SATIR ARASI YORUM YAPMAYI VE BÖLÜMÜ BEĞENMEYİ UNUTMAYIN KEYİFLİ OKUMALAR DİLERİM 🌟

Annem ne yapmıştı. Neler oluyordu? Ne kadar kolaydı birini öldürmek. Ölen kişinin ardından ne bilyim kim yaptı demek. Herşey ne kadar basitti. Ben bu çağın insanı değildim. Asla değilim hemde.

Şu an kendimi odaya kitlemiş oturuyordum. Saatler geçmişti ağlamaktan öleceğimi sandım bir an. Güçlü bir kadın olacağım dedikten sonra ağlamaktan ölecek dereceye gelmiştim.

Saçlarımda hissetiğim karıncalanma ile gözlerimi açtım. Ayaz mas mavi gözlerini bana dikmiş. Sanki yaralı bir kuşa bakar gibi bakıyordu. Yatağın başına oturmuş saçlarımı okşuyordu. "İyi misin?" Acıyordu bana. Üzülmek değildi o bakış acıyordu. O kadar kötü bir haldeydim demek ki. Beni kaçıran adam bana acıyordu.

"Değilim" dedim sadece. Başkada diyecek bir şey yoktu zaten. İyiyim diyebileceğim günler gelecek miydi acaba?

"Burdan gitmek istiyorum benle gel kaçalım Aylin" Sadece gözlerime bakıyordu. Öyle bir haldeyim ki düşünemiyorum. Vucudum ağrı içindeydi.

"Gidelim" dedim yine sadece. Bilmiyorum ne yapacağım ama şu anlık mantıklıydı. Yakta doğrulup Ayaza sarıldım. O sarılmadı. Ben ona sarılıp omzunda ağladım saatlerce o sabırla bekledi. Bir süre sonra oda sarıldı. Öylece ağladım.

"Ben ölmek istiyorum artık" dedim. Bir şey demedi. Yaşamak için sebebin var demedi diyemedi. Yoktu çünkü. Sadece saçlarıma bir öpücük bıraktı. "Ben senin hep yanında olacağım sana ihanet etmeden" bunu demesi bile ihanet gibiydi. Sanki bunu demesi bile umut verip yarı yolda bırakmaktı.

"Gitmek istiyorum Ayaz. Nereye olursa burdaki herşeyden ve herkesten uzağa gitmek istiyorum" saçlarıma blr öpcük daha bıraktı. Derin bir nefes aldı. Bu bende istiyorum ama nereye demekti galiba.

"Bir yere gidemeyeceğizi bile bile unut etmek ne acı verici. Ne oldu sevgili mi oldunuz. Ay ne tatlı. Evlenin birde çocuğunuz olsun oldu olacak" Aras sakın ve normal bir ses tonuna konuşuyordu ama sesindeki öfke etrafı kasıp kavurdu.

"Evet senden kurtulduğumuz ilk an evlencez. Nede olsa biricik çocuğum babası ve annesi ayrı iken doğmasını istemem"

Tek eksiğim olmayan bir bebekti artık oda var. Mükemmel harika bir yola gidiyoruz.

"Hamile misin?" Aras çok sakın hatta yıkılmış gibiydi. Ayaza sadece baktım. "Evet hamileyim sanırım. Daha tam belli değil ama yakında hastaneye gideceğim."

Ohhh Ayaz sıçtı ben sıvadım mükemmel. Bebek için diye evden çıktığımız bir an kaçabiliriz ama.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Cidden evden bebek diye çıkmış herkesi bırakıp kalmıştık. Güneş ben ve Ayaz şu an uçakta yurt dışına gidiyorduk. Yeşil pasaportum vardı o yüzden ben rahattım. Ayazın'da oturma izni olduğu için sorun yoktu ama Güneş için çok uğraşmıştık. Nerdeyse bir güne yakın uğraştık ve her an bizi bulacaklar korkusu ile kafayı yedik.

Orda yeni bir hayatım olcakacaktı. Herşey sıfırdan olacaktı. Masum masum uyuyan Güneşe baktım. Minik bir serçe gibiydi. Hasta olmuştu yaşadıklarından.

Uçaktan inip taksi ile Ayaz'ın evine gittik. Burdan hemen gitmemiz gerekiyordu. En kısa zamanda burayı terk etmek zorundaydık bizi buşmamaları için. Eve geçip bir hafta kalacak şekilde ayarladık. Güneş koltukta uyuya kalmıştı.

Yabacı dilim çok kötüydü ne yapcaktım ben bilmediğim bir ülkede.

Çok güzel manzaralı bir evdi. Tüm paris ayakları altında. Balkondan dışarı bakıyordum. Kapı çalınca hemen Güneş baktım. Hala uyuyordu. Ayaz yemek için bir şeyler almaya gitmişti.

Kapıya doğru gidip delikten dışarı baktım. Artık panik atak gibiydim. En ufak şeyden korkar oldum. Kimse görünmüyordu.

Kapıyı açıp sağıma soluma baktım. Aşağı baktığımda yine kimse yoktu.

Bir anda kapının kenarından "SÜPRİZZZ" diye biri üstüme doğru atlayınca korku ile gözüm karardı.

​​​​​ARKADAŞLAR OKUMALAR VE BEĞENİLER ÇOK DÜŞTÜ BU ŞEKİLDE DEVAM EDERSE KİTABİ BİTİRECEĞİM