nefretle baksam da o beni gördüğü için sevinmişe benziyordu. Her zaman ki iğrenç sırıtmayla ayağa kalkıp yanıma geldi. "Canım kızım bizde seni bekliyorduk" omuzlarıma koyduğu kollarla bedenime yaklaşıp sürtünmeye başlamıştı.

"Çek ellerini üzerimden" hızla ellerini itip ona en uzak neresi ise oraya geçtim. Odaya baktığımda benim yaşlarımda bir çocuk , 45'li yaşlarda bir kadın ve adam vardı. Kadının gözleri ve saçları benimle aynıydı.

Sanırım annemdi...

Kadın ağlarken adam ve benim yaşlarımda olan çocuk sinirle babama yani Mustafa'ya bakıyorlardı.

Kafamı onlardan çekip doktora döndüm. "Evet Vera hanım da geldiğine göre test için kan alabiliriz"

Doktorun eliyle gösterdiği hasta yatağına oturdum. Yanıma da az önceki adam ve kadın geldi.

Kadın bir anda bana sarıldığında tepki veremedim önce ama sonra ellerimi bende ona sardım. Benim ona sarılmam ile ağlaması daha da artınca korku dolu gözlerimi adama çevirdim."Vuslat oğlum anneni al"

Demek adı Vuslat'tı.

Vuslat yanımıza gelip annesini aldı. Adamla ben ve hemşire kalmıştık. Önce adamdan kan alılar. Adama baktığımda en fazla 45 yaşında gibi duruyordu. Gözleri maviydi ve çok güzeldi. Ben adamı incelerken birden bana dönmesiyle hızla kafamı çevirdim. Hemşire benden de kan aldıktan sonra sonuçları beklemeye başladık.

Canım sıkıldığı için odadan çıktım. Karnımda acıktığı için kantine inmeye karar verdim. Merdivenlerden inerken birden arkamdan belime sarılan Mustafa ile olduğum yerde durmak zorunda kaldım.

"Seni çok özledim Vera. Her yerde seni arasam da bulmadım. Kokunu bile özlemişim" pis nefsi yandan yüzüme vuruken arkadan kendini bana bastırıyordu. Bir eliyle ağzımı kapattığı için bağıramıyordum. Ağzım açık olsa bile bağırabilirmiydim bilmiyorum.

Göz yaşlarım akarken bir kez daha kendime lanet ettim bu kadar korkak ve aciz bir insan olduğum için. Merdivenlerden ayak sesleri gelmesiyle benden ayrılan Mustafa hızla yanımdan uzaklaştı. Gelen kişiye baktığımda Vuslat'ın olduğunu gördüm.

Göz göze geldiğimizde kaşları çatıldı ve hızla yanıma geldi. "Ne oldu? Neden ağlıyorsun?". Endişe ve merak barındıran sorularına cevap veremedim. Zaten diyecek bir şeyim de yoktu. Mustafa'nın bani taciz ettiğini diyecek cesaretim henüz yoktu.

Bir şey demeden yanından ayrılıp bulunduğumuz odaya girdim. Gerçek olan annem ve babam endişe ile bana bakmaya başladılar. Ama ben onlara bakmadım.

Oturduğum yerde kafamı ellerimin arasına alıp bir süre öylece durdum.

Odaya kimler geldi kimler gitti bilmiyorum ama doktorun konuşmasıyla kafamı kaldırıp ona baktım. "Tahmin ettiğimiz gibi Vera sizin çocuğunuz Akif bey. Hastanemizin bu hatası yüzünden sizlerden özür dileriz".

Ayyy helüüüü💅

Umarım güzel bir kurgu yazabilirim.