Aniden üzerime doğru gelen abi şahısından oturu geri geri gitmeye başladım. Taki ayağım bir yere takılıp düşene kadar. Düşerken popo üstü düştüğüm için hem popom hemde bileğim biraz acımıştı.

Ama onlar yardım etmek yerine dalga geçip gülmeye başlamışlardı. "Abi baksana boş ver bunla uğraşmayı daha düz yerde yürüyemiyor" sanırım hepsi ona katılmış olmalı ki hepsi birden gülmeye başlamıştı.

Abiler bana gülerken Vuslat ve Esra hanım yanıma gelmiş beni ayağa kaldırmıştı. Sorun bileğimin yada popomun acıması değildi şu an kalbim acıyordu peki bu normal midi? Çünkü bu insanları tanımıyordum bile.

Beni istememelerini anlayışla karşılıyorum fakat on yargılı olmalarını saçma buluyordum.

"İyi misin kızım bir yerin acıyor mu yavrum?" Akif Bey'in konuşmasıyla ona dönmüş yüzüne sadece bakmıştım. Çünkü ben düşerken onun geldiğini görmemiştim.

Gözlerim dolmuş dudaklarım titremeye başlamıştı sanırım ağlicaktım. Ama istemiyordum. Ama ağlamak elimde olan bir şey değildi.

Kafamı çevirip abi tayfasına baktığımda sanırım en büyük olan diğerlerine kızarken yakalamıştım.

Ben bu evde durmak istemiyordum.

Şu an sadece gitmek istiyordum.

Sanırım aile istemiyordum.

Zaten ailem de beni istemiyordu.

Akif Bey'e tektar dönüp baktığımda hala bana endişeli bir şekilde baktığını gördüm. "Özür dilerim ama ben sizi yani bu aileyi istemiyorum" ağzımdan çıkan kelimelerin belki geri dönüşü olmicaktı ama şu an sadece bunu istiyordum.

Esrar hanıma dönüp "özür dilerim.." bunu söylerken de ağlamaya başlamıştım.

Arkamı dönerek kapıya doğru yürümeye başladım. Arkamdaki sesleri duysamda dönüp bakmamış o evden koşarak uzaklaşmıştım.

Selamm💗🍬🌸