En son Esra hanım ile sarılıyorum tek hatırladığım şey buydu. Sanırım bayılmıştım. Gözlerimi yavaşça açtığımda Esra hanımların benim için yaptığı odada olduğumu fark ettim.

Ben bu eve gelmek istemiyordum. Yine bana kötü davranacak ve kalbimi kıracaklardı.

Ama yinede onlarla aramın iyi olmasını çok isterdim. Abimin olmasını isterdim.

En çokta Vuslat ile yakın olmak istiyordum. Sanırım ikiz olduğumuzdan dolayı bu kadar çok istiyordum.

Yataktan çıktıktan sonra lavaboya girdim. Çünkü çişim gelmişti.

Lavabodan çıkıp yatağı düzelttim.

Zaten bir daha burda kalmayacaktım.

Yatağı düzelttikten sonra odadan çıkıp aşağı inmeye başladım. Merdivenlerden inerken arkamdan birinin geldiğini duydum.

Arkamı döndüğümde karşımda iki numaralı abiyi yani Emre'yi gördüm.

O da beni görmeyi beklemiyordu sanırım. "Nasılsın daha iyi misin?"

Oha benimle kırmadan konuştu.

Omentonremm

Ama hemen affetmicektim. Onlar beni çok kırmıştı. "Sanane sanki çok merak ediyorsun" bunları dememi beklemiyor olacaktı ki baya şaşırmıştı.

Emre'yi arkamda bırakıp dış kapıya doğru yürüdüm. Fakat kapıyı açmamla kapanması bir olmuştu.

Kapıyı kapatan bit adet el vardı. "Nereye gidiyorsun küçük fare" bu kişi tabiki en büyük abi yani kırmızı götlü katil balina.

"Dışarı" sakince söylemiştim. Sinirlenmek istemiyordum. Tek kaşını kaldırıp "Dışarı öyle mi?" diye sordu.

Kafamı sallayıp tekrar açmaya çalıştım fakat açılmadı.

"Rahat bırak beni kardeşin bitiyo sen başlıyorsun" hafif bağırarak söylemiştim umarım beni öldürmez. "Buna beni sen zorladın küçük fare".

"Ne diyosun sen be" ne olduğunu anlamadan kendimi Aras'ın omuzunda buldum kendimi. Cevap bile veremezken beni koltuğa bırakıp önümde dikilmeye başladı.

"Bundan sonra hiç bir yere gidemezsin" sakin bir sekilde söylüyordu fakat bir o kadar da sinirli. "Pardon da kim olarak söylüyorsun bunu?" Bende onun gibi ayağa kalkıp karşısında dikildim.

"Abin olarak söylüyorum" bilerek abi kelimesini vurgulamıştı.

Anlamadık sanki.. neyseeeee

"Papucumun abisi. Abiymiş sen benim hiç bir şeyim değilsin ne sen nede o kardeşlerin siz benim hiç bir şeyim değilsiniz. İstemiyorum sizi anladın mı? Rahat bırakın beni. Gidicem işte daha ne istiyosunuz benden? Ölmemi mi ne istiyosunuz?" Hem ağlıyor hem bağırıyordum. Ne söylediğiminde bilincinde değildim.

Ağlarken ben ben değilim arkadaşlar.

"Kızım..." Ve arkadan bir adet üzgün ses. Bu ses Esra hanıma aitti. Onu ve Akif beyi üzmek istemiyordum. Çünkü onların bana değer verdiğini biliyor ve hissediyordum.

"Özür dilerim ama davar oğullarınızla kalmak istemiyorum. Siz gerçekten çok iyi insanlarsiniz bana sevilmenin ne demek olduğunu hissettirdiniz teşekkür ederim.

"Sen benim kızımsın tabikide seni sevicez. Ama bizi bırakma olur mu lütfen prensesim" Akif Bey'in bana sarılarak söylediği soruya cevap vermemiştim.

Kalmak istiyordum fakat aynı şeyleri yaşamaktan korkuyordum.

Akif bey ve Esra hanım o kadar üzgün ve umutla bakıyorlardı ki kıramamıştım.

Lanet olsun içimdeki insan sevgisine.

"Peki ama sadece sizin için" son söylediğimi Aras'a yüzüne bakarak söylemiştim.

Ama o sadece yüzünde tebessümle gülüyordu.

Tatlı gülüyordu şerefsiz.