Vera'nın Esra hanımın kucağına bayılmasından sonra bütün aile korkmuş ve endişelenmişti. Vera gece boyunca dışarıdaydı. Başına bir şey gelmiş olabilirdi.

Akif bey küçük kızını kucağına aldıktan sonra arabaya bindirip eve gitmişlerdi.

Küçük meleğini hastaneye sokmak istemediği için doktoru eve çağırmıştı.

Oğullarına kızgın ve kırgındı. Oğullarına bu zamana kadar bir şey öğretmediğini hissediyordu. Mesela insanlara ön yargılı davranılmicağını oğretememişti.

Kızının başına bir şey gelseydi işte o zaman oğullarına vereceği cezayı çok iyi biliyordu.

Eve geldiklerinde minik meleğini yatağa yatırıp üstünü örtükten sonra doktorla baş başa bırakmıştı. Sıra oğullarıyla konuşmaya gelmişti. Hepsi onu salonda bekliyordu. Esra hanım hariç, o kızının yanında kalmayı tercih etmişti.

Salonda oturan oğullarına bir göz gezdirdi Akif bey hepsinin üzgün ve pişman olduğunu göre biliyordu fakat iş işten geçmişti.

Umramım küçük kızı onları affetmezdi.

Biraz süründürse güzel olur aslında.

Salona girdiğinde oğulları saygıdan dolayı ayağa kalmış fakat babasının yüzüne bakmamışlardı.

Akif bey en çokta büyük oğlu Aras'a kızıyordu. Kardeşlerine davranışlarının kötü olduğunu söylemek yerine o da onlara katılmış meleğini üzmüştü.

"Yazıklar olsun size biz size böyle mi öğrettik? Biz size bunları mı öğrettik?

Karşınızdaki kişi küçük bir kız çocuğu en önemlisi sizin kardeşiniz. Siz burda güzel güzel büyürken hiç bir şeyiniz eksik olmazken benim kızımın nasıl bir ortamda büyüdüğünü bile bilmiyorum."

Akif bey sözlerinin hepsini oğullarına bakarak söylemişti. Umarım akıllanırlardı. "Bu size son uyarım eğer benim kızımı üzecek tek bir kelime söylerseniz çocuklarım demem mahfederim sizi bu da aklınızda bulunsun!"

Oğulları kafalarını sallarken Akif bey salondan çıkmış meleğinin yanına gitmeye başlamıştı.

Kısa ama olsun 💗🌸